Good girls, do bad things

Klote wijf

Maar ook ik was bloedserieus. Dan moet je daar onderzoek naar gaan doen, misschien dat dat je wijzer zal maken. Mij ondervragen maakt je in ieder geval niet wijzer. Beantwoord ik hem ijzersterk. Beide trekken we onze ogen tot spleten. Na enkele ogenblikken maak ik duidelijk dat ik ervandoor ga. Hij reageert echter niet op mijn opmerking en kijkt weer straks voor zich uit.

Gauw stap ik mijn auto in en verlaat de lood, ik vis mijn mobiel uit mijn bh en doe hem aan. Het aantal gemiste oproepen en ontvangen sms'jes was ongelofelijk veel. Na enkele minuten stopt mijn telefoon dan eindelijk met trillen.

Een naar gevoel ontwikkelt zich in mijn buik, het gaspedaal druk ik steeds meer in. Allerlei verschillende emoties gierde er door mijn lijf. Verraad, spijt, spanning, gemis, het werd allemaal te veel. De emoties die door elkaar gierde zorgde voor een misselijk gevoel. Voor ik er erg in had stapte ik uit en braakte ik langs de weg. Veel kwam er niet uit, slecht gelig speeksel. Ik sliep slecht, ik at slecht, ik leefde slecht. De wallen onder mijn ogen die zich erg lieten merken op mijn bleke huid zouden je laten geloven dat ik net uit mijn graf ben opgestaan.

Als ik de buurt in rijd schrik ik door Marcel die voor mijn auto springt. Verdomme Marc, dat kon je dood worden! Schreeuw ik geschrokken uit. "Waarom rijd je dan ook als een wegpiraat in de binnen bebouwde kom? En wat is er met jou aan de hand, gestoord wijf! Je moeder heeft nachten lang buiten gereden, gehuild en gesmeekt. Marouane en ik hebben als de malle naar je gezocht. Waar heb je die dagen uitgehangen verdomme?" Zijn stem slaat over, zijn toon klinkt meer dan alleen boos. Die wordt geaccentueerd door overdosis bezorgdheid. "Nora, ik praat tegen je verdomme!" Hij laat zijn vuist tegen het dashboard kastje gaan. Voorzichtig kijk ik hem aan, stap uit. Verzoek ik hem. "Wat?" Vraagt hij me alsof hij water ziet verbranden. Ik vroeg je om uit te stappen. Zijn ogen maakt hij groot terwijl zijn mond langzaam openvalt. "Weet je wat, stik er in! Ik ben jou zo spuugzat." Zo blijft hij nog tegen me schreeuwen en scheldt me vervolgens uit. Maar ik, ik blijf strak voor me uitkijken terwijl zijn woorden me ontschieten. "Klote wijf!" Roept hij me nog na en slaat het portier zo hard als hij maar kan dicht.

Moeizaam steek ik de sleutel in het sleutelgat en open de deur. Ik sta in de hal als ik het gesnik van mijn moeder hoor, even wil ik me omkeren en uit huis rennen. Haar zo meemaken was vreselijk. Toch stap ik de woonkamer binnen, ik zie hoe Khalid mijn moeder troost die me weet laten te schrikken door haar zeer opgezette ogen. Als ik haar opval duwt ze Khalid zo zachtjes mogelijk van zich af, hij rent op me af en klemt zich tegen mijn been aan. Mijn moeder laat haar mond wagenwijd openvallen en rent vervolgens op me af.

Uiteindelijk laten ze me los, mijn moeder pakt mijn hand en begeleid me naar de bank. "Nora, zeg me waar je bent geweest, zeg het me!" Haar stem slaat over, angst en bezorgdheid, verdriet en pijn klinken in haar toon.

Ze blijft me doorvragen, waar ik was, hoe het met me ging. Waar ik aan dacht, waarom ik niets van me heb laten weten en zo volgden er nog tientallen andere vragen. Ze gingen oor in, oor uit. Ik hoorde haar, ik begreep haar, maar was niet in staat om terug te praten. Ik was moe, voelde me vies en de last op mijn borstkast was haast onverdraagzaam.

Gedoucht stap ik de badkamer uit. De etensgeur dringt mijn neusgaten binnen. Toch besluit ik eerst Nabil te bellen. Maar gek genoeg neemt hij niet op.