Good girls, do bad things

Geef me mijn dochter

Opgelucht haal ik weer adem – fuck. Er werd in de lucht geschoten. Het kleine meisje heeft zichzelf klein gemaakt er verstopt zich achter de man. "Laat haar hier buiten!" Roept Fatima. De angst overwint haar stoere gedrag.

"Het zou niet echt lief van je zijn als je dat kleine meisje zo onder jouw daden laat lijden. Vindt je ook niet?" Ze kijkt Safouane vol ongeloof aan. "Het is niet eerlijk van je dat je een kind hierin betrekt." Sist ze hem toe. Hij lacht geamusseerd. "Ik wist niet dat wij deden aan eerlijke deals." Haar blik verstrakt. "Wie had dat ooit gedacht, de witwasser die ons in de weg zou staan." Het gesis van haar begint me te irriteren. "Dan hebben jullie je huiswerk niet goed gedaan, onderschat de positie van iemand niet, nooit." Hoe kon Safouane verdomme zo kalm blijven, ze houdt voet bij stuk.

De korte stilte kilt ons allen. "Breng het kind binnen." De man die bij de deur staat knikt, mijn blik glijdt automatisch naar de televisie. De man die zojuist hier voor de deur stond komt in beeld en tilt het meisje in een handomdraai op zijn arm. Enkele tellen later staat hij weer bij ons in de ruimte.

Fatima lijkt blind van geluk, pijn maar vooral van ongeloof. Het kleine meisje heeft haar hoofd nog steeds tegen de borst van de man gedrukt. Haar gezicht is niet zichtbaar, ze was bang. En voor het eerst, kom ik in actie. Ik loop naar de man toe en reik mijn armen uit om het meisje over te nemen. Iedereen lijkt hier van op te kijken, zelfs Safouane. Het kleine meisje herkent me vrijwel direct en kijkt me smekend aan. Een klein kusje plant ik op haar voorhoofd. Met haar benen om mijn middel heen geslagen lopen we naar de bank waar we plaats nemen.

Hey, je hoeft niet bang te zijn. Ik ben bij je. Er overkomt je niks, dat beloof ik. Fluister ik in haar oortje zodat niemand het hoort. Ze duwt een pluk haar achter mijn oor en kust me dan zachtjes op mijn neus. Logisch dat Safouane haar lief had. Ik heb nog nooit zo een rustig en begripvol kind gezien van haar leeftijd. Haar twinkelende ogen, haar glimlach en haar vingertje die een warrende lijn over mijn gezicht trekt.

"Shahira, geef me mijn dochter. Alsjeblieft. Ze heeft moederliefde nodig. Ik heb haar nodig. Weet je hoelang ik naar dit moment heb gesmacht? Weet je wel hoe moeilijk het voor me was? Ik zag dingen die er niet waren, hoorde dingen die niet klonken. Er is niets ergers dan je vlees en bloed kwijt raken. Ze is alles, alles wat ik nog heb. Alsjeblieft." De smekende toon, de gebroken toon en de bibberige stem van Fatima dringt tot me door. Ik sta op en loop naar Fatima toe. Ze wordt nog steeds vastgehouden, ik zet het kleine meisje bij haar op schoot. Het meisje lijkt zich gauw terug te willen trekken. Haar ogen zoeken de mijne, ik pak haar handje beet en samen aaien we over het gezicht van Fatima. We vegen haar tranen weg.

"Genoeg." Zijn stem is nog steeds beheerst, uiterste kalm. Ik voel hoe zijn hand mijn rug streelt, hij pakt het meisje uit de schoot van Fatima en drukt haar weer in de handen van de man bij de deur.

"Jij geeft ons de informatie die we nodig hebben, jij helpt ons met dit project. En wij zorgen ervoor dat je een zorgloos leventje krijgt met je dochter. Hebben wij een deal?"