Good girls, do bad things

Een bekeken gevoel

Het voelde aan alsof iemand me aan het bekijken was. Bij elke stap die ik zette nam het gevoel alsmaar sterker toe. Ik liep langs mijn flat, als ik werkelijk werd gevolgd mocht er niets tot mijn privé leiden. De dingen die ik op straat deed mochten mijn familie niet kwetsen of op welke andere nare manier benaderen. 'Noor, wat ga je nu doen? Je moet ergens heen, terug naar het pand? Nee dat valt op. Naar Marcel? Nee, ook niet. Andere mochten niet door mij in de problemen komen. Kom op Nora, denk denk denk!' Sprak ik mezelf boos toe. Terwijl ik mijn stappen voortzetten kraakte ik zowat mijn hersens. 'Het station, slapen in de trein. De enige mogelijke optie.' Schoot me opeens te binnen.

De wind sneed me fel in mijn gezicht, de handschoenen leken geen bescherming meer te bieden en hoe diep ik mijn neus ook in mijn sjaal probeerde te verstoppen bleef deze aanvoelen alsof hij er elk moment vanaf kon vallen.

Bij het station aangekomen werd ik door duizenden emoties overspoelt. Ik wist me geen houding meer aan te nemen, ik wist niet meer wat ik wel of niet moest voelen. Het waren mijn ogen die teveel hadden gezien, mijn hersenen die teveel moesten verwerken. Mijn lichaam dat fysiek doodop was, mijn tong waarop 'levenslang zwijgen' stond. Mijn hoofd voelde ik bonken, mijn voeten voelde ik gloeien en mijn schouders kreeg ik moeilijk nog recht. Maar opgeven, onmogelijk.

Ik slaakte een diepe zucht, sloeg mijn hoofd achterover en keek naar de bewolkte hemel. Het gevoel dat ik bekeken werd nam sterk toe. Met nog steeds mijn blik gericht op de hemel voelde ik dat 'het' steeds dichterbij kwam. Gek genoeg had ik geen last van angst, voelde ik geen spanning maar voetstappen, die hoorde ik echter wel.