Good girls, do bad things

Appeltje eitje

"Dat was adembenemend, letterlijk zowel figuurlijk" zegt hij met een hese stem. Mijn hartslag is nog steeds hoger dan normaal, mijn lippen voelen raar aan, het verliefde gevoel lijkt alleen maar meer te groeien. Hij drukt een kus op mijn voorhoofd. Even blijven we zo staan, tegen elkaar aangedrukt, midden op het verlaten pad terwijl we worden overspoelt door de regen.

Thuis sta ik onder de douche, ik voel de druppels langs mijn lippen glijden en krijg gelijk weer vlinders in mijn buik. Voor even ga ik terug naar dernet, naar de kus. Mijn eerste kus. Ik stap de douche uit en loop naar mijn kamer als ik mijn moeder in de hal tref. "Ik moet je even spreken, loop maar alvast naar je kamer ik kom eraan." Zegt ze op een strenge toon. Zoals er van me verwacht wordt ga ik naar mijn kamer, kleed me alvast om terwijl ik op mijn moeder wacht.

Ze stapt mijn kamer binnen en neemt plaats op mijn bed. "Is er iets dat ik moet weten?" Vraagt ze me op een kalme toon. Ik frons mijn wenkbrauwen en kijk haar verontwaardigd aan, wat zou je moeten weten? Vraag ik haar zonder begrip. Ze trekt haar grote kijkers tot lijntjes, "dus jij gaat nu beweren dat er helemaal niks is?" Ik schud nog steeds verontwaardigd mijn hoofd. Ze knikt en kijkt me vervolgens strak aan. "Nu moet jij even goed naar me luisteren, ik ben de vrouw die jou negen maanden lang heeft gedragen en die maar liefst vierentwintig uur bezig was met het baren van jou. De vrouw die je heeft groot gebracht en de vrouw die het in haar hart voelt als haar kind iets dwars zit." Brengt ze op een hoog stemmetje uit terwijl ze op me neer kijkt. Er is niks, hou ik voet bij stuk. Ze kijkt me doordacht aan, ijzersterk blijf ook ik haar aankijken. "Je bent laatste tijd wel erg vaak thuis." Ik wist niet dat mijn aanwezigheid zo een last was, kaats ik terug. "Hoe gaat het met colleges?" Wuift ze mijn antwoord weg. Gaat prima. Beantwoord ik haar op dezelfde toon. "En hoe gaat het met Nabil?" Vraagt ze me tussen neus en lippen door. 'Hoe is ze daar in godsnaam achter weten te komen?' Vraag ik mezelf af terwijl ik mijn gezichtuitdrukking niet probeer te veranderen. Gaat goed beantwoord ik haar koeltjes. Een grijns van oor tot oor vindt er op haar gezicht plaats. "Dus er is eindelijk een man?" Roept ze enthousiast uit terwijl ze me een speels duwtje geeft. Ze gaat in een kleermakerzit zitten en kijkt me met grote ogen aan. Ik begin te lachen om haar handelingen, ja die is er. Beantwoord ik haar vraag. "Wat doe je nou oma-achtig vertel meer!" Zegt ze speels. Mam je bent mijn moeder, we horen het niet over zulke dingen te hebben met elkaar. "Ga jij je nu soortvan schamen voor mij? Doe even normaal zeg." Zegt ze verontwaardigd. Ik schiet in de lach, oké, oké op een voorwaarde.. "Kom maar op!" Als jij me verteld hoe je erachter gekomen bent. "Appeltje eitje, je telefoon bleef overgaan toen je stond te douchen en op het beeldscherm stond Nabil." Ze rolt met haar ogen en tikt me aan als teken dat ik haar moet vertellen over Nabil. Ik begin haar over Nabil te vertellen. Als ik ben uitgepraat omhelst ze me en drukt een kus op mijn wang, "maar toch Nora weet ik dat er iets is wat je dwarszit" zegt ze enkele ogenblikken later. Mam, ik wil gaan leren en nee er is niets. Van haar gezicht af te lezen begreep ik dat ze me niet geloofde. Toch verliet ze zonder nog wat te zeggen mijn kamer.

De tijd vloog voorbij, Nabil en ik zagen elkaar regelmatig. We deden van alles samen. Hard lopen, boswandeling, bioscoop uitjes, wedstrijdje berg op fietsen. Als hij aan zijn werk bezig was maakte in mijn verslagen. We hielpen elkaar met beslissingen nemen en waren soms urenlang aan het bellen. Bezochten pretparken en gingen soms in een park schommelen. Een strandwandeling liep soms al gauw tot een stoeigevecht. Uiteraard waren er ook sombere dagen voor mij, dagen dat ik gek werd omdat er geen geld binnen kwam. Tijden dat ik down was, zonder hem uit te leggen waarom accepteerde hij het. Op dat soort momenten lieten we de stilte spreken, terwijl hij onze vingers liet verstrengelen. Uitzicht op de buitenwereld, in de auto, restaurant of gewoon op een bankje in de buitenlucht.

Dounya zit vol spanning naast de huistelefoon, Khalid huppelt in de woonkamer omdat hij de spanning aanvoelt terwijl de tweeling zojuist een brief hebben ontvangen dat ze op het vwo zijn toegelaten en bij elkaar in de klas zijn geplaatst. Als de huistelefoon afgaat neemt Dounya met een bleek gezicht op, als ze heeft opgehangen en een kreet loslaat laat ook ik een kreet en klinkt mijn moeders luide traditionele gejoel. Ze was geslaagd voor haar eindexamens. Momenten die je alle ellende even doen laten vergeten en werkelijk laten geloven dat het leven mooi is.