Good girls, do bad things

Long time, long time

Ik neem de folder in mijn hand en maak er een prop van, terwijl mijn andere hand naar mijn mobieltje grijpt, hebbes. Op het scherm zie ik dat ik een sms van Marcel heb ontvangen, "Noortje het was een avond die ik nooit zal vergeten, ik heb begrepen dat al je tentamens erop zitten.. Geniet van deze vrije dagen, als je zin hebt om wat af te spreken je weet me te vinden. Je bent geen vriedin maar een lotgenoot, love." Met een grijns kijk ik naar het toestel dat ik in mijn handen heb. Gauw stop ik mijn mobieltje terug en kruip onder de dekens, als ik me omdraai voel ik dat ik op een prop lig. Een tikkeltje geïriteerd grijp ik naar het papier, de folder. Als ik aanstalte maak het propje op de grond te gooien om zo mijn slaap te kunnen vatten zegt iets in me dat ik de folder eens moet bekijken. Toch gooi ik dit propje in een hoekje en laat de slaap me in zijn macht nemen.

"Nora, kom op sta op dit doe je normaal nooit!" Mijn moeder trekt het dekbed van me af. Ik maak mezelf klein en probeer de slaap nogmaals te vatten. Dit keer slaat ze de gordijnen open, slaperig probeer ik een oog te openen. Mam, ik heb een keer in mijn hele leven de mogelijkheid uit te slapen, mag het? "Het is al middag Nora!" Mooi dan kan ik gelijk mijn middagdutje doen. Lachend laat ze zichzelf naast me ploffen. "Ik heb je ontbijt al klaar gemaakt, kom je?" Slaperig knik ik en met alle moeite hijs ik mezelf uit bed. Als ik in de deuropening sta staat ze van mijn bed op. "Hee, wat is dat?" Wat? Ze knielt naast het propje neer en leest deze. De ringtone van mijn mobiel galmt door mijn kamer heen. Ik loop naar de gang om mijn gesprek te voeren. Met Shahira. "Long time, long time." Ha die Faissal. Hoe gaat het jongen? "Prima, hoe gaat het met jou?" Gaat goed, maar je belt niet hiervoor neem ik aan? "Geloof me ook om te kijken hoe het met je gaat. Ik heb iets voor je." Oké, waar en hoe laat zie ik je? "De post, ik stel voor over anderhalf uur?" Geef me twee uur. "Ook goed, tot dan." Doei. Als ik heb opgehangen staat mijn moeder me aan te kijken. Ik negeer echter haar blik en loop door naar de badkamer, neem een douche en maak mezelf klaar om te gaan. Haar houding is al gauw omgeslagen. Terwijl ik mijn ontbijt naar binnen aan het werken ben zie ik dat ze het avond eten gaat voorbereiden. Khalid begint te jammeren, ze reageert niet op hem. Nu is Khalid aan het huilen, nog steeds geen reactie. Ik besluit zelf naar Khalid te lopen die in zijn box zit, ik haal hem eruit en doe de TV voor hem aan. Hij maakt brabbelgeluidjes naar me terwijl hij me lachend aankijkt. Met zijn kleine vingertjes probeert hij mijn lokken beet te pakken. Zonder besef tover ook ik een glimlach, een lach die duidelijk maakt hoe gelukkig het knulletje me wel niet maakt. Een zacht maar liefdevol kusje druk ik op zijn kleine mond, hij lijkt er van te genieten en laat een vrolijke kreet, ik observeer zijn bewegingen, zijn handelingen en zijn vrolijke kreten. Zijn twee ondertandjes maken zijn lach nog schattiger, hij balt van zijn handje een vuist en stopt hem in zijn mond. Ik geniet, geniet van elke handeling die hij maakt. Hij laat me het gene vergeten waar ik eeuwig mee zit, hij maakt van mijn donkere wolken een opklaring, van mijn serieuze blik weet hij een zachtaardige uitdrukking te maken. Toch mag dit moment niet ongestoord blijven, de ringtone van mijn mobiel verstoord. Voorzichtig leg ik hem op de bank neer en neem op. Ja? "Met Faissal, ben je al onderweg?" Ja, ik zie je zo. Khalid heeft zich lekker genesteld op de bank en kijkt me met grote ogen aan terwijl zijn vuistje nog steeds in zijn mondje zit. Ik druk een kus op zijn hoofd waarbij mijn ogen zich automatisch sluiten. Ik sta op en loop weg, maar zijn brabbelgeluidjes houden me tegen. Voorzichtig draai ik me om, het kleine mannetje heeft zijn vuist in de lucht en van zijn wenkbrauwen een frons gemaakt. Met zijn kleine handjes maakt hij een gebaar dat ik hem moet optillen. Mijn kaken klamp ik zo stevig op elkaar, ik draai me om en met een druk op mijn hart negeer ik Khalid en verlaat mijn huis.

Op de post aangekomen tref ik Faissal. We groeten elkaar met een hand, zijn blik staat erg scherp. Zijn houding maakt duidelijk dat hij geen handeling weet te treffen. "Ik heb je een tijdje niet gezien." Klopt, elke keer dat ik er was, was jij er niet. De afgelopen weken ben ik ook best weinig komen werken. Hij knikt, "ik vroeg me af, heb jij contact met Safouane?" Even schrik ik van deze vraag. Gewoon zoals jullie, hoezo? "We hebben contracten bij hem lopen, witwas. Maar hij is niet bereikbaar, het bedrijf weet ook van niets, hij komt op de meest verschillende tijden binnen gewandelt." Apart. "Heb je Zakaria nog gesproken?" Nee. Hij knikt bedenkelijk. Wat is de klus? "We rijden zo naar Italië." Ik knik.

Onderweg naar Italië, met volle plankgas vliegen we de wegen over. Als alles rond is merk ik dat dit een ander soort bezoekje aan Italië is dan normaal.