Good girls, do bad things

Een regenachtige dag

Enkele keren zucht ik diep, de regendruppels gaan steeds harder tegen de ruiten slaan. Regen, eerst was het een vreselijk weertje. Maar sinds hij en ik samen in de regen hebben gestaan.. Snel schudt ik de gedachtes van me af. 'Verdomme Noor, je kent hem niet eens! Vanaf nu denk je er niet meer aan, klaar!' Spreek ik mezelf streng toe.

Ik start gauw de auto en rij terug naar de buurt. De regen heeft er zelfs voor gezorgd dat de straten wat leger zijn. De buurt waar het stikt van de hangjongeren. Kinderen die over de galerijen en straten gillen en spelen, mannen die zichzelf willen laten zien en de indruk willen maken van 'you fuck with me, you will fuck with the best'. Vrouwen die bij elke man in de smaak willen vallen, het leek bijna op een missverkiezing. Niks lijkt ervan waar te zijn.

Ik parkeer de auto voor de flat van Marcel en bel aan. Hij opent de deur voor me, met mijn hele lichaam duw ik de deur van de portiek open. Ik hoor luide stemmen, de hele buurt zit natuurlijk in portieken.
Bij mijn binnenkomst valt er een aparte stilte. Het geluid dat mijn hakken creëren galmt door de portiek heen. Het enige geluid dat er klinkt. Als ik langs de jongens heen ben gelopen en bij de lift sta, hoor ik hier en daar wat geroezemoes. Nietsnutten.

Als ik dan eindelijk de galerij op loop waar Marcel woont staat hij er al. "Heb je dat volk gezien, belachelijk!" Ik geef hem een high five en rol wat met mijn ogen, inderdaad erg belachelijk. Kom we gaan boven zitten, beneden barst het van de mensen. We nemen de lift naar boven en nemen plaats op twee stoelen die bij een tafeltje horen, een oud vrouwtje heeft ze daar voor de sier neergezet.
Eerst hadden we elke dag gezeur met haar erover, maar al gauw hield ze ermee op en kwam ons soms zelfs koekjes en wat te drinken brengen. Tja, buren zijn buren.

Het tafeltje met de stoelen staat precies bij het raam, het geeft uitzicht op een deel van de buurt, ook al zijn het alleen maar flats en wat portieken hou ik van het uitzicht. Als ik aandachtig naar buiten kijk, voel ik de blik van Marcel op me rusten. Even kijk ik hem aan, ook hij kijkt nog steeds. Ik kijk weer weg en laat mijn blik op het uitzicht rusten als hij plots de stilte verbreekt. "Ligt het aan mij of ben jij vandaag anders dan normaal?" Zegt hij op een zeer rustige toon. Zonder hem aan te kijken frons ik mijn wenkbrauwen. Hoe anders? Vraag ik op mijn beurt verontwaardigd. "Gewoon anders. Moet ik wat weten of zo?" Ergens wil ik de gebeurtenis van vanmiddag met hem delen, maar al gauw bedenk ik me. Ik zou het met rust laten had ik mezelf belooft. Marcel, je ziet ze vliegen jongen. We worden onderbroken door wat vreemd geluid, beide lopen we naar de trappen heen en kijken via de rail naar beneden. Een meisje dat op haar knieën voor een jongen is gegaan om hem te bevredigen, even rol ik met mijn ogen en kijk Marcel aan. Leuk flatje. Zeg is bijdehand. "Ha-ha. Bij jullie niet dan?" Brengt hij op zijn beurt sarcastisch naar buiten. Ja in de schuur, maar niet in de portiek zelf, dat soort mensen pak ik gelijk aan. Mijn zusjes spelen er, mijn moeder loopt er, over mijn dode lijk. "Alsof de flat van jou is." Sterker nog, de hele buurt is van mij, even tik ik met mijn wijsvinger tegen zijn borstkast. Onthoudt dat, zeg ik op een hoog stemmetje. Hij begint te lachen en trekt me weer mee naar de plaatsen.

Na een tijdje besluit ik te vertrekken, als ik dan weer beneden ben aangekomen valt dezelfde stilte. Net als ik bij de deur van de portiek aankom en aanstalten maak deze open te trekken wordt ik onderbroken. "Billen gaan boem, boem en boem!" Zegt een zware mannenstem. Langzaam laat ik mijn hand die naar de handvat van de deur wou grijpen zakken. Ik heb twee opties, me omdraaien hem precies op zijn plek te zetten of door lopen en hun totaal negeren zoals ik altijd heb gedaan. Met mijn hand druk ik op het handvat en ruk de deur open, hun aandacht geven maakt mij even dom.

Onderweg naar het vliegveld verheug ik me al op hun aankomst.

Als ze dan eindelijk uit het vliegtuig zijn, hun bagage hebben en ze naar buiten komen zwaai ik ze hevig toe, geef ze duizenden handkussen en wacht ze op. We omhelzen en kussen elkaar allemaal tegelijkertijd. Mijn moeder geef ik vier kussen op haar wang en verwelkom haar terug. Hoe was Marokko? "Ja dat had ik echt even nodig, de kinderen ook. Opa bedankt je enorm, hij verwacht je van de zomer." Met een glimlach van oor tot oor knik ik. En jullie dames wat vonden jullie ervan? "Het was echt heerlijk, ik ben veel naar buiten geweest met Fatima, zij paste ook op de tweeling en zo. Echt leuk, je had er bij moeten zijn." Ik kijk Dounya blij aan, next time better honey. Ook de tweeling verteld me duizenden dingen tegelijkertijd, apen, ezels, zwervers, alles is ze bijgebleven.

Eindelijk hebben we alle bagage in de auto geplaatst, de kinderen zitten, ondertussen krijg ik nog allerlei ditjes en datjes over me heen, terwijl ik rijd naar een restaurant.

Na het eten valt de kinderen de 'speelplaats' op. Mijn moeder, Khalid en ik blijven achter als Dounya met de tweeling meeloopt. "Hoe was het hier?" Ja was wel oké. "Oké klinkt niet echt oké, je ziet er moe uit." Altijd. Ze knikt even en staart voor zich uit. "Het was raar om je hier achter me te laten." Zegt ze uit het niets. Een echte reactie geef ik niet, knikken is het enige wat ik doe. " Ik heb je nooit alleen gelaten, ik kon het niet. Je was altijd aan mijn zijde, het voelde letterlijk als mijn vlees en bloed." Je hebt het leuk gehad daar gaat het om. Zeg ik koudbloedig.

Toen ik de auto parkeerde voelde ik mijn onderbuik rommelen, al die tijd heb ik niks laten merken, niks gezegd over het huis. Ik was benieuwd naar hun reactie.