Good girls, do bad things

Alles gebeurd met een reden

De dagen die volgen hebben allemaal een bijzondere gebeurtenis.

De dag voor mijn vertrek spreek ik voor de laatste keer af met Nadir.

"Je week zit erop hé?" Vraagt hij me een tikkeltje betreurd. Met een knik beantwoord ik zijn vraag. "Wanneer zie ik je weer?" Zachtjes begin ik te lachen. Oh ik wist niet dat er werkelijk behoefte was om mij te zien. Breng ik er een tikkeltje sarcastisch uit. "Doe niet zo flauw, tuurlijk is die behoefte er! Meer dan je ooit zult kunnen bedenken! Je bent mijn vlees en bloed."

Ik vraag me af waarom je me nooit bent komen opzoeken. Heel mijn jeugd heb ik op je gewacht. Jaren heb ik over je gefantaseerd. Gehoopt dat je opeens voor mijn voordeur had gestaan of op zijn minst wat van je liet horen op een van mijn verjaardagen. Maar dat bleven slechts verlangens en misleidende dromen. Vandaag de dag weet ik wel beter, hoe vervelend het ook voor mijn omgeving is, ik blijf realistisch. Keur elk droombeeld of fantasie verhaaltje af. Als iets te mooi lijkt om waar te zijn, is dat ook meestal het geval.

Met trillende handen pakt hij mijn gezicht beet en drukt zachtjes een kusje op mijn voorhoofd. Zijn tranen vinden hun weg op zijn wangen, ik veeg ze weg en fluister dat het allemaal oké is. Ik troost hem. Ik troost de man die zich nooit naar mij heeft omgedraaid, nooit naar me heeft gekeken. Ik troost hem.

Die avond schreef ik een brief, een brief naar mijn vader.

Beste Nadir,

Mijn terugblik op de afgelopen week is zeer bijzonder. Jaren lang was ik opzoek, opzoek naar mezelf.

Ik groeide op, elke dag ontwikkelde ik mezelf. Elke dag was een wijze les en elke dag werd de zoektocht naar mezelf voortgezet.

Heel mijn jeugd werd ik geconfronteerd met het feit dat je niet naar me omkeek. Ik wist niet of ik mezelf te min moest vinden. Vooral in mijn jonge jaren was ik jaloers, jaloers op mijn klasgenoten. Zij hadden namelijk een gelukkige Vaderdag, ze vertelde in geuren en kleuren hoe het op hun vaders kantoor was. En ik? Ik keek slechts toe en luisterde slechts aan.

Maar met de jaren mee werd ik wijzer, ik leerde dat alles gebeurd met een reden. Niets berust op toeval.
En ergens ben ik dankbaar voor alles, mijn moeder leerde me namelijk tevreden te zijn met alles wat ik had.

Toch heb ik haar wijze raad niet altijd toegepast, ik heb dingen gedaan die een vrouw niet hoort te doen. Dingen die verboden zijn, maar of ik er spijt van heb? Nee, dat heb ik niet. Want nogmaals, alles gebeurd met een reden.

De afgelopen jaren heb ik veel gezien, nare en leuke dingen. Luxe en primitief heb ik mogen kennen. Want ik kan je vertellen dat je eens moet hebben verloren wil je weten wat winnen is.

De reden dat ik je ben op komen zoeken is heel simpel. Jij bent een stukje van een puzzel die ik maak.
Mijn puzzel is nog niet af, al moet ik toegeven dat ik goed onderweg ben.

Misschien ben ik niet wat je verwachte, misschien ben ik niet wat je hoopte. En dat ben ik onderhand wel gewend. Ik ben een apart en ingewikkeld type blijkt uit mijn omgeving. Ze haten me, ze verafschuwen me en ergens moet ik ze gelijk geven. Ik ben niet uit te houden, ik ben niet te hardde.
Want welke dochter laat haar moeder huilen? Welke dochter laat haar moeder krijsen, slaan en schoppen? Welke dochter weet haar moeder door te draven door slechts de blik in mijn ogen?

Ondanks dat we elkaar niet echt goed kennen wil ik je een belangrijke opdracht opleggen.

Vertel haar, dat ik van haar hield. Vertel haar, dat ik voor haar door het vuur zou gaan. En vergeet haar niet te vertellen dat ik het niet altijd zo heb gewild. Het spijt me voor elke pijnscheut en voor elk klein detail dat haar kwetst. Vergeet haar niet te vertellen dat ze niet om me moet huilen. Want ik ben haar kostbare tranen niet waard. Ik ben een monster en dat spijt me.

Vertel het haar als ik het niet kan, vertel het haar.

De volgende dag overhandig ik Nadir de brief op het vliegveld. Open deze brief als je alleen bent in een rustige omgeving. Hij kijkt me vragend aan. Beloof het me, eis ik van hem. "Belooft."

We nemen afscheid van elkaar, ik draai me even om, een laatste blik. Hij zwaait naar me, ik glimlach slechts terug.

Op naar waar ik was gebleven, nu werd het menens.