Good girls, do bad things

Een oprechte glimlach

Alsof iemand me zojuist recht in mijn gezicht had uitgehaald bleef ik hem stom aankijken. Ik hoop dat wat je zojuist zei puur bluf was en dat je inziet dat je nu dom en onmenselijk handelt.

Zijn ademhaling wordt zo zwaar dat ik hem horen kan. Zijn gezicht vermeld boosheid, kwaad, hij was kwaad.

Het kleine meisje streelt met haar vingers langs zijn stoppelbaardje terwijl ze op haar speentje zuigt. Ondanks het speentje in haar mond maakt ze brabbelgeluidjes naar Safouane. Hij werpt zijn blik op haar en drukt vervolgens een kusje op haar hoofdje. Met een brede lach creëert ze enthousiaste geluidjes. Al gauw weet ze een oprechte glimlach op Safouane's gezicht te toveren.

Het dringt tot me door dat ze gehecht aan elkaar zijn geraakt, ik snap dat hij van haar houd. En ik snap ook dat het normaal is om van iets te gaan houden waar je al bijna een maand voor zorgt. Maar dat je een kind ontvoert en haar later niet meer wilt teruggeven, dat blijft onmenselijk.

De zuster komt na een tijdje binnen en begroet Safouane en het kleine meisje vriendelijk. "Ik ga Nora wassen. Jullie kunnen terug komen tijdens het bezoekuur."

Ik kijk Safouane aan en mompel in het Marokkaans dat hij me niet kan bezoeken voor tien uur 's avonds. Hij knikt begrijpelijk, staat op en buigt vervolgens over me heen om een kusje op mijn kruin te geven. Het kleine meisje houdt hij op zijn arm en ook zij wil me groeten. Hij buigt haar naar me toe, het kleine meisje drukt een kusje recht op mijn mond terwijl haar armen om mijn nek zijn geslagen. Als ze haar kus heeft gegeven blijft ze me nog even aankijken en begint dan schattig te giechelen.

"Kom prinsesje, ze moet douchen." Maar het meisje was niet van plan om me los te laten. Met veel tegen zin zwaait ze me dan toch gedag.

Als ik gedoucht ben zit ik op mijn bed dat weer is opgefrist. "Goede morgen mevrouw." Zijn stem zorgt al gauw voor spanning in mijn onderbuik.

"Hoe maakt u het?" Ik knik, het gaat goed. "Er zijn gister foto's gemaakt en er is onderzoek gedaan naar uw bloed dat u hebt laten prikken. U hebt veel oefeningen gedaan en middel daarvan is er een evaluatie opgesteld. Hieruit kunnen wij concluderen dat uw arm vooruitgang boekt. Het percentage in uw voordeel is dan ook gestegen. Maar dat neemt het amputeren nog niet volledig weg. Het kan namelijk zo zijn dat u alleen uw vingers of alleen uw onderarm moet laten amputeren. Maar tot die tijd durven wij geen uitspraak te doen. De statistieken geven vooruitgang aan, maar niet genoeg om u gerust te kunnen stellen van een amputatie. Wij hebben er dus ook voor besloten u naar huis te sturen en u door te verwijzen naar een arts die oefeningen met u zult verrichte. Met deze oefeningen helpt u uw bloed met stromen waardoor uw arm weer langzamerhand tot leven zal komen. Om de twee weken wordt er van u verwacht op de polis te verschijnen voor de nodige onderzoeken."

Ik knik begrijpelijk. Is het mogelijk dat mijn arm volledig zal genezen? "Daar durf ik geen uitspraak over te doen." Ik snap het. Hij kijkt me met een spijtig gezicht aan terwijl hij probeert te glimlachen.

Wanneer mag ik naar huis? "Morgen ochtend om 11.00 uur 's morgens. U krijgt uiteraard wel uw medicijnen mee die stipt ingenomen moeten worden. Nogmaals knik ik.

De dokter wenst me overigens nog veel sterkte en beterschap toe en kijkt uit naar onze afspraak. Zo rondde we ons gesprek af waarna hij de ruimte verlaat.

Zuchtend laat ik me achterover vallen. Ik hoor de deuren van mijn kamer die weer worden opengeschoven. Ik ga weer recht zitten en kom oog in oog te staan met Nabil.