Good girls, do bad things

De waarda van communicatie

Op de foto's was een prachtig meisje met blonde lokken te zien. Ze keek erg enthousiast in de lens. Ook een beeldschone vrouw kwam op enkele foto's voor. Ik voel dat de blik van Faris op me rust terwijk ik de foto's aandachtig bezicht. Mooie foto's, merk ik op. Hij lacht en kijkt me diep in mijn ogen aan. "Dat zijn mijn vrouw en mijn dochter." Zegt hij op een kalme toon. Een glimlach zet ik op en bewonder nogmaals de foto's. Je hebt prachtige vrouwen Faris. Merk ik op.

We blijven zitten op het gras en praten over het dagelijkse leven. Hij verteld me dat hij een parttime baan heeft naast zijn studie. Al gauw wordt me duidelijk dat hij er aardig brood mee verdient.

In het eerste opzicht zou je zweren dat hij het ideale leventje leidde. Hij had een pracht vrouw en samen hadden ze een wondertje op aarde gebracht. Maar niets leek hier echter van waar. Hij vertelde me later die middag dat hij me een bijzondere vrouw vond omdat ik hem sterk aan zijn zusje deed denken. Zijn zusje is hij spijtig genoeg kwijtgeraakt, zijn zusje is op een brute manier aan haar einde gekomen. Een klasgenoot die me werkelijkwaar nooit eerder had aangetrokken, iemand waar ik geen oog voor had was nu in het bezit van mijn bewonderingen. Ondanks alle tegenslagen in zijn leven heeft hij nooit opgegeven en ondanks het minimumloon waar hij zijn familie mee moest voeden stond hij nog steeds positief in het leven. En dat werd beloont, dat werd in zekere zin beloont. Hij verdient nu genoeg om zijn familie dat te kunnen geven wat ze willen, hij leeft nu zijn kinder droom. Hij heeft nu alles wat zijn hartje begeert, het heeft gedondert in zijn leven. Het heeft gesneeuwt en er was een lawine door heen gegaan, maar hij was er van overtuigd dat hij nu van de zon kon genieten.

Na college zeggen Faris en ik elkaar gedag, heel de middag hebben we gepraat en tijdens college waren we alleen maar bezig met elkaar. Toch viel er nu een ongemakkelijke stilte, deze situatie was erg onaangenaam. Het leek alsof we beide geen afscheid wouden nemen, in die enkele uren waren we gehecht aan elkaar geraakt.

Hij had alleen gesproken en ik had alleen geluisterd. Ik begreep opeens hoe belangrijk communicatie was. Want als iemand nooit communiceert dan ben ik het wel. Altijd observeerde ik wat er om me heen gebeurde, ik was altijd alert geweest en lette op elk klein detail. Toch was spreken iets wat ik haast nooit deed en misschien kwam ik daarom soms ongeïnteresseerd of zelfs mysterieus over. Misschien omdat ik vooral erg in strijd was om mijn eigen gedachtes en eigen gevoelens te plaatsen. Het gesprek met Faris zorgde er echter voor dat ik een andere kijk op de wereld kreeg, ik ging dingen vanuit een ander perspectief bekijken. En niet eens zo zeer om de gesprekstof, want in tegenstelling met Faris was mijn zusje niet voor mijn ogen op een brute manier aan haar einde gekomen. Zag ik mijn moeder niet bedelen om geld en liepen mijn vrouw en kind geen gevaar omdat mijn schoonfamilie tegen ons huwelijk waren. Maar wel had ik mijn eigen tegenslagen, dingen die ik nog steeds geen plaats heb kunnen geven. En misschien dingen die ik nooit plaats zal kunnen geven. Toch zag ik in dat dingen die ik deed ook anders konden, tuurlijk kon dat. Alleen moest ik dit nog wel zelf willen, zowel vanuit mijn hart als verstand. Ik begon dingen helder in te zien, al die jaren ben ik streng geweest voor me zelf en heb ik er alles aan gedaan om mijn diploma's te behalen. Alleen stond ik er nu nog beter bij stil dat als ik ooit met iets werd aangehouden dit slechts verspilde jaren waren. Je hebt niets aan diploma's die gecombineerd werden met een strafblad. Althans, niet het strafblad dat ik oplopen kon. Ik heb hier eerder wel bij stil gestaan, alleen leek dit net het duwtje te zijn wat ik nodig had.

Nog steeds stonden Faris en ik tegenover elkaar. Met een klein glimlachje dat ik opzette zei ik hem gedag. "Tot morgen Nora." Waren zijn afscheidswoorden.

Thuis aangekomen zie ik hoe Khalid mijn moeder probeert over te halen om hem langer op te laten blijven. Hij probeert Dounya aan zijn kant te trekken in de hoop dat zij mijn moeder wilt overhalen. Als hij inziet dat ook zij hem niet redden gaat loopt hij naar me toe en drukt een kusje op mijn wang. "Slaap lekker." Fluistert hij. Zijn sprankelende ogen weten mijn hart te veroveren. Ook de tweeling zegt met veel tegen zin gedag en strompelen naar boven. Dounya ligt op de bank met een boek op schoot en de afstandsbediening in haar hand. Tijdens de reclame heeft ze pas weer oog voor het boek. Ik hoor mijn moeder tegen de kinderen praten en ik hoorde hoe veel lol ze met elkaar hadden ondanks het geruzie over op tijd naar bed gaan.

Ik kleed me om en rij richting het pand.
In het pand aangekomen merk ik al gauw dat ik alleen ben. Ik loop in het rond en hoor de echo van mijn hakken. Een akelig gevoel dringt tot me door, een koude rilling bemand mijn rug. Ik plaats mijn handen op een tafeltje en laat me voorover hangen. Er is veel veranderd in de loop van der jaren, ik heb veel geleerd en veel gedaan. Veel gezien en veel geproeft.

Mijn ringtone galmt door de ruimte heen, de muren weerkaatsen het geluid. Met een akelig gevoel neem ik op. Met Shahira, zeg ik koelbloedig. "Ben je op de post?" Vraagt Zakria me op een ijzere toon. Nee in het pand, beantwoord ik zijn vraag. "Blijf daar ik kom eraan." Zonder nog ene woordwisseling wordt ons gesprek beëindigd.

Het gekraak van de deuropening benadert mijn oren, zijn voetstappen komen dichterbij. En alleen al op de manier zoals ik hem hoorde aankomen wist ik dat hij me vervelend nieuws kwam brengen.
Daar stonden we dan, oog in oog. "Hij is opgepakt." Ik hoorde zijn woorden aan terwijl ik deze nog niet helemaal kon plaatsen. Maar na enkele ogenblikken werd me duidelijk dat Benito niet zou thuis komen vannacht.

De tranen stromen als stromend water over haar wangen, haar gesnik is het enige teken dat me laat geloven dat haar hart nog tikt. Elke keer dat ze wat probeerde te zeggen waren haar tranen haar de baas geweest, ze was niet in staat iets anders te doen dan verdrietig zijn. Terecht. Rosa was een sterke vrouw, Benito had haar veel aangedaan. Maar desondanks hield ze onvoorwaardelijk veel van hem.

De dagen verliepen kill en koud, de opdrachtgever was opgepakt. Dit betekende dat ik afscheid moest nemen van de onderwereld, ik moest afscheid nemen nu het nog kon..