Good girls, do bad things

Aardbeien en chocolade

Onze lippen komen in aanmerking met elkaar, terwijl onze tongen elkaar opzoeken. Buiten adem halen we deze van elkaar af. "Waar heb je gezeten?" Zijn hese stem zorgt voor kippenvel, opnieuw ontmoeten onze lippen en tongen elkaar.

Mijn leren jack trekt hij uit, terwijl ik zijn overhemd los knoop. Met zijn hand haalt hij het elastiekje uit mijn haar waardoor mijn lokken over mijn schouders heen hangen. Als onze lippen weer van elkaar af worden gehaald om naar adem te kunnen happen kijk ik hem aan.

Nu sta ik in mijn hemd en heeft hij geen bovenkleding meer aan. Voorzichtig plant ik kusjes in zijn nek en trek een spoor tot aan zijn borstkast. Ook hij weet zijn spoor te leggen, als hij bijna bij mijn borsten komt verzoek ik hem zachtjes me neer te leggen. Ik zie de teleurstelling en begrip in zijn ogen, voorzichtig laat hij me door zijn handen glijden tot ik weer met beide voeten op de grond sta. Toch houdt hij zijn handen op mijn heupen, ik grijp naar zijn handen en haal ze van mijn heupen af. Het is fout wat we doen. Breng ik naar buiten terwijl ik mijn ogen heb gesloten en nog steeds tot adem kom.

Hij slaakt een diepe zucht en laat zich leunen op de bank. Hij pakt mijn vingers beet en speelt ermee. "Nora, ik houd van je." De woorden dringen tot me door, kippenvel maakt plaats op mijn armen, een rilling laat zich gaan over mijn rug. Hij zou me verafschuwen, hij zou me haten. Als hij wist wie ik was, ik wist het zeker.

Nabil, ik moet je wat vertellen. Breng ik kortbondig uit. "Is er iets Noor?" Vraagt hij me bezorgd. Sst, commandeer ik hem terwijl ik tegen hem aan ga staan, ik leg mijn wijsvinger op zijn lippen. Hij drukt enkele kusjes op mijn vinger, en fluistert hees dat hij me had gemist de afgelopen dagen. Nabil, je zult me langer moeten missen de komende tijd. Zijn ogen worden groot, hij staat op en duwt me van zich af. "Je bent gestoord, hoe bedoel je, ik moet jou langer missen? Denk je dat ik een robot ben? Dat je me aan kunt zetten wanneer je wilt en me uit kunt zetten wanneer je wilt? Ik heb een hart, gevoelens, ik heb verlangens! Hoe kun je van me vragen je nog langer te missen? Hoe kun je dat van me vragen na ons intiem moment van enkele minuten geleden? Vertel me Nora, hoe kun je me dit aan doen?"

Ik schrik van zijn reactie, hij reageerde heftig. En dat terwijl ik hem niet eens had uitgelegd waarom.
Maar ik begreep hem, desondanks alles. Ik begreep hem zo goed. Want hij had gelijk, ik behandelde hem onterecht, maar ik had geen andere keus. Ik was nu eenmaal zo, dit ben ik.

Je moet even naar me luisteren, ik ga twee weken naar Marokko. Het ligt persoonlijk, niets om je zorgen om te maken. Echt niet. Probeer ik heb gerust te stellen. "Noor, waar heb je de afgelopen dagen gezeten verdomme? Waar? Lag dat ook persoonlijk, was er zoveel reden om maar niets van je te laten horen? Je begrijpt toch zeker wel dat dit niet zo verder kan, dat begrijp je toch?" Brengt hij verontwaardigd uit. Is het over? Vraag ik hem voorzichtig. Zijn ogen vormen zich tot bonken. "Doe even realistisch wil je." Ja maar wat bedoel je dan, je zegt dat het niet zo kan. Maar ik moet echt weg die twee weken. "Ik heb het niet over de komende twee weken, ik vroeg je de afgelopen twee dagen te verklaren." Zijn toon klonk ijzersterk. Hij hield voet bij stuk en was niet voor de domme te houden.

Vertrouw je me niet? "In zekere zin wel, de vraag is of jij mij wel vertrouwd." Wat is dat nou weer voor belachelijke opmerking, zeg ik verontwaardigd. Hij trekt zijn ogen tot spleetjes, "je hebt mijn vraag nog steeds niet beantwoord. Waar was je de afgelopen twee dagen?"

Ongemakkelijk raap ik mijn bovenkleding van de grond en trek deze weer aan, zijn blik is strak op me gevestigd. Ik knoop mijn overhemd weer vast. Hij komt tegen me aanstaan en knoopt de bovenste knopen voor me vast. Hij grijpt me bij mijn hand en begeleid me naar de bank. Als hij heeft plaatsgenomen trekt hij me op zijn schoot en slaat mijn benen weer om zijn middel.

"Je weet me boos te krijgen, verdrietig te maken, een gevoel van geluk en tintelingen van verlangens bij me te creëren en tegelijkertijd maak je me opgewonden. Ik vraag me af waar jij van bent gemaakt." Beide monden worden gesierd door een lach. Die zich uit eindelijk samenmengen tot een intieme kus.

We kijken vervolgens nog een film samen en eten aardbeien met gesmolten chocolade.

Als ik opsta om wat drinken te gaan pakken zie ik dat hij slagroombussen heeft. Zo onopvallend mogelijk kom ik terug met twee slagroombussen en spuit hem onder. Eerst lijkt hij ervan te schrikken maar al gauw belanden we in een slagroomgevecht. Een stukje slagroom komt op zijn blote borst. "Ja Noor, dit ga je echt schoonmaken!" You wish! We rennen wat rondjes om de ronde salontafel, maar uiteindelijk weet hij me te pakken. "Mevrouw, volgens mij heeft u deze slagroom op mijn borst veroorzaakt." Ik geef me over en kus de slagroom weg. Op een geven moment duwt hij me van zich af en loopt de woonkamer uit.

Ik besluit op te ruimen als dit is gebeurd wacht ik op de bank geduldig tot hij terug komt. "Sorry, alleen was dat." Ja, nee ik begrijp het. Kap ik hem af. "Lusten, ik wil niet dat ze zullen lijden tot spijt." Glimlachend kijk ik hem aan, ik begrijp het. Maar het is al laat, ik ga denk ik maar naar huis. Hij knikt, "Nora?" Ja? "Ik moet echt weten waar je de afgelopen dagen hebt uitgehangen." Zegt hij op met gebroken toon.