Good girls, do bad things

Grote ogen en oren

Zenuwachtig begon Fatima heen en weer te wippen. Wat de spanning nog meer deed laten stijgen. Safouane beet op een van zijn knokkels, hij was gespannen misschien wel bang voor wat hij te horen zou krijgen. En ik moest het hem nageven, ook ik was erg gespannen. Fatima keek me heel lang aan, ze volgde elke handeling die ik maakte. Een sluwe glimlach omringde haar mond. "Ik moet het nageven, ze is een echte vrouw. Misschien wel meer dan dat. Zelfs ik heb bewondering voor haar. Eerlijk waar. Ze weet alles en iedereen om haar vinger te binden, ze heeft verstand van zaken doen en is niet vies voor bloed. Emotioneel lijkt ze van staal, ze was onmogelijk bij te houden. En ik geloof erin dat zelfs Rosa een zwak voor haar heeft." Een traan glipt vanuit haar ooghoek. "Maar ze is en blijft een vrouw. Net zoals Rosa, net zoals ik, ze is onbewust een gevaar. Maar wij dachten haar aan onze kant te kunnen krijgen. De mannen zaten vast, maar geld moest binnen blijven komen. Iemand zoals Shahira hadden we hard nodig, heel hard. Ze kende de klanten, legde gauw connecties en ze heeft haar ogen op biljetten en niets anders. Rosa vertelde me dat ze een keer boos naar boven was gelopen, de mannen hadden haar ertoe gedreven om een man te plezieren met haar aanwezigheid. Ze heeft ze neergehaald bij een belangrijke deal en zelfs toen Benito dreigde op haar te schieten liet Shahira zich niet kennen. Maar in de kleedkamer rukte ze de sieraden en kleding van haar lijf. Ergens had Rosa hoop, hoop dat Shahira zich bij ons zou aansluiten. Maar ik had haat aan Shahira. Mijn man bewonderde haar dapperheid, bewonderde haar manier van doen en laten. Jaloezie werd mij de baas. En niet te vergeten. Zij heeft een plaats kunnen veroveren in een omgeving die ik eerder had betreden. Waarom zou het haar wel lukken en mij niet? Bijna had ik haar de cel in laten gooien, maar al gauw kwam ik erachter dat ze ook nog eens geluk had. Ze gaf een flinke deal aan een collega van haar, de reden daarvan is nog altijd onbekend."

Met grote ogen en oren luisterde Safouane naar haar verhaal. Een huivering jaagde door mijn lijf. Ik was niet in staat te reageren en dronk in kleine slokjes mijn water op. Hoe kon het zijn dat een paar vrouwen zo gedreven waren om een hele bende op te laten pakken?

"Maar jullie hadden Zakaria al, waarom ook Shahira?" Verbrak Safouane de stilte na enige ogenblikken. Fatima zuchtte diep. "Met een hand kun je geen applaus vormen. Shahira was nodig." Safouane schudt geamuseerd zijn hoofd, hij was niet overtuigd van het verhaal. Safouane merkte op dat het laat was, hij stelde voor dat we een pauze namen zodat iedereen helder zou blijven.

Ik stond buiten, ergens in Duitsland. Ik dacht eigenlijk aan niets, ik observeerde een beetje om me heen en was dankbaar voor het feit dat ik niet in Duitsland woonde. Wat een afschuwelijke taal. "Shahira." Zijn stem herkende ik uit duizenden, in een draai keerde ik me naar hem om. "Hoe bevalt het je?" Zijn kijkers bekeken mijn gezicht alsof ze naar iets zochten. Eigenaardig. Ik knikte, het bevalt. Bracht ik zachtjes naar buiten. "Als ik Fatima zo hoor praten, ik geef haar gelijk.. Ik bedoel, je bent een aparte vrouw. En inderdaad geloof ook ik erin dat je onopgemerkt gevaar vormt." Ik voelde hoe mijn maag zich keerde. Waarom vormde ik een gevaar volgens hun?