Good girls, do bad things

Tot heden

Drie weken in het ziekenhuis, anderhalve week thuis, het was nu wel genoeg. Teveel. Ik moest een plan bedenken om weg te komen. Ik moet de straat op.

'Noor, ik ga naar een ouderavond. Dounya en de tweeling zijn thuis, als je iets nodig hebt kun je ze roepen.' Zegt ze terwijl ze druk bezig is met het zoeken naar iets in haar tas. Haar zoete maar erg lekkere parfumgeur dringt mijn neusgaten binnen. Dan pas valt me op hoe goed ze er uit ziet. 'Ouderavond?' Herhaal ik. 'Waarom doe je er zo cynisch over?' 'Omdat je er verdomt goed uitziet.' Ze rolt met haar ogen. 'Mag dat tegenwoordig ook niet meer?' Verzucht ze. 'Mam, waar ga je heen?' 'Sollicitatiegesprek.' Ze grist haar rinkelend sleutelbos uit haar tas en houdt ze omhoog. 'Hebbes!' 'Wat? Sollicitatiegesprek? Dacht het niet!' Met grote ogen kijkt ze me aan. 'Hoezo dacht het niet?' 'Precies zoals ik dat zeg. Wie zorgt ervoor de kinderen? En wat kom je te kort? Wil je me ziek maken? Dood hebben?' 'Nora! Wat kun je overdrijven!' Demonstratief sta ik op. 'Je hebt niet genoeg kracht Noor, ga terug je bed in.' 'Oh dus je maakt misbruik van de situatie? Nu ik geen kracht heb doe je dit? Jij blijft thuis, gehoord?' Ze gooit boos haar tas op de grond. 'Ik ben niet je kind om me zo toe te spreken, jij bent mijn kind! En als ik wil gaan werken, dan doe ik dat. Heb je dat?' Mijn kaken gloeien van de pijn, mijn benen voelen zwak aan, maar ik blijf staan, over mijn dode lijk dat ze dit van me wint.

'Ze ligt in bed. Ze is verdrietig.' Zegt Nouhaila treurig. 'Dat snap ik. Laat haar maar even.' Ze knikt en verlaat mijn kamer.
Snel hijs ik mezelf in een spijkerbroek en trui, ik wil mijn schoenen pakken als ik langs de spiegel loop. 'Oké. Dit kan niet.' Verzucht ik. Ik grijp naar een eleganter setje en trek het aan met makkelijke schoenen. Mijn haar borstel ik uit en breng het in model. Een beetje make-up tegen alle lelijke plekken. Niet dat het veel helpt, maar verzorging was van belang.

'Waar ga jij heen?' Merkt Dounya op als ze net het toilet uit komt en mij op de gang treft. 'Je houdt je stil. Je gaat zo naar binnen en dekt haar toe. Zeg haar dat je iedereen in bed hebt gestopt. Mij mijn medicijnen en water hebt gegeven.' Fluister ik. 'Ze maakt me af.' Zegt ze met een zuur gezicht. 'Hier.' Ik druk een briefje van vijfhonderd in haar handen en verlaat zo snel als ik kan mijn huis.

Vanuit een telefooncelletje bel ik naar Safouane. Vrijwel direct wordt er opgenomen. 'Shahira.' Hoe wist hij dat? 'Waar ben je?' 'Kom naar het Zwarte Gat.'

'Hey.' 'Hoi.' We blijven elkaar aankijken. 'Kom verder.'
Voorzichtig neem ik plaats op de bank. 'Je ziet er beter uit.' 'Dankje.' Hij knikt. 'Wat te drinken?' Ik schud mijn hoofd. Beide nemen we plaats, tegenover elkaar. 'Hoe gaat het met je?' 'Uitstekend.' 'Opgeven doe je in ieder geval niet.' Zegt hij tussen neus en lippen door. 'Had je gewild dat ik zou opgeven?' Grijzend kijkt hij me aan. 'Nee hoor.' Het valt stil. Ik maak een poging om de stilte te verbreken als hij het zelfde denkt. We stoppen beide acuut met praten en schieten in de lach. 'Ik heb je gemist. Maar het is gelukt.' Ik knik. 'Alles?' Vraag ik hem. 'Alles.' Zegt hij bevestigend. 'Hoe?' 'Vrouwen zijn ongelofelijk. Dat meen ik. Dat mens had zoveel nagedacht, zoveel plannen opgezet en afgebroken, en na zoveel jaar is het haar dan uiteindelijk gelukt. Wraak nemen. Ze heeft verslaafde agenten omgekocht. Klanten geluisd naar andere dealers, alles en iedereen die haar tegen zat op laten pakken, ze heeft vermogens gepakt bij elke arrestatie. Gewoon ziek. Michael, ze heeft hem omgekocht. Ze heeft zelfs heel die schietbaan opgekocht. Ze is ver gegaan. Om eer. Om wraak. Om macht. Tegen beterweten in. Toen ik haar sprak kon ze alleen maar lachen. Ze vertelde me hoe bang ze was om dit door te zetten. Als het fout zou gaan zou het haar fataal worden. Logisch, ze heeft de onderwereld in contact gebracht met de normale wereld. Agenten omkopen doe je als je dealer bent en dan heb je verdomme onderzoek gedaan naar die agenten. Toch niet zomaar. Michael heeft Benito verraden voor anderhalf miljoen euro. Die lafaard. Hij is je schutter geweest. Fatima, heeft gelijk gehad over jou. Maar uiteindelijk kwamen ze tot de conclusie je inderdaad te vermoorden. Wonder boven wonder ben je er nog. Een tweede aanslag zat er aan te komen. Maar we waren ze te snel.' Met zijn vinger wrijft hij over zijn lippen. Hij denkt na. 'Maar wat betreft het incident van enkele weken geleden. Die daders hebben geen betrekking op Rosa of haar groep. En wie ze zijn. Is tot heden nog niet bekend.'