Good girls, do bad things

Opgeluchte spanning

Het telefoongesprek tussen Nabil en mij is vrij kort, we besluiten af te spreken bij het cafeetje waar we wel vaker wat drinken samen.

Mijn moeder kijkt me hoofdschuddend aan. Wat is er? Vraag ik haar geërgerd. "Je weet half niet hoe stom je bezig bent." Hoe bedoel je? "Die zuigzoen in je nek, die heb je niet van Nabil." Ik schrik van haar woorden. "Lusten, ik snap het. Aantrekkingskracht die sterker is dan je verstand, emoties die je niet kunt uiten die toch via een andere weg de buitenwereld betreden. Spanning, woede en romantiek. Prima, maar houdt Nabil dan niet aan het lijntje. Dat verdient hij niet." Haar ogen vullen zich met tranen. Ze loopt langs me heen de kamer uit, ik probeer haar nog staande te houden maar ze weigert dit toe te laten.

Verslagen sla ik het satijn van me af en stap uit bed. Ik word gelijk geconfronteerd met mijn spiegelbeeld. Daar sta ik dan, met een nachtjurkje aan, hij bedekt geen een van al mijn zuigzoenen. Hij bedekt niets van afgelopen nacht. Aandachtig blijk ik mezelf aankijken, ik neem het spiegelbeeld goed in me op. Mijn warrige haren, vermoeide gezicht en slappe houding. Ze had gelijk, waar was ik in godsnaam mee bezig? Kleine paniek breekt in me los als ik me bedenk dat ik Nabil straks zie terwijl ik zuigzoenen in mijn nek heb.

Vlug werp ik een blik op de buitenwereld, moedernatuur is boos maar laat me niet zitten. Grijs en grauw, ik ben haar innig dankbaar.

Ik schuif ongemakkelijk aan de keukentafel waar ook Dounya zit. Zo snel als ze kan vouwt ze de krant open en houdt deze voor haar gezicht, ze vermeed me. Voor de zoveelste keer deze ochtend voel ik me een met moedernatuur, grijs en grauw. Mijn moeder geeft ons beide ons ontbijt. Ze legt de borden binnen een handomdraai op de tafel en is binnen mum van tijd uit de keuken verdwenen.

Dounya probeert elk contact te vermijden, ze kijkt niet naar me, vraagt niks aan me en probeert al haar aandacht te vestigen op een krantartikel.

Dat van laatst, ik hoop dat je mijn reactie snapt. Probeer ik de spanning tussen ons te breken. Ze kijkt me vernietigend aan en neemt nog een hap van haar ontbijt terwijl ze met haar ogen het krantenartikel zoekt. Haar ogen vullen zich zo te zien met tranen, fijn dat is al de tweede deze morgen.

"Je weet niet hoe het is, jij kent namelijk geen liefde. Jij kent het niet dat iemand je leven compleet maakt. Jij weet niet hoe het is om gelukkig te zijn en jij weet niet hoe het is om verliefd te zijn. En wat je ook niet snapt is dat jouw wereld en mijn wereld niet met elkaar te vergelijken zijn. Je hebt me altijd geslagen, mishandeld en altijd om dingen die er niet toe deden. Maar dat je serieus op ons hebt gericht." Haar stem is piepklein, gebroken terwijl de tranen in vloeiende lijnen over haar wangen glijden.

Dounya. "Ik wil niks van je horen, helemaal niks. Ik ben het zat, sla me maar weer kapot. Sla me maar weer tot ik niets kan bewegen. Waardoor ik met opzwellingen kom te zitten, waardoor ik niet eens kan slapen en waardoor ik een paar weken de buitenwereld niet door kan zien. Doe het Nora, doe het. Want daar ben jij het beste in. Mensen kapot maken, mentaal of fysiek het boeit je niet eens, zo lang ze maar lijden. Zoals mama lijdt, zoals ik lijd, zoals je vader lijdt en zoals iedereen lijdt onder jouw aanwezigheid. Je spoort niet, je spoort fucking niet. En ik snap niet waarom niemand en dan ook echt niemand er wat van zegt. Of eigenlijk weet ik dat wel, ze zijn bang voor je, ze willen je allemaal ver uit hun buurten heb. Je bent een losgeslagen gek!"

Haar geschreeuw dringt tot me door, maar haar boodschap echter niet. Als ik zie dat ze niet ophoudt met haar belachelijke gedrag geef ik een stoot tegen de tafel waardoor de borden zich verschuiven en het bestek een sprongetje maakt. Het vloeistof in onze bekers morst zich over de tafel. Met grote ogen blijft ze me aankijken. Ik proef angst, maar weiger het tegen haar te gebruiken.

Zolang je niet bent afgestudeerd aan het HBO hebben wij het niet over vriendjes. Je moet nog twee jaar, als ik in de twee jaar alleen al lucht krijg van een vriendje hang ik jullie beide op. Naakt. Terwijl jullie ouders toe kijken. Heb je dat? Zeg ik uiterst kalm terwijl ik strak voor me uitkijk.

Ze huivert en weer weet een traan uit haar ooghoek te ontsnappen. "Ik ben niet meer dat meisje van twaalf. Waarom zie je dat niet?" Vraagt ze me nu vol zelfmedelijden. Misschien ben je geen twaalf meer, maar je bent nog steeds mijn zusje. Zonder nog maar enig woordwisseling schuif ik mijn stoel naar achter en verlaat de keuken. Op naar Nabil.

Hij zit al aan een tafeltje en heeft al besteld. Zijn mondhoeken krullen als hij mij ziet. Even gaat er een steek van verraad door me heen.

"Goede morgen, heb je al ontbeten knapperd?" Ik schud mijn hoofd en druk een kus op zijn wang. "Is dat alles?" Hij kijkt me intens aan, voor heel even verandert zijn gezicht in dat van Safouane. "Noor, ben je er nog?" Ik schrik wakker van mijn eigen inbeelding en kus hem op zijn mond. "Ik heb je gemist." Ik jou ook, fluister ik tegen zijn lippen. "Slaap bij me vanavond." Zijn stem is magisch, de vlinders schudden zich weer wakker en mijn verstand spreekt me toe. Je moeder heeft gelijk, hij is de ideale man voor je, hij is de laatste die het verdient om bedrogen te worden.

"Noortje, je bent zo afwezig. Is er iets prinses?" Heel lang blijf ik hem aankijken, ons oogcontact is sterker dan mijn buik aankan. Hij is wat elke vrouw wil, waar elke vrouw naar hunkert. Knap, slim en zijn zachte en milde aanrakingen weten elke vrouw in vuur en vlam te staan. Bijna vind ik het zielig voor hem dat hij van me houdt. Nee, ik vind het zielig voor hem dat hij van me houdt. Hij verdient beter. Zo ontzettend veel beter.

Hij trekt me naar zich toe en drukt me stevig tegen zich aan. Hij legt zijn kin op mijn kruin, ik hoor hem denken. Mijn hand grijpt naar die van hem, hij heeft geweldige handen. Groot, slank en lange vingers. Verzorgd en zijn nagels zijn precies geknipt. Zijn geurtje dringt mijn neusgaten binnen, ongelofelijk lekker. Hij wist van smaken af. Waarom heeft het lot ons gekoppeld, moest hij gestraft worden voor dingen uit het verleden? – Karma.

Ik bijt in mijn lip, waarom is hij zo volmaakt? Waarom? Zelfs nu, hij merkt dat ik niet spraakzaam ben en accepteert het volkomen. Hij laat de stilte spreken en de spanning voor rustgeving zorgen.

Na een uur zo te hebben gezeten verzoekt hij om samen te gaan winkelen. De dag verloopt anders dan hij begon. We lachen veel, maken veel plezier en genieten lustig van elkaars aanwezigheid. Heel de dag door heb ik het gevoeld. Ik heb het gevoeld, de liefde, de lust en de charmes die mijn inpakte.

"Ga met me mee Noor, ga met me mee." Hij klinkt haast smekend. Ik glimlach hem toe en kus hem dan op zijn mond. Op mijn tenen en hij die op me neerbuigt. Het kan niet Nabil, dat weet je. "Je weet toch dat ik je nooit zou aanraken." Hij klinkt nu erg bezorgd. Zijn fluisteringen tegen mijn lippen en zijn ogen die groot staan van bezorgdheid weten me aan het lachen te maken. "Je lacht me uit, recht in mijn mond." Plaagt hij me nu. Jij kunt niet eens van mijn lippen afblijven tijdens het winkelen, laat staan als ik met jou het bed deel. Ik voel zijn erectie tegen mijn buik. Mijn lach ebt langzaam weg. Zijn intense en serieuze blik dringt tot me door.

"Jij weet half hoeveel niet hoe moeilijk ik het met jou heb. Maar jou schade aanbrengen voor mijn genot, nooit." Een rilling gaat over mijn hele lijf. Ik sta onder hoogspanning en ben even in shock, hij is adembenemend, in elk opzicht.
Met veel moeite nemen we afscheid van elkaar. Later die avond rij ik naar Het Zwarte Gat.

Safouane ziet er erg gespannen uit, ook de rest is alles behalve relaxed en de sfeer die er hangt is om van te walgen. Een heimwee gevoel dringt tot me door, ik wil naar Nabil.

"Vannacht gaat het gebeuren. Je mag spelen met je speelgoed, zonder maar enige genade. Maar schieten zonder te richten is spelen met vuur. Trekken en niet drukken kost je je kop. En emoties zullen je bedriegen."

Iedereen is in het zwart gekleed, de wapens staan gereed, de auto's zijn klaar voor gebruik en de spanning loopt hoog op. Maar in mijn buik vindt opluchting plaats, we gaan eindelijk bewegen.