Good girls, do bad things

Klanktonen

Als ik voor me uit aan het staren ben word ik verstoord door een piepend geluid dat wordt gecreëerd door mijn mobieltje. Ik gris het toestel van de tafel en bekijk de sms.

"Noor, opa is hier! Heeft die klootzak toch nog eens wat goed gedaan in zijn leven, mijn vader met zich meenemen. Hij is erg enthousiast over het huis. Bel je me als Nadir weg is? Veel liefs, mama."

Een lach weet uit mijn mondhoek te schieten, ik schud mijn hoofd en klik de sms weg.

"Nora?" Zijn zware toon valt me in het gehoor. Kom zitten Nadir. Verzoek ik hem. Hij knikt en komt tegenover me zitten. We zitten aan de tafel bij het raam, al gauw is hij geneigd om uit het raam te kijken.

Kijk me aan, in een gesprek kijken we elkaar aan. Hij knikt en werpt zijn blik in de mijne maar al gauw werpt hij zijn blik weer op zijn vingers die hij bespeelt. Hij haalt diep adem, "je moet begrijpen dat dit moeilijk voor me is." Aan de klanktonen hoor ik dat hij een brok onderdrukt en tranen probeert te beheersen.

In je brief zag ik dat je je zorgen maakte om mijn eer, geloof me die heb ik. In de brief zag ik dat je hoopte dat ik het juiste pas bewandelde, ik vroeg me echt af of je dat meende. Wordt iemand die zich met het juiste bezig houdt negen maal beschoten en mist elf andere kogels?

Beste Nadir, in die brief had ik het niet over gemeenschap. In die brief had ik het niet over uitgaan en mannen. In die brief had ik het over zwaardere dingen, dingen die je liever niet meemaakt en die je het liefst wegstopt en nooit meer naar omkijkt. Je vindt me bijzonder, ik ben alles behalve bijzonder. Je hebt een monster gemaakt en geen dochter. Ik laat haar huilen zoals jij haar liet huilen. Jij sloeg haar fysiek, ik vermoord haar mentaal.

Even stop ik om een slok van mijn glas water te nemen.

Zijn kijkers vormen zich tot bonken terwijl zijn adamsappel op en neer gaat. "Waar heb je het over?"
Ik heb het over de waarheid, de waarheid die je probeert te ontlopen. Het is makkelijk om vergeving te vragen dan te geven. Dat moet ik je eerlijk bekennen. Maar ondanks dit alles, is het je vergeven.

Hij schudt heftig zijn hoofd, zijn manier om tranen in bedwang te houden. Al wilt dit echter niet lukken. De eerste tranen glijden in een rechte lijn over zijn wang.

"Nora wat bedoel je met een monster?" Ik trek mijn ogen tot strepen terwijl ik hem doordringend aankijk. Wat bedoelen ze denk je met een arm amputeren? Vraag ik hem kalm. "Dat je arm ervan af moet?" En wat denk je dat ze bedoelen met dat mijn arm te beschadigd is? "Dat je flink bent geraakt." Dan hoop ik dat je snapt dat ik niet ben beschoten uit liefde, dan hoop ik dat je snapt dat ik het verre van juist ben en dan hoop ik dat je snapt dat ik dit alles er zelf naar heb gemaakt. Want ik, ik hield me bezig met duistere zaken, ik was op en neer aan het gaan voor geld en ik had geen genade. Zij zullen dat ook niet hebben.

"Ik kan je helpen! We maken ze van kant!" Mijn wenkbrauwen trek ik hoog terwijl mijn ogen zich groot maken. Ik heb het al die jaren alleen gedaan, denk je dat ik nu jouw hulp nodig heb? "Ik was er niet, dat spijt me. Maar ik ben er nu!" Verdedigt hij zichzelf. Ik knik, de enige hulp die je me bieden kan is ervoor zorgen dat ze het goed hebben als ik er niet meer ben.

Er is geld aan de kant gezet, in Marokko. Sta haar bij als ze het geld gaat opnemen. Als vrouw is ze kwetsbaar. "Je bent gestoord, hoor je me? Gestoord! Je gaat niet dood, nog lang niet! Je gaat trouwen, kinderen krijgen en gelukkig eindige. En daar zorg ik voor, al is dat het laatste wat ik doe!"
Ik tuit mijn lippen en houd mijn hoofd schuin. Denk je dat ik hier voor heb gekozen? Vraag ik hem kalm.

Weer schudt hij zijn hoofd, "waarom ben je hier ooit aan begonnen verdomme?"

Wat zal ik zeggen, het was geld maken of op straat komen te staan. Ik heb mijn familie lief, ik heb alles voor ze over. Ook als het gaat om een kwestie van leven of dood.

"Wat willen ze van je, geld, bezittingen? Wat willen ze?" Ze willen mij.