Good girls, do bad things

Niet kunnen zien of horen

Ik zit al in het cafeetje waar we altijd zitten, de klok gaf aan dat het al 13.30 uur was. Ondertussen had ik al een bakje koffie op. Als hij na een kwartier nog niet is komen opdagen besluit ik te vertrekken.

Als ik in mijn auto ben ingestapt word er gehaast naast me geparkeerd. Uitgerekend op dit moment moest ik Nabil treffen. Hij haast zich naar me toe en klopt op mijn ruit. In eerste instantie wou ik wegrijden, maar toch druk ik mijn ruit omlaag.

"Noor, het spijt me. Sorry. Kom even uit je auto." Zegt hij buitenadem. Gespeeld lachend kijk ik hem aan. Schatje, mijn tijd is kostbaar. Ik heb haast, pas je op. Straks rijd ik je nog omver. "Noor, nee. Alsjeblieft. Luister naar me, alsjeblieft Nora." Ik hoorde de spanning, angst en rilling in zijn stem. Even twijfel ik. Een vlugge blik werp ik op mijn horloge. Je hebt een halfuur. Bijt ik hem streng toe.

We lopen een rondje langs de gracht, het water kletst tegen de oever. Zijn houding is erg gespannen. Hij kijkt om zich heen alsof hij bang is. Ondertussen is er nog geen woordje uitgewisseld. De spanning begon me te kwellen dus deed ik een poging om het ijs te breken, alleen was Nabil me voor.

"Ik kan je niet meer zien." Vol verbazing keek ik hem aan. Is dit een grap? Vroeg ik hem spottend. "Ik had gehoopt dat ik kon zeggen dat dit een grap was." Verwaand bleef ik hem aankijken. Mis ik iets? Vroeg ik hem tragisch. "Ik heb hier niet zelf voor gekozen, ik hoop dat je dat snapt." Weet je wat, het is goed zo. Doei Nabil. Zei ik terwijl ik me omkeerde naar de parkeerplaats toe. Dit was ik dus spuugzat.

"Nora!" Zijn stem drong wel tot me door, maar ik weigerde om te draaien. Ik weigerde naar hem te luisteren. Ik stap snel in mijn auto en start de motor. Hij slaat tegen mijn auto en geeft vervolgens een schop tegen mijn achterbumper. Bij deze actie trek ik mijn handrem omhoog en stap boos mijn auto uit.

Ben je verdomme helemaal gek geworden? Roep ik boos uit. "Je moet naar me luisteren!" Luisteren naar wat? Naar iets wat geen waarde heeft voor mijn toekomst? Je wilt geen contact meer toch? Donder dan gewoon een eind op en laat mij verdomme met rust! Ik loop even naar mijn auto en pak uit mijn tas zijn huissleutels en gooi deze op hem. Pak aan, ik ben er definitief klaar mee! "Hoe kun je dat zeggen? Hoe kun je doen alsof het allemaal maar niets is?" Vol ongeloof blijf ik hem aankijken. Wie van ons twee zei daarnet nou dat we elkaar niet meer konden zien? Jij of ik? Ik draai er niet om heen. Als jij zegt dat het niet kan, dan accepteer ik dat!

"Noor, ik wil met je praten. Luister naar me, al is dit voor de laatste keer. Noor, rijd alstublieft achter me aan. We moeten praten. Maar ergens waar niemand ons horen of zien kan."

Doordringend kijk ik hem aan, ik knik als teken van akkoord.

Terwijl ik achter hem aanrijd klik ik mijn wapen gereed.