Good girls, do bad things

Een mislukkeling

De uren verstreken, de dagen kropen voorbij, ik had mezelf blijkbaar bewezen en ging een level hoger spelen. Het geld verdubbelde zich, elke dag gaf ik Marcel de opdracht geld te geven aan Dounya.

Ik was onderweg naar Dounya die me de sleutels van de auto van mijn moeder zou geven. "Hey" Zei ze opgewekt. Heey, hoe gaat het? Vroeg ik haar terwijl ik haar niet eens aankeek, ik was veelte druk bezig met het portier dat maar niet open wou gaan. "Ik mis je." Mijn greep op het handvat van het portier verzwakte, met gespleten ogen keek ik haar aan. "Ik haat je niet." Met moeite bracht ze deze woorden over haar trillende lippen. Ben je al bij papa geweest? Vroeg ik haar nieuwsgierig. Maar blijkbaar was dit een vraag die een verkeerde snaar had geraakt. Ze barstte in tranen en tuiten uit. Met kleine passen liep ik op haar af en omhelsde haar. "Ik heb je zo gemist, de tweeling valt elke avond huilend in slaap. Papa wordt gek omdat hij je in tijden niet heeft gezien." Zegt ze jammerend. En mama? Vraag ik haar weer nieuwsgierig. Ze valt stil. Dounya, ik vroeg je naar mama. Vraag ik haar dit keer op een strengere toon. Met grote puppy ogen keek ze me aan, haalde vervolgens haar schouders op en liet haar hoofd weer op mijn borst rustte. Hoe gaat het met Khalid? Vroeg ik bezorgd om het kleine mannetje. "Gaat goed, hij mist je ook." Zegt ze dit keer met een opgewekte stem. Zwakjes begon ik te lachen, "baby's hebben een goed gevoel hoor." Zegt ze op een hoog beterweet stemmetje. Hoe weet je dat hij me mist? "Hij is erg onrustig, huilt veel en soms als ik op hem pas praat ik over jou tegen hem. Hij geniet ervan, dat weet ik gewoon." Zegt ze vol gevoel. Ik mis jullie ook. "Kom je weer naar huis?" Ik kom weer naar huis.

Thuis aangekomen rende de tweeling op me af, ze gaven me honderden kusjes en vertelde me duizenden dingen tegelijkertijd. "Dounya, naar boven, en neem de kinderen mee!" Galmde haar strenge toon. Ik stond op en keek haar recht in haar ogen aan. Toen de kinderen allemaal boven waren sloot ze de deur van de hal en keek me met een verstrakte blik aan. "Dat was het dan? Je bent weer thuis, je bent er weer? Alsof er helemaal niks aan de hand is?" Zegt ze terwijl ze met haar handen staat te zwaaien. Met mijn blik naar de grond gericht, gaf ik geen enkele reactie. "Wat denk je dat dit is? Een hoerenhuis? Dat je in en uit mag lopen wanneer je maar wilt? Je bent tot in de vroege uren weg, als je er bent zit je verdomme aan mijn kinderen en sinds vorige week heb je wat nieuws ontdekt, gewoon helemaal niet meer komen een paar dagen." Zegt ze op een gemaakte toon. Nog steeds gaf ik geen kick. "Weet je wat jij bent? Jij bent een mislukkeling! Mijn hele leven is door jou verkloot, allemaal te danken aan jou! Ik deed alles voor je en wat krijg ik daarvoor terug? Inderdaad, een mislukkeling! Je weet hoe zwaar ik het heb, je weet hoeveel ik heb geleden. Ben je niet tevreden met wat ik je te bieden heb? Misschien moet je het bij je vader gaan zoeken, oh nee. Die heeft een ander, andere kinderen en Nora? Daar kijkt hij niet eens naar om!" De sarcasme die ze erin probeert te mengen vind ik afschuwelijk. Ik voelde dat het ritme van mijn ademhaling versnelde, mijn borstkast ging op en neer, en zij, zij ging steeds meer haar stem verheffen.

Terwijl zij haar praatje deed was ik verzonken in eigen gedachtes, al die woorden, al dat geschreeuw, het ontschoot me. Ik werd er simpelweg moe van, heel moe. Sinds ik me herinneren kan noemt ze me al een nietsnut, volgens haar lijk ik wat dat betreft sprekend op mijn vader. Haar andere kinderen en man zijn uiteraard wel allemaal perfect. En ergens probeerde ik haar nog te begrijpen ook. Ze heeft nooit van mijn vader gehouden, ze is aan hem uitgehuwelijkt op zeer jonge leeftijd. Ze heeft nooit kunnen vertellen dat ze de liefde met hem bedreef, elke keer was als het ware een verkrachting. Het was haar echtgenoot, gedwongen. Zij die me vragen waarom ik geen gevoel of emotie toonde, zij die me vroegen hoe ik aan die blik in mijn ogen kwam. Kan iets wat zonder gevoel en liefde is gemaakt dan werkelijk zachtaardig zijn? Kan het werkelijk waar vol gevoel en emotie zitten? Even leek ik in mijn eigen wereld, verdwaald in eigen gedachte. Maar zij wist me wakker te schudden, ze haalde me uit. Recht in mijn gezicht.