Good girls, do bad things

Dochter van Zina

De wind snijdt me fel in mijn gezicht, ik snuif de buitenlucht in me op terwijl mijn ogen de buitenwereld bewonderen. Ik loop langs de speeltuin, flashbacks. Ik zie mezelf gillend en al rond spelen, elke dag met mijn haar door de war, gaten in mijn broek thuis komen. Nu komen Nouhaila en Katieba zo thuis, ook Dounya kwam zo thuis en ook Khalid zal ooit zo thuis komen. Mijn oog ontdekt een zwart gedaante, iemand is me aan het bekijken. Blijkbaar voelt het zwarte gedaante zich betrapt. Niets in me zegt dat ik er bang voor hoef te zijn, het blijft tenslotte mijn buurt. Algauw ben ik aan het bedenken hoe ik mijn leerwerk ga aanpakken. Terwijl ik plaatsneem tegenover de vijfer voel ik dat ik wordt bekeken, iets of iemand komt dichterbij. 'Verdomme Noor je hebt niet eens wat bij je!' Praat ik in mezelf. Opeens schieten de woorden van Ismail me te binnen, "zorg ervoor dat iemand in de buurt hem voor je draagt." Ik hoor voetstappen, even weet ik niet te handelen. Fuck it, laat het allemaal maar komen. Angst, iets wat ik aan het afleren ben.
Een jongenman neemt naast me plaats. "Hoi." Ik reageer niet. "Lekker he stilte. Ondanks die hangjongeren dan." Weer reageer ik niet. "Jij bent toch de dochter van Zina?" Wat kom je doen? Vraag ik hem terwijl ik hem nog steeds niet heb aangekeken. Even blijft hij stil, "ik wil niet vervelend zijn.." Ik vroeg je wat je komt doen, niet wat je wilt zijn. "Met je praten." Ik draai mijn hoofd naar hem om en zie een jongeman die ik wel vaker in de buurt zie. Hij stelt zich voor als Marouane. Dus vertel me Marouane, wat kom je doen? Hij haalt zijn schouders op, "ik zie je wel vaker, je bent alleen altijd zo snel weer weg." Klopt. "Hoe komt dat?" Moet ik dan ook de hele dag gaan nietsen op straat als jullie? "Au." Niets persoonlijks. "Dat zal vast niet, maar dat voelde dus als een platte hand recht in mijn gezicht." Ik begin zwakjes te lachen. "Maar we staan in iedergeval niet te nietsen." Oh nee? "Nee, heel de dag aan de hossel." Every day I'm hustlin. "Klasse, echt. Luister je Rick Ross?" Ik knik. Lopen de zaken een beetje? Hij kijkt moeilijk, "valt mee." Ik knik. "En jij, wat doe jij?" Ik studeer. "Voor de kost bedoel ik." Ik maak geld, dat is wat ik doe. Vraag me niet hoe, kunnen we samen geld maken, praten we dan verder. "Klinkt interessant." Geloof me, alles behalve. "Iedereen hier vraagt zich af wat je doet voor die flappen. Iedereen heeft zo zijn eigen gedachte gang." Zo zo, paparazzi. Ach mensen, als ze iets slechts horen schreeuwen ze het uit, als ze iets goeds horen verbergen ze het en als ze niets horen, dan verzinnen ze een leugen. Hij begint te lachen, "nieuwsgierig." Jullie ja. "Jij niet dan?" Het boeit me echt niet wat jullie doen, echt niet. Zolang mijn familie er maar geen last van heeft is het oké.

Je weet mijn moeders naam, hoe komt dat? "Je moeder is een pracht van een vrouw, ze is er wel eens als ik mijn zusje naar de speeltuin breng." Ik knik. "Je hebt je niet voorgesteld." Hoeft niet, dit is mijn buurt. Iedereen kent me, wil je beweren van niet? Hij begint te lachen en klapt in zijn handen. "Kapsones hoor." Glimlachend kijk ik hem aan. Elke wezen op deze aarde heeft toch een beetje kapsones in zich? Hij knikt. Marouane, ik ga er weer van door, hou je rustig. "Was leuk Nora, echt. Ik had je anders ingeschat." Vooroordelen, vooroordelen. En zie je, ik hoef me niet voor te stellen. You know about me. "Every body here does." I know. Ik zwaai nog even naar hem en ga naar huis.

De eerste tentamenweek zat erop, nog twee te gaan. De dagen dat ik niet zo vaak naar het pand ging lieten me realiseren wat ik wel niet miste. Khalid is in de volle groei, de tweeling waren zeer slimme leerlingen en mijn moeder had een vriendin die regelmatig langs kwam. Ze deed zelfs aan vrouwen zwemmen, alles en iedereen leek een sociaal leventje te hebben. Dounya, ze hield wat verborgen..