Good girls, do bad things

Kleedkamer

Als het machinegeweer is gekapt met vuren zie ik de angst, woede en pijn in Ismaïl's gezicht. Fatima kijkt verslagen toe, terwijl de rest van de mannen stappen gauw in. Ook ik versnel me naar mijn wagen terwijl een van de jongens Fatima meeneemt. Het plan loopt gesmeerd. We besluiten allemaal een eigen kant op te gaan, iedereen moet morgen nacht in hartje Düsseldorf zijn.

Een misselijkmakend gevoel borrelt zich in me op. Ik zie dat Ismaïl over Zakaria heen rijdt en dan als een speer verdwijnt. Het was kwart voor twee 's nachts. Nadat ik mijn de jeep had weggebracht en weer zat in mijn afgetrapte wagen besloot ik het toch te doen, ik ging naar Nabil toe.

Enkele keren bel ik aan, teleurgesteld wil ik weglopen als ik hem vanuit zijn bovenste raam hoor roepen. "Wie is daar?" Nora! Hij klapt het raam dicht en binnen enkele seconden wordt de deur open gedaan. Als ik in zijn woonkamer sta kijkt hij me doordringend aan. "Noor?" Ik kijk hem aan, maar zeg verder niks. "Is alles goed met je?" Met een knik beantwoord ik zijn vraag. Zijn gespannen uitdrukking verzacht gauw, hij trekt me naar zich toe en omhelst me. Zijn warme lichaam voel ik tegen me aan, hij stond alleen in zijn korte pyjamabroek waardoor zijn lichaam goed zichtbaar was. Ik moest me erg inhouden om niet over zijn borstkast te strijken. Nabil, hij was geweldig.

"Wat kom je doen Noortje?" Vraagt hij me uit het niets. Wil je me weg hebben? Vraag ik hem kort. Hij negeert dit volkomen, pakt me bij mijn hand en we huppelen de trappen op naar zijn kleedkamer. "Doorzoek mijn kasten, maak gebruik van mijn douche, voel je thuis. Trek wat makkelijks aan, ik ga thee zetten." De deur valt in het slot, ik kijk goed rond. Een ruimte met alleen maar kleding en schoenen, elke vrouw droomt hier toch van! Hij was te perfect, bijna om bang van te worden.

Snel trek ik mijn kleren uit, alleen mijn lingerie hou ik aan. Ik draai me om en sta oog in oog met mezelf. Een spiegel die heel de muur in beslag nam. Ik bekeek mezelf, aandachtig. Mijn lokken vallen over mijn schouders en borsten. Mijn buik, en dan merk ik het op. Mijn zij, een grote paarse vlek, bijna zwart. Ze had me goed te pakken gehad. Met mijn vingers glijd ik lang de enorme blauwe plek. Rillingen van pijn weten mijn lichaam te beheersen – au. Nu bekijk ik mijn arm eens goed, het was vreselijk om aan te zien. Hoe ver zou dit nog gaan? Waar liggen de grenzen? Wanneer is het over en hoelang zou ik nog deel uit maken van dit wereldje? Nu pas realiseer ik me dat ik nog enkele zuigzoenen in mijn nek heb zitten. Al hoewel deze haast onzichtbaar zijn.

Via het spiegelbeeld zie ik een wit overhemd op de grond liggen, ik grijp er naar en trek het over mijn hoofd. In de kast ga ik opzoek naar een broek, een grijze joggingsbroek grijp ik uit de kast en trek hem aan. Wel merk ik dat ik de touwtjes van de broek zo strak mogelijk moet vast binden. Het overhemd stop ik in de broek en laat het als het ware iets over de broek hangen. Wat een misselijkmakend beeld dit, het verre van aantrekkelijk. Ik slaak diep een zucht en loop dan naar de badkamer. Met koud water was ik mijn gezicht, heerlijk verfrissend. Als ik met mijn tong over mijn tanden ga besef ik me dat ik geen tandenborstel bij me heb, op de wastafel zie ik de tandenborstel van Nabil, even twijfel ik maar besluit dan toch zo brutaal te handelen. De haartjes van de tandenborstel gaan zo snel als ze kunnen over mijn gebit heen.

Een laatste blik werp ik in de spiegel, wat spijtig dit. Maar ik moet toch echt naar beneden.

Hij zit aan de keukentafel, hij ziet er erg moe uit. Stilletjes loop ik op hem af en plaats mijn handen op zijn schouders, ik masseer hem voorzichtig, mijn handen komen steeds dichter bij zijn nek en beginnen nu zijn nek te masseren. Hij staat op en trekt me naar zich toe. "Betoverende bewegingen." Fluistert hij. Ik sla mijn ogen neer en bespeel een knoop van het overhemd wat ik aanheb. Ik voel me opeens erg ongemakkelijk. Met zijn wijsvinger duwt hij mijn kin omhoog. "Zelfs zo zie je er aantrekkelijk uit. En dat meen ik oprecht. Laten we plaatsnemen op de bank." Zijn fluisteringen zorgen voor onrust in mijn buik.

Mijn hoofd ligt op zijn schoot terwijl ik me klein heb gemaakt op de bank. Zijn vingers woelen door mijn lokken, de stilte is heerlijk, de aanrakingen zijn overweldig.

"Je bent hier niet zomaar hé?" Vraagt hij dan uit het niets. Ik schud mijn hoofd. "Wil je erover praten?" Weer schud ik mijn hoofd. "Het is niet erg liefje, ik ben allang blij dat je hier bij me bent. Zullen we in bed gaan liggen?" Ik knik. Hij staat op en tilt me dan naar boven, ik was hem dankbaar, hij begreep mijn lichaamstaal, mijn afwisselende buien en merkte het als ik moe was. Hij was, onbegrijpelijk perfect.

In bed liggen we met onze gezichten naar elkaar toe. Onze kijkers hebben sterk contact, beide observeren we ons gezichten. Hij legt zijn hand in mijn nek, kriebels in mijn onderbuik worden er heftig van. "Ik houd van je." Even sluit ik mijn ogen en slaak een diepe zucht. Niet doen Nabil, ik ben geen vrouw waar je van hoort te houden. Ik ben niet het type vrouw waar je mee thuis komt. Zeg ik op een kalme toon. Verwarrend kijkt hij me aan. "Waarom zeg je zulke dingen Nora?" Nabil, jij bent anders dan ik, oké? Jij bent perfect, en ik het verre van. Mijn ouders zijn geen nette opgeleide mensen. Ik kom niet uit een goede buurt en ik ken andere normen en waarden. Snap je dat? Nee, tuurlijk snap je dat niet. We zullen elkaar ook nooit snappen, we komen uit verschillende milieus.

"Ik houd van je, zoals je bent. Ik ben voor je gevallen zoals je bent. Ik ken geen andere Nora dan deze, ik houd van geen enkel andere vrouw als deze. En of je dan uit een achterstandsbuurt komt, en uit een gezin met een laag inkomen en een familie met veel problemen boeit me vrij weinig. Want ik merk het niet, ik zie het niet. Ik ben er blind voor, mijn liefde voor jou heeft me blind gemaakt. Al was je een zwerver geweest of een Assepoester, het zou niet uitmaken." Zegt hij liefdevol.

Ik schud mijn hoofd, Nabil je weet niet waar je het over hebt. Geloof me. Zeg ik met een ondertoon. Hij gaat nu rechtop zitten en kijkt me aan. "Vertel me waarom ik volgens jou niet van je zou houden. Wat is het? Vertel op, wat moet ik weten waardoor ik niets meer van je wil weten?"

Nabil, ik ben een monster. Ik ben geen braaf meisje, ik ben niet wat je hoopt dat ik ben. "Je bent alles wat ik wil, hoop, waar ik heel mijn leven op heb gewacht, of nee, je hebt het allemaal weten te overtreffen. Je bent beter dan wat ik hoopte, verwachtte en waar ik op wachtte. Duizend maal beter."

Hoe zou ik het hem moeten vertellen? Hoe? Hij was zo enthousiast, hij was zo verliefd. Hij had geen flauw benul, schuldgevoel speelt op dit moment de hoofdrol. Zijn donkere kijkers, kijken in de mijne. Zijn vingers die over mijn gezicht glijden, hij wachtte op antwoord.