Good girls, do bad things

Sarcasme in de vroege morgen

Sarcasme in de vroege morgen
Zijn ijzersterke kijkers kijken me doordacht aan. "Vertel me dat dit niet waar is. Vertel me dat ik straks wakker word en het allemaal slechts een nachtmerrie was. Vertel het me."

Doe ik, zodra dit alles voorbij is. Zeg ik nuchter. Hij knikt, "je gaat dit winnen toch?" Met een zwakke glimlach kijk ik hem aan. Het komt goed, vertrouw me. Zeg ik haast fluisterend. Hij bijt op zijn onderlip en knikt vervolgens. "Ik houd van je." Dat weet ik Nadir. Hij knikt en trekt me in een omhelzing naar zich toe. "Je moet gaan slapen, je hebt rust nodig. Ik kom je morgen weer bezoeken." Ik knik, ik was inderdaad toe aan rust.

De volgende ochtend hangt een zuster boven mijn bed. "Goede morgen dame, het is al weer tijd om op te staan. Wat wil je ontbijten?" Ik slaak een kreet uit vermoeidheid terwijl ik mijn gezicht in het kussen verstop. "Kom op, uit bed." Hoor ik de zuster zeggen. Met tegenzin en veel moeite ga ik recht zitten. Ik kies mijn ontbijt uit, waarna de zuster deze voor me klaarlegt. "Moet ik voor je smeren, ik zie namelijk dat dat moeilijk zal gaan met een arm als die van jou." Ach, ja hoor, sarcasme in de vroege morgen kan er uiteraard wel bij. Galmt er door mijn gedachtegangen. Graag, beantwoord ik de vraag van de zuster.

Als ze mijn kamer verlaten heeft slaak ik een diepe zucht, fijn daar zat ik dan op bed, ze had me niet eens naar de tafel geholpen. Met een zwaar hoofd probeer ik van het bed te komen.

"Laat mij maar even." Hoor ik Safouane's stem klinken. Ik draai me verward naar hem om. Wat doe jij hier? "Niet blij om mij te zien?" Als ik zie dat hij de dochter van Fatima en Zakaria heeft meegenomen valt mijn mond open. Dit ga je verdomme toch niet menen? Hij negeert mijn opmerking en tilt me van bed. Hij komt bij me aan tafel zitten met het meisje op zijn schoot.

Het tweetal kijkt me aan terwijl ik mijn ontbijt naar binnen werk. Kunnen we het zien? Vraag ik een tikkeltje geïrriteerd. "Ik geniet hier even van, je haar is nog niet gekamd, je bent nog niet gewassen, net uit bed. Ik zit naast je, terwijl je je ontbijt naar binnen werkt. Terwijl mevrouwtje ons gezelschap bijwoont. We lijken een gelukkige familie!"

Ik kauw op mijn boterham maar stop hier direct mee bij het horen van zijn woorden, ik betrek mijn gezicht en kijk hem vol ongeloof aan. Ja, inderdaad echt stereotype huisje boompje beestje zijn wij joh. We zitten namelijk met een gekidnapt kind aan de ontbijttafel terwijl ik mijn arm hoogstwaarschijnlijk moet missen door een schietpartij. Zo hé, jij moet echt genieten van dit moment hoor! Roep ik vol sarcasme en een tikkeltje irritatie uit.

"Heb ik je al eens eerder verteld dat je leuk bent?" Heb ik je al eens eerder verteld dat ik moe van je wordt? "Niet vaak genoeg." Hoofdschuddend negeer ik zijn opmerking en richt me op het kleine meisje.

He? Hoe gaat het kleintje? Ze maakt een gebaar dat ze bij me op schoot wil komen zitten. "Zie je ze mag je!" Je weet hoeveel risico je loopt met deze actie? Je brengt haar verdomme naar me toe, in een openbare ruimte terwijl haar ouders naar haar zoeken! Ik hoop dat jij je kunt herinneren wie haar ouders zijn? Haar ouders zijn degene die Benito van de straat hebben geveegd. Die man heeft een celstraf van negen jaar, wat denk je dat ze met ons doen? Wij zitten hier met hun kind die al ruim drie weken wordt vermist! Sis ik hem toe.

Het kleine meisje schrikt blijkbaar van me en maakt aanstalten tot huilen. Safouane weet haar op tijd en op de juiste manier te sussen. Ik klem mijn kaken op elkaar en kijk uit het raam. "Je liet haar schrikken." Sist Safouane boos.

Het leek even alsof ik met stomheid werd geslagen. Jij bent gestoord, hoor je me? Je bent ziek! Jij bent serieus van dit kind gaan houden. Wat is je doel precies, haar houden? Wat mankeert jou? We hadden verdomme een plan! "Ik ben inderdaad van haar gaan houden, had je daar problemen mee?" Verdomme Safouane!

Zijn ogen lijken vuur te spuwen. "Je vindt me belachelijk omdat ik van een kind ben gaan houden? Ik zorg er al drie weken lang voor. Vind je het gek?"

Nee, ik vind het gek dat jij denkt dat dit kan. Ik vind je ziek, het kind is niet van jou! Wil je kinderen, maak zelf kinderen. Laat haar hier buiten. Je begrijpt dat dit impact heeft op de rest van haar leven? Denk je dat ze zich dit niet meer zal kunnen herinneren? Weet jij wel hoe ziek ze zal worden als ze weer terug bij Fatima en Zakaria gaat? Ook zij raakt gehecht aan jou! "Ze gaat niet terug, over mijn lijk dat ik ze het kind terug geef!"