Good girls, do bad things

Bezoekersuur

Het wereldje waar ik sinds mijn jeugd al in leef. De omgeving waarin ik mezelf heb ontwikkeld, overtroffen en soms tegenkwam. De belevenissen die me altijd zullen bij blijven en die me uiteindelijk hebben gemaakt tot wie ik vandaag de dag ben. Er werd bij deze een punt achter gezet.

Het pand werd grondig onderzocht, Rosa nam zo alle waardevolle spullen van Benito mee. Als alles leeg is gehaald sluit ze het pand. Bij deze handeling wordt ze overspoeld door tranen, want ook zij besefte dat het spelletje niet voort werd gezet.

De dagen verlopen echter vermoeiend, ondanks dat ik er sterk overna dacht te stoppen had deze gebeurtenis een grote impact op me gehad. Want hoe graag ik ook stoppen wou en hoe graag ik mijn leven wou verbeteren gaf nog niet aan dat ik werkelijk klaar was met duistere zaken.

Ik staar denkend voor me uit, ik hoor de vogels fluiten, het water van de kanaal stromen en honden in de verte blaffen. In al die jaren heb ik buit geteld, verzameld en opgeborgen. Gespaard voor de toekomst en uit voorzorg. Mijn vingers bespelen elkaar terwijl mijn hersencellen worden gekraakt. Hoe nu verder? Was de vraag die er alsmaar door mijn gedachtegang heen galmde. Alleen jammer genoeg galmde er geen antwoord terug.

Verslagen kijk ik mijn moeder aan die om zich heen staat te zwaaien, ze schreeuwt de longen uit haar lijf dat ze haar man meer dan zat is. Ze niet tevreden is met haar leven en hoe verschrikkelijk ze het vind om elke keer als voetveeg gebruikt te worden. De tranen die langs haar wangen waggelen creëren al gauw een irritatie bij me op die zich lijkt uit te breiden tot woede. Diezelfde dag nog maak ik een afspraak voor de eerst volgende bezoekgelegenheid om bij hem langs te gaan, niemand liet haar huilen, niemand.

Het is een tijdje terug dat ik hier was en ondertussen was mijn kijk op de detentie flink veranderd. Dat het niet prettig is om vast te zitten voor de gevangene zowel voor zijn naaste was me allang duidelijk en zeker niet onbekend. Alleen leek het alsof ik er dit keer veel beter bij stil stond. Nonchalant stap ik binnen en meld me, de procedure loopt zoals altijd en uiteindelijk zit ik tegen over hem. "Hallo Nora." Zijn schorre stem zorgt al direct voor irritatie. Ik ben hier niet voor een thee kransje, wat is dat met mijn moeder. Beantwoord ik hem streng. Zijn blik staat leeg, hij grinnikt even en legt zijn hand op de mijne. "Het spijt me, het spijt me echt. Maar begrijp dat ik hier gek wordt. Weetje hoelang ik hier al zit en weetje hoelang ik nog moet?" Zegt hij op een gebroken toon. Je kan slap lullen wat je wilt, je zit hier je straf uit, ga niet doen alsof je hier onschuldig zit. Zij hoeft niet op te draaien voor jouw fouten, heb je dat begrepen? Sis ik hem toe terwijl ik mijn handen onder die van hem trek. Hij lijkt hier erg van te schrikken, "Nora.." Probeert hij, maar ik ben er niet over te spreken. Mijn moeder is mijn moeder, ze is heilig. Hij heeft het fout als hij denkt dat hij met zijn praatjes wegkomt, dan kent hij mij niet. In de loop van het bezoekersuur vraag hij me om vergevenis, hij doet beloftes en smeekt me om haar te vertellen hoe ziels veel hij van haar hield. Na een tijdje besluit ik hem mijn woord te geven, stroef zeg ik hem gedag. "Nora" roept hij me terug. Ik werp een blik naar achter en zie dat zijn ogen betraand zijn. "Bedankt" piept hij. Ik kijk hem slechts seconden lang aan en besluit door te lopen. Ik liep door met een steek, een steek van emotie.

Ik loop het detentiegebouw uit en loop naar de betaalautomaten van het parkeerterrein als ik opschrik van een stem die mijn trommelvliezen benadert.