Good girls, do bad things

Heel stil

Ik stap net het gebouw uit dat het bedrijf van Safouane vormde uit toen ik me bedacht iets te gaan drinken met Marcel en Marouane.
Na enkele keren overgaan wordt er opgenomen. 'Noor.' 'Marouane, hoe is het?' 'Naar omstandigheden prima. Met jou?' Ik glimlach bij het horen van zijn reactie. De eerste keer dat ik Marouane had gezien was hij een jongen van de buurt die niets deed met zijn leven. Vandaag de dag is hij druk bezig met solliciteren nadat hij zijn opleiding heeft behaald en praat hij beschaafd. 'Ja, met mij gaat het ook goed. Maar vertel, is het een idee om wat te gaan drinken?' Beantwoord ik hem opgewekt. 'Klinkt als een goed idee.' 'Is Marcel bij je?' 'Ja, hij is even de shop in gegaan om hasj te kopen. Ik wacht in de auto.' 'Laten we zeggen over drie kwartier bij Samuels?' 'Prima.' Zegt hij instemmend.

We bestellen wat te drinken en eten. Het voelde goed om even niet bezig te zijn met duistere zaken, thuis werd me teveel en Nabil was erg druk met cliënten. In tegenstelling tot de jongens had ik weinig te vertellen. 'Toen ze hoorde dat ik hierheen kwam werd ze natuurlijk weer laaiend. Ik bedoel komaan. Het is toch belachelijk om van mij te eisen heel de dag thuis te blijven. Niet waar?' Marouane knikte, 'dat is absurd.' 'Het is niet makkelijk. Ze is net als jij pas ouder geworden en neem het haar niet kwalijk dat haar hormonen erg op tilt slaan. Ze heeft negen maanden een kind gedragen en pas geleden heeft ze het wondertje op aarde gezet. Weet je wel hoe beroerd je lichaam daar van wordt?' Neem ik het voor haar op. Beide heren staren me aan. 'Jij kunt het niet eens hebben als ze van je vraagt thuis te blijven. Heb je er ooit bij stil gestaan hoe het voor haar moet zijn? Zij is heel de dag thuis met jullie dochter. Ze is moe en nog erg zwak. Lig haar toch niet zo dwars man.' Ga ik verder. Marouane knikt. 'Ze heeft raak geschoten en wijs gesproken, dat moet ik haar nageven.' Zegt hij tegen Marcel die voor zich uit staart. 'Ik vind dit allemaal ook spannend, nieuw en.' Hij zucht diep. 'Het is gewoon niet eenvoudig. Ik ben dol op ons kindje, ik houd van Melissa maar op deze manier. Het wordt me gewoon teveel. Elke keer dat verwijt, elke keer dat geschreeuw en die geruzie.' 'Het zijn de hormonen, geloof me.' 'Beloof je dat?' Ik schiet in de lach. 'Dat beloof ik je.' Bevestig ik hem.
De avond verloopt erg sfeervol. Marcel heeft het over de zwangerschap, de bevalling en hoe het is om een eigen leventje te hebben – huisje, boompje, beestje. Terwijl Marouane ons overspoelt met zijn verschillende sollicitatiegesprekken die drama na drama leken te zijn. Al had hij sterke vermoeden dat het laatste gesprek hem hoogstwaarschijnlijk toch werk zal opleveren. Ik vertelde hen dat ik erg zin had in college en dat ik er ook zo snel mogelijk van af wou zijn.
Om een uur of elf besluiten we richting huis te gaan.

We stappen net het café uit als ik een klap recht op mijn kaak voel. En nog eens, en nog eens. Ik ga neer. Wat was hier allemaal aan de hand? Nog voor ik het beseffen kan word ik aangevallen. Ik voel hoe vuisten op mijn gezicht belanden. De persoon heeft zijn benen tussen mijn nek geklemd terwijl hij zit op mijn hals. Op mijn benen werd er flink getrapt. En dan besef ik me dat het niet om een of twee personen gaat. Nee, het was een groep. De trappen tegen mijn benen, mijn zij en tegen mijn rug. Ik probeer mezelf te verdedigen, maar voel dan ijskoud iets in me zij. Ik merk hoe mijn mond zich tot een o vormt en mijn ogen groot gaan staan terwijl ik me concentreer. Maar al gauw wordt het donker. Het wordt stil. Heel stil.