Good girls, do bad things

Gefocust

Gefocust zit ik achter het stuur, ik hoor dat Khalid tegen me praat, hij dringt niet echt tot me door. Al knik ik en grom ik soms een 'ja' als teken van luisteren. 'Nora, hoor je me wel?' 'Ik hoor je, maak je verhaal af.' 'Ja, laat maar hoor, zet me hier maar af, ik loop dat stuk wel.' Hij is blijkbaar geërgerd. 'Ik zeg toch dat ik je hoor.' 'Je hoort me niet! Niemand hoort mij! Als ik met mama praat, hoort ze me niet, als ik met papa praat, hoort hij me niet. Laat ook maar zitten. Ik hoef niet eens met jullie te praten!' Zonder nog op of om te kijken gooit hij het passagiersportier open en springt uit de auto, vervolgens smijt hij het portier zo hard als maar kan dicht en rent dan naar zijn voetbalvereniging. Ik slaak een diepe zucht, hij heeft gelijk. Ondanks zijn woede rijd ik naar de vereniging, elke zaterdag stond ik langs de zijlijn om hem toe te juichen, ook deze week.

'Je bent toch komen kijken.' Merkt hij op als we weer in de auto zitten. 'Heb je daar serieus aan getwijfeld?' Hij haalt zijn schouders op. 'Niet waar!' Roep ik terwijl ik hem por. Hij lacht moeizaam. 'Ben jij gelukkig?' Vraagt hij me na een tijdje. Ik haal mijn blik van de weg en kijk hem aan, 'zie ik er ongelukkig uit?' 'Mama en Dounya vinden dat je moet trouwen.' Ik glimlach naar het kleine mannetje. 'Want anders ben ik niet gelukkig?' Hij haalt zijn schouders op. 'Hun zeggen dat je misschien een beetje de weg kwijt bent, een beetje koekoek.' Zegt hij terwijl hij met zijn wijsvinger naar zijn slaap wijst en zijn wijsvinger in het rond draait. Ik moet lachen om deze handeling. 'Ben ik dat echt?' 'Weet ik niet, maar je bent in ieder geval wel de enige die héél hard durft te rijden als ik dat zeg.' Glimlachend kijken we elkaar aan, ik druk het gaspedaal in, om hem te plezieren.

'Hoe was het op het veld?' Vraagt Mohammed aan Khalid als we met zijn allen zitten te eten. Ik doe alsof ik niks hoor. 'Heel goed! Ik heb gescoord! Ja, toch Noor, jij hebt het ook gezien hé!' Zijn enthousiasme vult de ruimte, maar er wordt niet op gereageerd. Ik knik kort naar Khalid. Hij begrijpt niet waarom ik niet zo uitbundig reageer, waarom ik niks zeg en misschien is dat maar beter ook. Als iedereen klaar is ruimt mijn moeder alles af en loopt naar de keuken. Terwijl ik naar de badkamer loop om mijn handen te wassen roept ze mij bij zich. 'Ja?' 'Wat was dat daarnet aan de keukentafel?' Vraagt ze me streng. Hoe oud ik ook word, ze zal altijd en dan ook echt altijd op dezelfde toon tegen mij spreken. Alsof ze me nog steeds moet opvoeden. 'Niks, wat was er dan?' Reageer ik coulant. 'Niks? Was dat niks? Wat heb je tegen Mo?' Ik schud met m'n hoofd. 'Is dat waar je op doelt? Ik heb niks tegen hem. Alleen snap ik niet waarom hij nooit komt kijken naar wedstrijden. Khalid doet aan voetbal en boksen, denk je dat hij ooit is komen kijken? Maar verder is dat ook niet mijn pakkie-an.' 'Je hebt respect voor hem, heb je mij gehoord? Hij is mijn echtgenoot en de vader van mijn kinderen, als hij niet komt kijken is dat zijn probleem en niet de jouwe. Ben ik duidelijk geweest?' Knikkend kijk ik haar aan, 'ja hoor, heel duidelijk.'