Good girls, do bad things

Windvlaag

De spanning tussen de twee is om te snijden. "Je klinkt aanvallend. Mis ik iets?" Vraagt Safouane zoals gewoonlijk op een uiterst kalme toon.

"Je mist blijkbaar niets, maar verbergt een hoop." Kaatst Faissal de bal terug op dezelfde rustige manier.

Safouane knikt en strijkt vervolgens langs zijn litteken. "Begrijp me niet verkeerd Faissal, maar ik verwacht duidelijke taal. Je mag ook in omwegens te werk gaan, maar kijk dan niet op als ik je aan de kant zet. Ik verwacht loyaliteit, niet alleen voor mezelf, maar voor het hele team."

Faissal lacht gemaakt. "Hoor hem praten over loyaliteit. Die Michael van jou hé, weet je dat hij een van de connecties is van Zakaria? Je weet dat hij Shahira heeft neergeknalt? Of ga je doen alsof je nu wartaal aanhoort, ga je doen alsof je schrikt van wat ik nu tegen je zeg?"

Safouane fronst zijn wenkbrauwen, het was van zijn gezicht af te lezen dat hij schrok van de informatie die hij over zich heen kreeg. Alleen was het niet duidelijk of hij schrok om het feit dat Michael een connectie was van Zakaria of om het feit dat wij achter deze informatie waren gekomen terwijl hij het voor ons verborgen hield.

"We praten binnen verder."

Met ons allen lopen we naar binnen, de locatie is duister en dat maakt de situatie alleen maar ongemakkelijker.

Na een paar uur heftig te hebben gediscussieerd met z'n allen komen we op het besluit om geen informatie meer te verstreken naar mensen buiten onze eigen groep. En het plan dat we hadden bedacht zou zo snel mogelijk worden uitgevoerd.

Iedereen heeft het pand verlaten, alleen Safouane en ik zijn er nu nog.

"Wij hebben wat me donkere ruimtes, een van onze eerste ontmoetingen kan ik me nog goed herrineren. Toen we kaarsen gingen halen, weet je nog?" Ik probeer mijn lach te beheersen.

Buiten is er een flinke storm. "En ook dit weer was van toepassing die nacht." Zijn stem wordt hees.

Ik negeer hem en verlaat de woonkamer. Maar hij was niet van plan het er zomaar bij te laten. In de hal is er een klein raampje dat een beetje voor verlichting zorgt, zo te zien is het volle maan. Aandachtig blijf ik naar de buitenwereld kijken, ongeacht de heftige storm heeft het een rustgevend effect.

Een windvlaag gaat langs mijn gezicht, het raam staat op een kiertje. Lustig snuif ik de buitenlucht in me op. Zijn hand voel ik op mijn hoofd, zijn vingers ontbinden mijn elastiek waardoor mijn lokken over mijn schouders vallen. Even schrik ik van deze handeling, maar uiteindelijk geeft dit een rustig effect. Alsof er een druk van me wordt gehaald.

Hij duwt me zachtjes tegen de muur en komt dan tegen me aan staan. Zijn handen glijden langs mijn bovenarmen tot aan mijn handen. Hij neemt mijn handen in die van hem en kust ze beide. De rits van mijn jas ritst hij open. Hij kijkt me aan, onze kijkers hebben contact. Ik voel hoe dichterbij zijn gezicht komt, de wind waait tussen ons in terwijl zijn lippen steeds dichterbij komen.