Good girls, do bad things

De gekreukelde folder

Wat was dat voor gare deal verdomme? Vraag ik op een boze toon. "Tegenwoordig alleen maar dit soort, ze komen met die gare aantal kilo's. Maar goed, beter iets dan niets." Zegt hij op zijn beurt verveeld. Hoe bedoel je beter iets dan niets, weet jij wel hoeveel jaar hier op staat? Je rijdt verdomme grenzen over, uren lang reizen om vervolgens dit te verkopen? Roep ik verontwaardigd uit. "Geloof me, veel keuze is er niet." Zegt hij nog steeds op een koele toon. Geïrriteerd blijf ik strak voor me uit kijken.

Aangekomen in Nederland besloot ik gelijk door te rijden naar huis.

Thuis tref ik mijn moeder in de woonkamer aan, geen enkel lichtje brand. De weerkaatsting van de TV beelden is het enige wat voor verlichting zorgt. Mama? Vraag ik voorzichtig. Ze kijkt me aan en knikt, "hallo Nora" de sfeer maakt me al gauw duidelijk dat dit geen warme avond zal worden. Voorzichtig neem ik plaats op de bank, terwijl mijn blik strak op de TV is gericht voel ik haar blik op me branden. Toch besluit ik niets te zeggen en op haar reactie te wachten.
Zoals ik al voorspelde begon ze na enkele ogenblikken met communiceren. "Ergens ben ik trots op je, maar begrijp me niet verkeerd, keer op keer trap je genadeloos op mijn hart Nora. Soms vraag ik me af wat ik met je aanmoet, denk je dat wij om zijn te kopen met geld, denk je dat Nora?" Kort schudde ik mijn hoofd nee terwijl ik naar mijn handen keek. Ik speelde met mijn vingers omdat ik niet wist te handelen. "Verwacht je iets van dit geld? Verwacht je een goede toekomst met dit geld? Wat verwacht je van dit alles Nora?" Haar stem klinkt gebroken, haar toon slaat verdrietig aan. Ik stop met het bespelen van mijn vingers, mijn blik richt ik op haar en glimlach zwak. Ik verwacht niets, verwachtingen, ze leiden tot de grootste teleurstellingen. "Nora" probeert ze. Dat zou jij toch moeten weten mam? Ze went haar blik af, de mijne richt ik weer op de beelden van de TV. Zonder dat ik er aandachtig naar kijk zie ik van alles afspelen. Staren, diep in eigen gedachte gezonken of juist niet? Even verschijnt er een klein lachje op mijn mond. Hoever kan een mens zinken, als ik mezelf af moet vragen of ik diep aan het nadenken ben of gewoon te moe ben. Haar hand die de mijne beet houdt schud me wakker. "Knuffel?" Vraagt ze me met een pruipelend lipje en een betrokken gezicht. Ik geef toe en moet lachen om haar handeling. Ze trekt me naar zich toe en we knuffelen.

Na een tijdje over alledaagse dingen te hebben gesproken zie ik het nieuws op de TV komen. De afstandsbediening die zich in mijn hand bevind hou ik in de lucht terwijl ik op de volume knop druk. "Noor, dit vond ik in je kamer?" Zegt mijn moeder op een opgewekte toon. Mijn blik heb ik op de TV gericht. Mama even niet sus ik haar, nu druk ik de volumeknop nog iets meer in. "Nora!" Roept ze nu verontwaardigd uit. Met grote ogen kijk ik haar aan, mam even kijken. Dit is bij ons in de buurt. "Ja daar stond ik bij verdomme, kom op Nora. Het is toch leuk om bij te kletsen even." Zegt ze zoekend naar aandacht. Jij was hier bij? Zeg ik bijna schreeuwend, mama verdomme! Ze haalt haar schouders op. "Ja die man werd neergeschoten om niets, is zijn eigen schuld. Hij liep altijd stoer te doen over de parkeerplaats." Zegt ze nonchalant alsof het allemaal maar normaal is. Mama, ik geloof me oren niet! "Ja ik was er niet bij toen hij de kogels ving, maar ik was toevallig bij Samanta en we hoorde enkele schotten. God zijt dank dat de tweeling niet in de flat speelde. Ze spelen anders altijd met de kinderen van Samanta in hun flat." Zegt ze nog steeds alsof het de normaalste zaak aller tijden is. "Ja schat, we maken hier nog eens wat mee hoor. Er is hier een jongen genaamd Marouane, nou die had bijna zijn eigen neef weggeruimd. Het wordt met de dag gekker hier, als mijn Khalid dat maar laat." Dat mijn buurt niet de beste buurt is was me allang duidelijk, maar dat mijn familie daar zo dicht bij stond en dit zelfs zonder hier last van te hebben zette me echter wel aan het denken.

"Maar Noor, kijk nou wat ik heb gevonden." Zei ze enthousiast. Ja laat me eens zien waar je zo enthousiast om bent. Ze haalt een kreukelende folder te voorschijn en drukt deze in mijn handen. "Het leek me echt wat voor jou Noor!" Me moeder was helemaal enthousiast over de folder. 'Belly dance, kom in contact met je lichaam en vind jezelf terug tijdens de lichaamsbewegingen.' Las ik fluisterend.

Mijn eerste les belly dance, mijn moeder stond met Khalid aan de kant mee te kijken, even voelde ik mezelf een klein meisje van net vier jaar die voor het eerst zwemles krijgt.

De dagen verstreken, de weken vlogen om. Belly dance, school en ik was steeds vaker thuis. Ik werd me bewust van mijn leven. Het contact met mijn zusjes en broertje nam sterk toe. Mijn vader bracht ik enkele keren een bezoekje en mijn moeder had ik overgehaald om ook te komen dansen. Ik merkte wat ik al die tijd had gemist, de tijd dat ik niet eens even naar hun omkeek. De tijd dat geld maken het belangrijkste leek, die tijd hij leek te vervagen.