Good girls, do bad things

Als een verliefde puber

Ik hoorde hoe hij zijn telefoongesprek voort zette, hij had zo te horen een warm gesprek. Zijn lichte gelach horen klonk me als muziek in de oren. Zou hij me nog herkennen? Wil ik eigenlijk wel dat hij me herkent? Dacht ik bij mezelf. Ik trok de parkeerkaart uit het automaat en draaide me om. Hij had geen oog voor me, hij was te druk bezig met zijn telefoon. Ongemakkelijk werpt hij geld in het automaat. In zijn ene hand houdt hij zijn koffertje vast, tussen zijn hoofd en schouderblad houdt hij zijn mobieltje vast terwijl hij het muntgeld in het automaat stopt. Ik kijk hem even na maar besluit naar mijn auto te lopen.

Als ik de motor heb opgestart wordt de passagiersdeur opengetrokken en neemt hij naast me plaats. Er zijn al wat jaren verstreken, maar deze handeling zorgde ervoor dat het leek alsof de laatste keer gister was. "Nora, hoe gaat het met je?" Vraagt hij me bezorgd terwijl hij zijn blik over me heen laat glijden. Gaat prima, beantwoord ik zijn vraag. Hoe gaat het met jou? Hij tovert een glimlach op zijn smoel, zijn perfecte gebit valt zoals altijd op. De tintelingen lijken hun slag zoals de eerste keer te slaan. "Waar ben je al die tijd geweest? Ik heb naar je gezocht, maar mijn complimenten je weet jezelf goed verborgen te houden." Even wordt mijn lach me de baas. Ach, ik was drukjes. "Je was de laatste keer niet echt gezellig vertrokken.." Zegt hij voorzichtig. Maar ik wuif zijn opmerking aan de kant om hem te vragen hoe hij de afgelopen jaren ervaren heeft.

Voor we het door hebben zitten we knus in een café. We praten alsof twee beste vrienden elkaar eeuwen niet hebben gezien. Zo verteld hij me dat zijn studie helemaal rond is en dat hij vorig jaar na een maand huwelijk uit het huwelijksbootje is gestapt. Zijn schoonfamilie deugde niet, ze wouden bij hem witwassen en wouden misbruik van hem maken. Hij vraagt mij of ik in de tussentijd een vriend of verloofde heb gehad, ik schud mijn hoofd en geniet van zijn aanwezigheid.

Uiteindelijk hebben we daar ruim vier uur gezeten, bij het afscheid werd al gauw duidelijk dat we elkaar de volgende dag weer zouden ontmoeten.

Met een plof beland ik op mijn bed, de vlinders slaan hun slag terwijl er zonder besef een glimlach mijn mond siert. 'Kappen nou Noor, je lijkt wel een verliefde puber.' Probeer ik mezelf streng toe te spreken. Maar als mijn mobiel twee maal een piepend geluid maakt als teken een sms te vangen grijp ik naar mijn hart en open deze.

"Ondanks de tijd die verstreken is, ondanks alle gebeurtenissen, je weet keer op keer voor rillingen te zorgen. Ik weet het zeker, jij bent niet zomaar een vrouw. Nee jij bent mijn toekomstige vrouw. Als je slaapt wil ik mezelf excuseren, ik kan namelijk niet in slaap vallen. Daar was deze dag te bijzonder voor. Tot morgen prinsesje."

Keer op keer lees ik het smsje, uiteindelijk slaak ik een kreet van vreugde. Nabil, hij is geweldig!