Good girls, do bad things

Minimale afstand

De tomtom geeft aan dat ik mijn eindbestemming bijna heb bereikt. En dat waar ik bang voor was klopte inderdaad, ik parkeerde de auto en bleef er even zitten. Ik keek op het visitekaartje dat ik eerder van Zakaria had gekregen. 'Paul Witterman' las ik.

Ik liep naar binnen en meldde me bij de receptie. "Goede dag, waarmee kan ik u van dienst zijn?" Goede dag, ik kom voor de heer Witterman. Ze keek over haar bril die strak plaats vond op haar neus op me neer. "Heeft u een afspraak?" Ja, het gaat om Ismaïl el Harouchi. Even richt ze haar blik op het beeldscherm van de computer. Zonder me aan te kijken zegt ze dat ik kan doorlopen naar boven.

Hij staat me al op te wachten bij de deur en even is er van zijn gezicht af te lezen dat hij verbaasd is. "Zo mevrouw, bent u hier al eens eerder geweest?" Glimlachend keek ik hem aan, niets relevant. Beantwoord ik zijn vraag kort.

Hij bekijkt de papieren die ik hem overhandig en kijkt me vervolgens aan. Ismaïl is een goede klant van me, spijtig dat hem dit overkomt. Ik knik, hij stelt me enkele vragen die ik beantwoord.

Als we dan eindelijk klaar zijn loop ik naar beneden, de donkere kijkers die me eerder door elkaar wisten te schudden ontmoeten de mijne. Het gesprek dat hij voert met een collega blijkt hij al gauw af te kappen. Met snelle passen loop ik langs hem heen. Als ik eindelijk de deur benader hoor ik mijn naam. Met het handvat al in mijn hand en de deur die ik half heb open getrokken blijf ik als versteend staan. Ik hoorde hem dichterbij komen, sterker nog ik voelde hem dichterbij komen. "Hoe gaat het met je?" Ik draai me om en wordt opgevangen door zijn blik.

De afstand tussen hem en mij is minimaal. De vlinders fladderen in mijn buik alsof het lente is, mijn hart lijkt overtollig te werken, nog even en hij springt eruit. Gaat goed, zeg ik. Hoe gaat het met jou? Vraag ik hem beleefd. Hij tovert een glimlach op zijn smoel. De zelfde glimlach die de eerste keer mijn aandacht trok. "Gaat goed, wil je wat drinken?" Vraagt hij lief. Ik sla dit aanbod echter af en excuseer mezelf hiervoor. Ik sla het aanbod af terwijl alles wat in me zit ja wilt schreeuwen. De teleurstelling in zijn blik maakt me zenuwachtig. Maar als je het niet erg vind, ga ik er weer vandoor. "Nee, nee!" De manier waarop hij zijn woorden uitbracht zorgde voor de nodige sensatie op het advocatenkantoor, iedereen keek ons aan. Hij slaat zijn hand tegen zijn voorhoofd en kijkt me vervolgens moeilijk aan. "Sorry." Fluistert hij. Ik moet echt gaan, dit keer wacht ik niet op zijn reactie en huppel naar de auto.

Hij achtervolgt me en gaat voor de deur staan zodat ik mijn auto niet in kan. "Nora, ik kan je niet zomaar laten gaan. Nee, dat kan niet." Nabil laat me er langs. "A ha! Zie je, zie je jij ook!" Roept hij alsof hij een misdader op hete daad heeft gepakt. Wat ik ook? Vraag ik hem verward. "Je weet me naam nog, het lijkt me sterk dat je iemand zijn naam na zo een lange tijd onthouden hebt. Maanden vlogen voorbij en je weet nog steeds me naam!" Zegt hij alsof hij zojuist de feiten onder de dader zijn neus drukt. Voel jij je wel helemaal lekker? Vraag ik hem verontwaardigd. "Nora ik laat je echt niet gaan, zonder dat ik je nummer heb of iets waarmee ik je kan bereiken." Heb je er wel eens over nagedacht dat ik een vriend, verloofde of man kan hebben? Vraag ik hem op een serieuze toon. Zijn blik gaat strak staan, zijn adamsappel gaat op en neer en zijn kaken staan op elkaar geklemd.

Mag ik er dan nu langs alstublieft? Hij schuift op zodat ik er langs kan, als ik dan eindelijk zit en de auto heb opgestart trekt hij het portier open.