Good girls, do bad things

Voetbalvereniging

"Geef eens een goede trap tegen die bal man!' Hoor ik Marouane die zijn longen uit zijn lijf schreeuwt als ik langs het park loop. Ik loop naar het hek en plaats mijn vingers tussen de gaten van het hek en klem deze vast. Lange! Roep ik naar hem toe. De gespannen straatvoetballers leken allemaal even met iets anders bezig te zijn dan met voetballen. Ze keken aandachtig naar Marouane die met een lach van oor tot oor naar me toe liep.
"Zina" zegt hij hijgent, ook hij plaatst zijn vingers in de gaten en leunt tegen het hek aan. Terwijl het hek in ons midden staat praten nog even bij, als ik besluit om te vertrekken roept hij me terug.
"Noor" ja? Vraag ik hem terwijl ik me naar hem omdraai. Hij laat een glimlach schitteren en schudt vervolgens weer zijn hoofd. "Nee niks, tot gauw!"

"Hallo Nora" groet Khalid me die druk bezig is met zijn playstationspel. Hallo grote man, zeg ik terwijl ik langs hem loop. Ik aai hem over zijn bol en loop door naar het raam. Ik blijf voor me uit turen tot ik hoor dat hij zijn spel heeft gepauzeerd. "Noor?" Hoor ik hem voorzichtig. Ik reageer niet, bewust. Ik hoor hoe hij zijn joystick neerlegd. "Nora?" Vraagt hij nog steeds voorzichtig terwijl ik hem dichterbij hoor komen. Zijn kleine hand pakt de mijne vast. Hij speelt met mijn ringen en drukt vervolgens een klein kusje op mijn hand. Vertel het eens Khalid, zeg ik terwijl ik nog steeds in dezelfde houding sta. "Ik wil op voetbal" hij kijkt naar zijn voeten waar hij mee speelt terwijl zijn kleine handje nog steeds de mijne stevig beet hield. Ik druk het kleine mannetje tegen me aan en loop met hem naar de bank, pak de laptop zeg ik tegen hem.
Aandachtig zoek ik de prijzen en het adres op.

De volgende dag sta ik met het kleine mannetje naast me voor een voetbalvereniging. Hij was bloednerveus, de spanning was uit zijn hele houding op te maken. Ergens kon ik erom lachen en was ik ontzettend trots op hem dat desondanks zijn spanning hij zich bleef vermannen. Hij was een echte heer en liet zich niet kennen.

Als we klaar zijn siert een lach van oor tot oor zijn schattig gezichtje. De kuiltjes graven zich zoals altijd in zijn wangen, hij was blij. Ook ik glimlach naar hem en til hem vervolgens op. Mijn broertje.

Frustrerend zit ik achter mijn bureau, mijn hersenen vertikken het maar ook een woordje in zich op te nemen wat betreft de theorie die ik leren moet. Gebrek aan concentratie of was ik gewoon met teveel andere dingen bezig? Voor ik er erg in heb laat ik mijn vuist tegen de muur gaan. Puur omdat ik wist dat het niet kon op deze manier. Geen inkomen, geen werk, vaste lasten en dingen die zeker nog niet waren afgesloten.