Good girls, do bad things

Bloedbad, advocatenkantoor

Hij rattelt nog even door, maar de medicijnen weten me instabiel te maken. Moeizaam loop ik naar het bed terwijl ik mijn arm stevig tegen mijn lichaam vastklamp.

Safouane komt binnen gewandeld als hij ziet hoeveel moeite ik heb met lopen naar mijn bed toe. Hij loopt Nabil zo wat om ver en tilt me op het bed. Hij kijkt me aan en vraagt me of het gaat. Ik knik en vraag om een bekertje water. Hij reikt me het bekertje toe en kijkt vervolgens naar Nabil.

"Ze heeft verdomme kogels gevangen terwijl je toe keek. Met moeite kruipt ze naar haar bed en jij helpt haar niet even?" Sist hij hem toe. "Hoe weet jij dat ik daar bij was, en wie ben je eigenlijk? Hou je bezig met je eigen zaken, patser!" Kaatst Nabil de bal terug.

Kracht en zin om op hun te reageren is er niet. Als hun conversatie steeds warmer wordt onderbreekt Nabil hun conversatie om mij te vragen wie de man is die tegen over hem stond.

Een collega, piep ik. "Oh waar werk je dan? Daar heb je me niets over verteld. Ik dacht dat jij papa's kleine meid was?" Vraagt hij me dit maal verontwaardigd. "Ze werkt pas bij mij, receptioniste als bijbaantje." Schiet Safouane me te hulp. Hij overhandigt zijn visitekaartje aan Nabil. "Maar wat doe jij hier? Bij mijn vriendin? En hoe weet jij dat ik bij de schietpartij aanwezig was?" Vraagt Nabil hem doordacht.

"Jij leest de krant niet? De bladen staan er vol mee. 'Bloedbad bij advocatenkantoor' 'Advocaat wordt beschermt door justitie' je naam staat zo groot als maar kan in de krant. Je was erbij, je was bij haar." De toon van Safouane is uiterste kalm. Om rillingen van te krijgen.

Nabil knikt even, "ik was er inderdaad bij." "Je was erbij maar deed niets. Waarom niet?" "Ze verzocht me om te gaan liggen, alles ging zo snel. Ik wist in eerste instantie niet eens wat er aan de hand was." Nabil lijkt betreurd. Safouane knijpt zijn ogen samen. Hij klopt op de schouder van Nabil en kijkt mij sterk in de ogen aan.

De dokter komt binnengestapt en verzoekt de heren mij met rust te laten. Bezoek uur is geweest, tijd om te rusten.

Een halfuur later hoor ik dat de deur wordt open geduwt. "Regels verbreken, overtreden en herschrijven. Dat is waar we goed in zijn toch?" Vraagt hij me grappend. Ik reageer er echter niet op. "Dat vriendje van je houden we op afstand. Voor zijn eigen bestwil." Wie is 'we'? Vraag ik hem. Maar hij negeert me en praat verder. "Noortje, negen kogels. Je arm is stevig toegetakeld, je bent hard gevallen. Een lichte barst in je schedel en allerlei kneuzingen. Geen enkel spoor dat leid naar duistere zaken uit onderzoek van je woning en persoonlijke bezittingen. Wat denk je dat dit met de samenleving doet? Hoe denk je dat justitie dit aanpakt? En laten we niet vergeten dat je bent neergeschoten voor een advocatenkantoor met een advocaat als gezelschap." Ik schud corrupt mijn hoofd, als je dat maar laat. Spreek ik hem streng toe.