Good girls, do bad things

Voorspelbaar bericht

"Goede avond mevrouw, uw autopapieren alstublieft." Alsof er niets aan de hand is open ik mijn handtas en overhandig de politieagent de autopapieren. Hij oogt bedenkelijk, als hij aanstalten maakt wat te zeggen wordt er door zijn collega versterking geroepen. Met gespleten ogen geeft hij me mijn papieren terug. "Nog een fijne avond." Zegt hij op een toon die ik niet plaatsen kan. Dank u, u ook. Zeg ik beleefd terwijl ik mijn raam omhoog laat gaan.

Als ik aankom in het café waar ik met een paar jongens heb afgesproken zitten zij er al. Loopjongens.
We groette elkaar allen even kort.

Ik laat me tas straks hier liggen, daar zit het in. Jullie weten wat er met het geld moet gebeuren. Bel me niet voor onnodige dingen. Nog iets, wees op je hoede. Ik ben zojuist door de politie aangehouden. Dorstig sla ik de laatste slok van mijn frisdrank achterover, succes, zeg ik terwijl ik opsta.

Als ik in de buurt rij zie ik Marouane naar me zwaaien, hij maakt een gebaar dat ik moet stoppen. Met veel tegen zin gooi ik de auto op de stoep en laat mijn raampje dalen. Hij steekt zijn hand naar me uit, we groeten elkaar. "Hoe gaat het?" Gaat prima, hoe gaat het met jou? "Gaat goed, ik heb niets te klagen." Mooi zo. "Maar vertel Nora, waar ga je heen?" Naar huis en jij? "Mijn zusje ophalen." Waar moet je wezen? "Moskee." Hoe oud is je zusje? "Even oud als de jouwe, een jaar of negen?" Oké stap in, ik breng je gauw.

Ik zie hoe hij voor de moskee op zijn zusje wacht, ergens voel ik een steek.

Aan tafel is het uiterste stil, de TV die zachtjes aanstaat is de enige die voor een beetje sfeer zorgt. "Jullie gaan naar de moskee vanaf volgend weekend." Breng ik ineens naar buiten. Dounya kijkt me met grote ogen aan. De tweeling lijkt het echter wel spannend te vinden. Mijn moeder kijkt ons alle met grote kijkers aan. Ze trekt een gezicht waarmee ze me vraagt hoe ik hierop gekomen ben. Ik reageer hier echter niet op en prik verder in mijn eten.
"Hoe kom je er opeens bij? Je moet je daarvoor inschrijven, boeken kopen, wie gaat ze elke zaterdag vertellen dat ze vroeg op moeten?" Sist mijn moeder terwijl Dounya en de tweeling de tafel afruimen. Met het tandenstokertje flos ik mijn tanden, even kijk ik mijn moeder aan. Sinds wanneer werk ik onvoorbereid? Vraag ik haar gespeeld beledigd. Met een glimlach van oor tot oor kijkt ze me aan.

Boos gooit Zakaria met spullen door het pand. "Wie houdt die flikker voor de gek? Ik heb het zelf geteld. Het waren er twintig, nu beweert hij dat het er achtien zijn. Die man gebruikt het spul verdomme, kan niet anders!" Zakaria klonk erg boos, terecht. "Shar, ik zeg je een ding, Benito gebruikt. Het kan niet anders! Het kan verdomme niet zijn dat ik volgens hem steeds een kilo of twee mis, dat kan toch niet verdomme?" Hij slaat met zijn vuist tegen de muur. Ik in tegenstelling zit kalm op de bank mijn nagels te bezichtigen. "Ik word stront ziek van die gast." Sist hij in het Marokkaans. Even verschijnt er een lach op mijn gezicht, ik word moe van dat geschreeuw van je. Je lijkt wel een wijf. Zeg ik bijdehand. Ook hij neemt nu plaats op de bank, hij slaakt een diepe zucht.

Enkele dagen later krijg ik een voorspelbaar berichtje.