Good girls, do bad things

Cruise controle

Met nog steeds mijn blik naar de grond gericht bleef ze me uithalen, ze duwde me naar de hal. Haar stem klonk als kabaal in mijn oren. Ze vertelde me dat ze me nooit meer hoefde te zien, dat dit niet meer langer mijn huis was en dat ik een ander onderdak moest gaan zoeken. Dat ze me haatte, en dat ik niet haar dochter was. Ik trok mijn schoenen aan en ging het huis uit, terwijl ik de laatste stoot op mijn rug voelde.

Daar stond ik dan, op straat met mijn haar die ze uit model had getrokken, een gezicht waarop je vingerafdrukken kon zien en het allerergste, een hart dat geen emotie meer leek te kennen. Met kleine stappen liep ik over straat, op weg naar het station. Met trillende benen baande ik mezelf door de mensheid heen, alsof ik elk moment kon neervallen. "Bonita?" Ik keek om en kwam oog in oog te staan met Ismaïl. De glimlach op zijn gezicht trok al gauw weg, met snelle passen liep hij op me af en streek zijn hand over mijn gezicht. Zonder nog enige woordwisseling pakte hij mijn hand vast en liepen we naar zijn auto.

Zoals de eerste avond hield hij het portier voor me open, en alsof ik een klein kind was deed hij zelfs mijn gordel om. Nog steeds hadden we geen woord uitgewisseld terwijl we op de snelweg reden en inmiddels waren we al een halfuur verder. Ik zat erbij alsof ik dood was en hij gaf gas alsof we op de vlucht waren.

Even maakte hij een stop bij een benzinestation. Als hij besluit uit de auto te stappen vraagt hij me nog even of ik misschien wat wil eten of drinken. Op een vriendelijke toon vertel ik hem dat ik geen trek of dorst heb.

Hij komt terug met broodjes, chips, snoep en drinken. Zorgvuldig legt hij deze op mijn schoot neer. "Dat houdt de sfeer een beetje in leven" probeert hij grappend. Waar gaan we heen? Vraag ik hem serieus. "Frankrijk" antwoord hij op zijn beurt kort. Wat doen? "Nou vertel, wat denk jij dat we in Frankrijk gaan doen? Heel goed, al dit voedsel naar binnen werken. Ik ken een heel leuk parkje." Brengt hij sarcastisch naar buiten. Met een spottende blik kijk ik hem aan. Wat is mijn deel hierin? Vraag ik hem op een nog steeds serieuze toon. "Ik stel voor, 30 procent voor jij, 70 procent voor mij."
Zegt hij terwijl hij zich concentreert op de weg. Wat? Je bent niet helemaal goed bij je hoofd! Roep ik verontwaardigd uit. "Ga nou niet doen alsof je een professioneel bent, je doet net mee en wilt nu al meer eten dan je verdient." Of ik moet wat aan mijn gehoor doen of jij moet wat aan je manier van zaken werken. Wat denk je nou zelf, hé? We lopen verdomme beide het zelfde risico en jij wilt mij nu gaan vertellen dat ik de kwart en jij de driekwart van de omzet ontvangt. Of het wordt 50/50 of ik stap nu uit. "40 procent." Wordt het nog 50/50 of ga je me bij de eerst volgende pechstrook droppen? "Angst behoort zo te zien niet tot je eigenschappen hé. Ga niet te hard van stapel lopen schoonheid, door dat stoere gedrag van je knal ik je nog eens neer." Zegt hij dit maal op een strenge toon.
Waar wacht je op, nu gelijk of gaan we een datum prikken? Roep ik bijdehand.

Even keek hij me aan en richtte vervolgens weer zijn blik op de weg. Na enkele minuten werd hij pas weer spraakzaam. "45/50" 50/50 of ik stap uit. Hij beet op zijn onderlip en keek bedenkelijk. "Als jij me verteld wat er met jou gebeurt is." Net toen ik aanstalten maakte om mezelf te verdedigen zette hij de auto op cruise control en legde zijn vingers op mijn lippen. "Je slaapt op het station, je ziet er verwaarloost uit, je handelt, je bent brutaal, je bent bonita, je bent koppig, je bent slim. Ik mis een aantal puzzelstukken schoonheid."