Good girls, do bad things

Onderschat me niet

Terwijl hij zijn bord al op had was ik nog steeds doelloos op het eten aan het prikken. Ik legde mijn vork neer en al gauw kwamen de serveersters de tafel afruimen. Tot mijn verbazing bestelde hij een fles champagne en keek me vragend aan. "Schoonheid, drink jij alcohol?" Doe mij maar een Ice tea, verzocht ik de serveerster vriendelijk.

Dat hij de avond niet na het eten had afgesloten was een teken in de juiste richting. Wanneer we onze drankjes hebben neemt hij het heft in handen. "De deal klinkt erg aantrekkelijk. Je begrijpt zelf dat het spul met de dag ingewikkelder wordt. Iedereen lijkt in dit wereldje mee te willen doen, veel van hun scheppen op. Zij die opscheppen verkopen slechts enkele grammen. Dit soort nietsnutten heeft de samenleving flink wakker geschud. Maar dat hoef ik jou uiteraard niet te melden. Beauty bij deze hebben wij een deal." Nog even bespraken we de laatste dingen om de deal rond te krijgen. Met een glimlach keek ik hem aan, hef mijn glas en proost op de deal. "Proost." Nog even spraken we over ditjes en datjes. Zo nu en dan keek ik op mijn horloge, een onschuldig teken om duidelijk te maken dat het tijd is om te gaan. Al gauw brachten we een eind aan het gesprek. Als we naar de uitgang lopen grijpt hij naar mijn hand en trekt me voorzichtig naar zich toe. "Jij weet een man wel opgewonden te krijgen." Fluistert hij hees in mijn oor. Glimlachend kijk ik hem aan, gaf hem een speels tikje op zijn neus en verliet het restaurant.

Gauw huppelde ik naar de auto, Ismaïl zat hier vermoeid te wachten. "Laat me raden, is het niet geworden?" Onderschat me niet, ik heb beet. Hij keek me verontwaardigd aan, "je maakt een grap" zei hij spottend. Zie ik eruit als een grappenmaker? "Eerder als een prinses." Met een moeilijke en verwaande gezichtsuitdrukking keek ik hem aan. Je moet toch echt meer aan die uitspraken van je doen.

Als we eindelijk weer in het pand zijn kleed ik me gauw om en haal de make-up van mijn gezicht. De klok gaf aan dat het pas 01.00 uur was. Ik besloot de draad op te pakken waar ik hem enkele uren geleden had laten liggen.

De omzet was bagger, de straten waren kil, de kou maakte de situatie nergens beter op. We zaten alweer op het einde van de maand. En daar stond ik dan met €100. De deal van vanavond was pas over een week. Maar tot die tijd moest ik rond kunnen komen. Brood op tafel kunnen leggen, Dounya moest een abonnement voor het openbaar vervoer hebben. De sport van de tweeling stuurde laatst een herinnering van betaling. Mijn moeders auto moest ik tanken, Khalid moest melk hebben. Een brok ontwikkelde zich in mijn keel toen ik me bedacht wat er nog meer betaald moest worden. Ik was onderweg naar de locatie waar ik mijn spullen altijd hield. Gouden regel, de spullen en ik sliepen nooit in het zelfde huis.

Als ik in mijn buurt loop krijg ik last van een akelig gevoel. Een gevoel dat duidelijk aangaf dat er iets ging gaande was. Iets waar ik niet blij mee zou zijn.