Good girls, do bad things

Genoeg tapes

Ik laat me lui ploffen op de bank. "Wil je wat drinken?" Vraagt Nabil me vanuit de hal. Nee hoor! Roep ik terug terwijl ik de afstandsbediening in handen neem en de televisie aanzet. "Noor, kom me even helpen. Ik weet niet wat ik aan moet!"

Met gesloten ogen schud ik mijn hoofd. Het is maar een personeelsuitje. Doe je een beetje rustig. Beantwoord ik hem. Ik hoor zijn stappen steeds dichterbij komen. Hij blijft in de opening van de woonkamer staan. Hij heeft alleen een short en sokken aan. Ik schiet in de lach als ik zijn houding in me opneem.

Ben je nu gewoon serieus Nabil? Hij haalt zijn schouders op en fronst zijn wenkbrauwen. "Wat trek jij aan?" Ik ga niet mee. "Wat? Je had beloofd met me mee te gaan, nee Noor, dit kun je niet menen!" Schiet hij gelijk in verdediging. Grappend schud ik mijn hoofd en wijs naar de kartonnen tas naast de bank. Hij opent de tas en haalt mijn jurkje te voorschijn. Als hij geen reactie geeft vraag ik hem wat hij ervan vind. "Ja, uh, ik. Ik vroeg je om mee te gaan zodat ik je aan mensen kon voorstellen. Ze moeten mijn aanstaande leren kennen en dergelijke. Maar het is niet de bedoeling dat ze je zelf willen houden, snap je?" Lachend stomp ik hem in zijn been.

Hij tuit zijn lippen en geeft me een luchtkusje. Ik doe alsof ik hem vang terwijl ik mijn doos tevoorschijn haal waar mijn nieuwe schoenen in zitten. "Die zijn wel hoog. Het is wel de bedoeling dat ik een beetje boven je uit blijf steken." Geloof me dat komt goed zeg ik speels terwijl ik naar zijn slaapkamer loop. Hij achtervolgt me en sluit de deur achter zich. Als de deur in het slot valt draai ik me acuut naar hem om. Hij gaat op bed liggen en vraagt me vervolgens naast hem te komen liggen. In eerste instantie twijfel ik, maar toch stem ik in en neem naast hem plaats. "Kruip tegen me aan." Verzoekt hij me fluisterend. Ik kruip tegen hem aan en rust onder zijn arm die langs mijn schouders zijn geslagen, mijn arm ligt om zijn middel. Zijn warme bovenlichaam dringt tot me door, zijn hartslag hoor ik in mijn trommelvliezen bonken terwijl zijn adem op mijn voorhoofd blaast. Ik was verliefd, tot over mijn oren verliefd op Nabil.

De dagen waren koud en kil. En bij Nabil komen leek een pauze, stop van de wereld buiten. Als ik een stap in zijn woning zetten, leek de buitenwereld te vergaan. Alsof er alleen maar vrede bestond, en alsof er niets aan de hand was. Hij had een rustgevend effect.

Zijn hand bespeelt mijn haarlokken, zijn aanrakingen voelen als bomaanslagen voor mijn buik.

Het personeelsuitje was meer dan alleen geslaagd, hij had gezellige vrienden en collega's. Nette maar vooral hele sociale mensen.

Bij Safouane was ik Shahira en bij Nabil was ik Nora. Actie, wapens, geld en duistere zaken wist ik te combineren met liefde, uitjes en romantische momenten. De zomervakantie was bijna tot zijn einde, dus binnenkort moest ik beide minder zien. Want ook school kende zijn prioriteit.

Van beide mannen leerde ik veel. En met beide mannen had ik hele diepe gesprekken. Mijn veiligheid stond op het spel, dat moest ik me blijven realiseren. Safouane was ten allertijden helder, klaar wakker en zat vol energie om de strijd aan te gaan. Terwijl ik met Safouane geld telde dat we hadden verdiend met witwassen en wapens leerde te besturen. Sprak ik met Nabil over de toekomst. Over hoe we in het leven zouden staan over vijf jaar.

In de buurt was er veel veranderd, Marcel was druk bezig met zijn huis. Melisa en hij verwachtte binnen een maand een prachtig zoontje. Terwijl Marouane het licht leek te zien en zich inschreef om naar school te gaan. De tweeling kwam in de puberteit en dit kon thuis enorm uit de hand lopen. Van Khalid kreeg ik steeds verzoeken om op de zaterdagen naar zijn wedstrijden te komen kijken. Met alle trots van de wereld zaten we dus elke zaterdag in een voetbalvereniging naar onze man te kijken. En Dounya? Ik had het gevoel alsof ze veel verborgen hield. Ze komt steeds vragen of ze mijn hakken mag lenen en of ik haar wil helpen met haar outfits en make-up. Mijn moeder was druk in de weer om haar man en tevens de vader van haar kinderen op verlof te krijgen.

Als ik in de buurt op een bankje zit besef ik me pas dat de tijd is omgevlogen. Alles leek veranderd. Niets was bij het oude gebleven. Rotjochies werden mannen. Ideeën en losse gedachtegangen werden serieuze plannen.

We zaten aan een ronde tafel met wat mannen, ik zei niets maar volgde het gesprek in precisie. De locatie waren bekend, in deze week zouden er een paar locaties doorzocht worden. Hun hadden hun slag geslagen, nu waren wij aan zet.

Safouane begon steeds strenger te worden. Hij wou alles precies doen. Met alles wat we deden had hij een plan B. Niets mocht fout gaan, helemaal niets.

"Shahira!" Ik slaak een diepe zucht als zijn stem mijn trommelvliezen benadert. Ja! Roep ik terug. "Kom even." Ik werd een beetje moe van hem. Toch been ik me naar hem toe. Hij zit achter zijn laptop, aandachtig bekijkt hij het beeldscherm. "Kom kijken." Ik bekijk de beelden aandachtig maar zie niets boeiends. "Zie je het?" Ik schud mijn hoofd. "Dat is ook de bedoeling. We zien wat over het hoofd poppetje." Ik kijk hem verontwaardigd aan. Hoe bedoel je? Hij kijkt me eindelijk aan en trekt zijn ogen tot spleetjes. "Geloof me als ik zeg dat je niets of niemand kan vertrouwen." Safouane waar heb je het over? Vraag ik een tikkeltje geïrriteerd. Hij staat op en drukt me tegen zich aan. "Niets om je zorgen over te maken, ik los dit op." Fluistert hij in mijn oor, zachtjes duwt hij me van zich af en beent zich naar de woonkamer. Met snelle stappen loop ik achter hem aan.

Verdomme! We doen dit toch samen? Waarom zet je me opeens aan de kant? Of wou je net duidelijk maken dat je me niet vertrouwd? Hij schenkt drinken voor ons in, duwt me het glas in mijn hand en verzoekt me te gaan zitten. Ik leg het glas op de tafel en kijk hem verontwaardigd aan. Hij daarin tegen neemt rustig een slok van zijn drankje. "Lieverd, dit is puur om je te beschermen." Ik hoef niet beschermt te worden. "Dacht je dat nou echt?" Jij bent verdomme aan het doordraaien. Je bekijkt de beelden dagen lang achter elkaar. Je slaapt haast niet. Je bekijkt de beelden zo vaak dat je dingen gaat hallucineren. "Ik noem het liever dingen zien die onzichtbaar zijn voor het blote oog." Zoals? De beelden geven toch duidelijk aan dat Fatima en Zakaria daders zijn? "Klopt." Nou dan? "Zij doen dit niet alleen." Oh en wie helpt ze dan? "Weet ik niet."

Boos loop ik de woonkamer uit en ga staan op het balkon om af te koelen. Ik werd gek van zijn gedrag. Ik merk dat hij achter me staat. "Morgen, 22.00 uur stipt. Locatie west, je kleed je in het zwart en komt in een afgetrapte auto. Parkeert hem twee straten verder op. De sleutels van de auto verstop je ergens in een bosje, deze moet je wel kunnen terug vinden. Je draagt de drie standaard wapens. Je komt zonder tas, zonder portemonnee of een persoonlijk document. We hebben genoeg tapes bekeken. Tijd om zelf een kijkje te nemen."

Zonder nog op mijn bevestiging te wachten verlaat hij het balkon.

Ik besluit langs Nabil te gaan, als ik binnenkom merk ik dat hij niet thuis is. Apart, waar zou hij zo laat nog zijn? Ik sms hem om te vragen waar hij is. Tot mijn verbazing krijg ik een apart sms'je terug. "Thuis lieverd, heb wat vrienden over de vloer. Is er iets?" Hij loog. Maar waarom?