Good girls, do bad things

Born alone, die alone

Ik negeerde zijn opmerking en gaf een draai aan de volumeknop. "Grapje schat, je bent wel erg op je hoede." Probeerde hij sarcastisch. Moet dit echt? Ik heb hoofdpijn. Zei ik verveeld. "Klap je stoel naar achter, of voel je vrij om plaats te nemen op de achterbank. Je hebt slaap nodig." Nee slapen doe ik wel als ik niet meer adem. Hij slaakte een diepe zucht. "Je bent een apart type Shahira, en dat meen ik echt." Hoor ik vaak, iets te vaak als je het mij vraagt. "Je verwaarloost jezelf. Je bent een jonge vrouw, je hoort te genieten. Wat doe je op straat?" Precies hetzelfde als jou, geld maken. "Geld maken kan ook op een andere manier." Waarom doe jij het dan op deze manier? Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. "Dissen behoort wel tot je eigenschappen?" Om zijn opmerking kon ik lachen, nee ik noem het liever mensen op hun plek zetten. "Heb je geen broers, neven?" Ga me niet met andere meiden vergelijken, dat is een ongewonnen strijd. Ik reken op niemand. Born alone, die alone. "Begrijp me niet verkeerd, je bent op de meeste verschillende tijdstippen op straat." Ik begrijp je heel goed, maar jij moet begrijpen dat niemand mij de les hoeft te lezen. Ik heb niks aan neven of broers als ze alleen komen opduiken als ik op straat ben, maar als ik thuis broke zit niemand om me bekommert. "Je hebt gelijk. De reden van mijn vraag is, ik heb zelf ook meiden in de familie, ik zou ze in stukken hakken als zij dit zouden doen." Dat is hypocriet, met mij heb je het naar je zin maar hun zouden dit nooit mogen. Met andere woorden je vindt me een goedkoop meisje. "Zo wil ik dat niet noemen." Het boeit me niet hoe je het wilt noemen, de dingen die ik doe hebben zo hun redenen. Wat ze over me zeggen laat me ijskoud. Ik ben alleen gekomen en zal alleen gaan. Jij je daden en ik de mijne. "Wijze dame, heel wijs." Noem me niet wijs als je me in principe goedkoop vindt. "Ik vind je niet goedkoop, dat heb ik nooit gezegd." Sommige dingen hoef je niet te zeggen, ze maken zichzelf duidelijk. "Ik.." Probeerde hij zichzelf te verdedigen. Zoals gewoonlijk viel ik hem in de reden, Ismaïl laat het gaan, want nogmaals, wat je van me vindt, het boeit me niets.

Mijn maag trok samen als aanduiding dat ik honger had. Ik greep naar de broodjes die hij eerder had gekocht en begon te eten. Ik maakte een andere verpakking open, maakte het klaar en duwde deze in zijn handen. "Bedankt." Eet smakelijk.

03.15 uur, eindelijk waren we terug in Nederland, onderweg naar het pand. Aangekomen nam ik een vlugge douche en kreeg wat te drinken van Rosa. "Neem plaats in de woonkamer." Wie is daar? "Volg mij maar." Ze opende de deur en liet me naar binnen lopen. Er zaten een stuk of zes jonge mannen in de kamer. "Bonita, bonita. Je hebt me niet teleurgesteld." Zegt hij op een enthousiaste toon. Had je verwacht van wel dan? "Ik doe geen zaken met geen goeie mensen. Please maak kennis." Ik schudde enkele jongens de hand, hun namen ontschoten me. Ik kwam niet verder dan Jayson en Ismaïl. Mijn aanwezigheid maakte de ruimte een stuk rustiger. Er viel een aparte stilte, ergens kon ik er wel om grinniken. Na enkele minuten kwam er weer sfeer in de tent. "Ik ga denk ik pitten." "Sehe swa, heel de dag slaap je. Hoe is het trouwens afgelopen met die clannie?" Verder kreeg ik niet te horen, ik zat met mijn gedachtes bij mijn moeder. Na een tijdje werden al die gedachtes me te veel, ik besloot het pand te verlaten.

Toen ik opstond en iedereen gedag zei wenste ze me een fijne nacht en viel dezelfde stilte als toen ik binnen kwam. Als ik de deur achter me heb gesloten tref ik Benito op de gang. "Bonita, je gaat ervandoor?" Ja, ik hoor je wel. "Morgen, kom rond 19.00 uur, gaan we goed gesprek." Is goed, tot dan.

Op straat aangekomen haalde ik diep adem, mijn tas was gevuld met veel briefgeld. Dus een upgrade had ik zeker gehad, maar het personage in me? Dat leek met de dag te verslechteren.

Back in the hood, voelde ik een thuis gevoel. Ik belde Dounya op om de deur te openen, we groette elkaar en beide gingen we naar onze eigen kamers.

De volgende morgen pakte ik de routine weer op, ook mijn moeder behoorde tot mijn oude dagelijkse routine. De kinderen waren uit huis, het was nu alleen zij, Khalid en ik.
Ze schoof zonder wat te zeggen aan de keukentafel, toen ze eindelijk zat slaakte ze een diepe zucht. Mag ik je mama noemen? Met betraande ogen keek ze me aan, "ik heb je negen maanden gedragen, anderhalve dag gebaart. Wat denk jezelf?" Mijn handtas die ik al op de keukentafel had neergelegd schoof ik naar haar toe. "Wat moet ik daarmee?" Open hem nou maar. Ze opende de tas, keek me aan en liet haar tranen vallen alsof ze een kraan had geopend. "Je bent mijn kind, mijn kind Nora hoor je me? Van mij!" Ze begon te huilen als een klein meisje, voorzichtig schoof ik mijn stoel naar achter en met kleine passen liep ik op haar af. Ik omhelsde haar en fluisterde toe dat alles oké was. "Het is niet oké, het is niet oké hoor je me Nora? Je bent mijn kind, ik hoor je te voeden. Een vrouw hoort niet op straat te werken."

Na een goed gesprek viel het stil. Ze was tot adem gekomen, keek me aan en begon toen te lachen. "Ze zeggen dat je veel op me lijkt, en qua uiterlijk wil ik dat best geloven. Maar je innerlijk Nora, je innerlijk is het afschuwelijkste wat ik in mijn leven heb gezien. Ik baarde een monster, een monster Nora."