Good girls, do bad things

Varen

De zonnenstralen verlichten mijn kamer, opgewekt sta ik op en loop naar mijn mobieltje.

"Ik verheug me op straks! Tot straks engeltje."

Las ik zijn smsje. Het smsje zorgde voor een glimlach.

In mijn tas graai ik naar mijn agenda. Maar mijn hand lijkt een andere vangst dan de agenda te hebben, mijn werktelefoon. Even dringt een somber gevoel tot me door. Ik was nog steeds radeloos. Het sombere gevoel leek zich al gauw om te zetten tot een naar gevoel. Want ergens diep van binnen, wist ik het zeker. Ik wist het zeker.. "Nora!" Het geschreeuw van mijn moeder haalde me uit gedachte. Ik open een la en gooi hier de telefoon in. Zo snel als ik kan huppel ik de trappen af. Ja? Vraag ik haar haastig. "Ontbijt staat in de keuken, ik heb zo een afspraak dus ik ga nu. Doe je voorzichtig?" Ze praat tegen me terwijl ze al haar spullen bij elkaar raapt om te vertrekken. Aandachtig volg ik haar handelingen. Ze staat in de deuropening en kijkt me streng aan. "Doe je voorzichtig, vroeg ik je." Zegt ze verontwaardigd. Sorry, ja ik doe voorzichtig mompel ik afwezig. Ik zie hoe ze haar wenkbrauwen vervormt. Ze schud haar hoofd en verlaat het huis.

Ik stond al ruim een kwartier naar mijn kast te staren. Door de spanning wist ik maar niet de juiste combinatie te maken, 'Noor kom op, het is maar een date.' Sprak ik mezelf geïrriteerd toe. Zuchtend grijp ik naar wat kledingstukken. Uit de schoenenkast trek ik bijpassende stilettos.

Als ik de douche uitstap en naar mijn kamer loop hoor ik beneden gekraak. Ik stop met lopen, ga tegen de muur aan staan en hou mijn adem in. Voorzichtig loop ik langs de muur naar mijn kamer. Mijn rug blijft tegen de muur aan, tot ik bij mijn kast kom. Ik trek een vuurwapen tussen mijn kleding vandaan en grijp naar kogels in de sokkenla, zo stilletjes mogelijk klik ik deze in het wapen. Sluipend ga ik de trappen af. Erg geconcentreerd loop ik door mijn huis, ik raak opgelucht als ik zie dat de afwas voorzichtig van elkaar afglijdt en dit de oorzaak van het gekraak was. 'Verdomme Noor, je bent aan het doordraaien' mompel ik boos.

Aangekleed en al rij ik naar de afgesproken plaats.

Even lijken alle zorgen me ontnomen te worden bij het zien van zijn lach. Het aanschouwen van zijn donkere glinsterende ogen doet me meer dan goed. Hij verteld me dat we gaan varen, met vlinders in mijn buik loop ik achter hem aan.

Als de boot over het water lijkt te vliegen staan hij en ik op het dek. Mijn haren wapperen heen en weer. Hij vangt deze op en houdt ze met een hand vast. Onze kijkers hebben contact, de wind zorgt voor een sfeervol moment. Hij heeft nog steeds mijn lokken beet. Zachtjes voel ik hoe zijn tedere lippen een kus op mijn voorhoofd planten. Zorgzaam trekt hij me tegen zich aan, zijn borstkast waar mijn hoofd op rust voelt vertrouwd aan. Een warm gevoel bespeelt mijn lichaam, zijn hand die hij om mijn middel heeft geslagen en de andere hand die door mijn lokken strijken zorgen voor duizenden tintelingen. 'Is dit nou verliefd zijn?' Vroeg ik mezelf af. Ik snuif zijn geur in me op en beantwoord mijn eigen vraag, 'ja, dit is verliefd zijn.'

De boot is inmiddels tot stilstand gekomen, hij pakt me bij mijn hand en begeleid me tot de oever. Een knus restaurantje valt me op. "Heb je trek?" Vraagt hij me terwijl hij een kusje op mijn haar drukt. Ik knik en glimlach, het kusje voelde zo goed, bijna te goed.

Gezellig eten we vis in het restaurantje en praten over mijn studie en zijn drukke baan. Hij vraagt nog naar mijn thuissituatie en naar mijn vader maar ik schuif die onderwerpen zo onopvallend mogelijk van tafel. Zo belanden we algauw in een discussie over alledaagse dingen. Maar zelfs deze discussie zou ik niet willen missen. Alles leek perfect aan Nabil, alles. Iets wat ik totaal niet gewend was..