Good girls, do bad things

Niet altijd overtuigd

"Je bent zo bijzonder mijn kind, zo bijzonder." De huivering in zijn stem, de rillende ondertoon, hij was gebroken.

Mijn moeder komt niets vermoedend binnen als ze acuut stopt bij zijn verschijning. Haar ogen worden groot en haar mond valt lichtjes open.

"Zina?" Ze reageert niet op hem en blijft ons geschokt aankijken. "Wat doet hij hier?" Vraagt ze me terwijl ze in nog steeds dezelfde houding staat. Ik dacht dat dit een plan van jou was? Beantwoord ik haar vaag. Verwarrend kijkt ze me aan, "zeg dat hij weg moet." Mam, kom op doe niet zo kinderachtig. "Het is hij of ik Nora." Zegt ze op een besliste toon. Ik haatte het als ze zo deed, maar het was onmogelijk om iemand boven haar te verkiezen. Dat wist ze, maar ze was hier niet altijd van overtuigd.

Spijtig keek ik hem aan, kun je misschien later terug komen? Vraag ik hem. Hij knikt begrijpelijk en verlaat de kamer terwijl hij mijn moeder in zich op blijft nemen.

"Wat een rotzak zeg." Sist ze als de deur in het slot valt. Mam. Probeer ik nog. "Nee, niets ervan, hij moet niet denken dat dit allemaal maar kan." Ik ben zijn dochter, probeer ik hem te verdedigen. "Oh ja joh? Was dat je al jaren duidelijk of pas sinds kort?" Wat bezielt jou toch? "Nee, wat bezielt jou? Hij heeft verdomme nooit naar je omgekeken. Nooit. Komt hij een keer op bezoek ga je het voor hem opnemen. Ach, komaan Nora dit gaan we toch zeker niet menen?"

Ik schud mijn hoofd en trek haar naar me toe. Een omhelzing brengt ons bij een terwijl ik de moedergeur tot me door laat dringen. Het was vertrouwd en rustgevend.

Als ze weg is komt Nadir binnen gewandeld. Hij slaakt een diepe zucht en schud enkele keren gekwetst zijn hoofd. "Ik ben nooit over haar heen kunnen komen." Zij anders wel over jou. "Hoe weet je dat?" Ze heeft een man, kinderen. "Ik heb toch ook een vrouw en kinderen, dat geeft nog niet aan dat ik over haar heen ben." Ik knik bij zijn opmerking en kijk hem spijtig aan, je blijft uit haar buurt hoor je me? Spreek ik hem streng toe. Hij lijkt van mijn opmerking te schrikken maar knikt vervolgens toch kort.

Na een moment stilte word ik spraakzaam, hoe wist je hier eigenlijk vanaf en wie heeft je naar dit ziekenhuis geleid? "Je opa kwam me verontwaardigd ophalen. Hij liet me weten waar ik moest zijn." Ik knik, is hij niet meegekomen? "Oh jawel, die is naar je zusjes en broertje toe. Die komt morgen." Weer knik ik.

Hij excuseert zich, hij ontvangt namelijk een telefoontje.

Als hij terug is vraag ik hem waar hij overnacht. "In een hotel midden in de stad." Klinkt luxe. "Ach, je moet wat hé?" Nogmaals knik ik. Ik herkende mezelf in hem terug. De kilheid, nuchterheid en de lust voor luxe.

"Nora, ik laat je arm niet amputeren. Laten we daar helder over blijven. Je bent beeldschoon, ik zou het niet over mijn hart kunnen krijgen door je arm te laten amputeren. Als ze hier niets voor je kunnen betekenen gaan we ergens anders verder kijken. Al moeten we reizen naar de andere kant van de wereld." Glimlachend knik ik, Nadir, sommige dingen kun je niet kopen met geld. Die koop je met je daden. Zijn blik verandert bij mijn laatste uitspraak. Hij haalt een envelop uit de binnenzak van zijn colbert en kijkt me dan aan. "Kun jij deze brief misschien uitleggen?"