Good girls, do bad things

Een teken van leven

Zo snel als ik kan stap ik bij Emilio in de auto. Hij kijkt me woest aan en rijdt dan zo normaal mogelijk weg. Als we op de snelweg zijn trapt hij het gaspedaal in tot we in de stoelen worden gedrukt. 'Je zat veelte lang binnen. Je reageerde niet op mijn instructies. Waar was je verdomme mee bezig? Een kwartier uitloop! Ben jij wel helemaal honderd?' 'We hebben een conversatie gehad waardoor we gingen vechten. Even leek het erop dat zij me zou neer knallen maar ze had niet eens een geladen wapen.' Zijn ogen worden zo groot dat zijn oog aders duidelijk worden. 'Ben jij wel? Jij. Wat zei ik nou? Geen koppigheid! Waarom luister je niet?' 'Breng me naar Safouane.' Verzucht ik. Hij en ik praten verder niet meer tegen elkaar. We rijden naar een locatie waar een andere auto staat. De auto waar we zojuist in hebben gezeten word weggevoerd door een andere man. In alle stilte rijden we richting Safouane.

'Shar.' Ik knik en stap naar binnen. Emilio sluit achter me de deur waardoor Safouane en ik alleen in de kamer staan. 'Neem plaats.' Zegt hij terwijl hij achteroverleunt op zijn bureaustoel. Ik negeer dit en ga voor het extreem grote raam staan dat zicht geeft over de drukke stad. 'Ik kom afscheid nemen.' Fluister ik. Hij staat geschrokken op en kijkt me dan doorzoekend aan terwijl ik nog steeds naar buiten staar. Zijn vingers strelen mijn bovenarm en vinden hun weg naar mijn middel. 'Nora?' 'Beide nemen afscheid.' Hij schudt zijn hoofd. 'Hoe bedoel je? Waarom ga je weg?' Ik zucht diep. 'Ik heb fouten gemaakt. Ik heb niet helder nagedacht. Emotioneel was ik een wrak en mentaal ben ik niet meer helder. De politie heeft me in het vizier. Ze hebben mijn DNA afgenomen, vingerafdrukken, bloedsporen. In verband met de moord op Nabil. Zijn ex vrouw is niet veel later dan hem vermoord. We hebben gevochten. Mijn wond heeft ze opnieuw weten te scheuren. Ze heeft mijn haar getrokken en me gekrabd. Genoeg bewijs.' Hij laat een vuist gaan tegen de ruit. Verbazingwekkend. Het glas breekt niet. Safouane was doordacht. Zelfs zijn ruiten waren niet te breken. 'Verdomme! Ik had volle vertrouwen in je!' Ik knik. 'Ik schaad jou ook niet. Maar mezelf. 'Shahira verdomme! Waar ga je heen dan?' 'Het is goed zo. Gewoon weg. Bedankt voor alles.' Hij zucht diep als ik wegloop. 'Wacht nog even.' Ik draai me naar hem om en zie hoe verslagen hij naar me kijkt. 'Heb je genoeg geld?' Knikkend kijk ik hem aan. Hij houdt zijn hand in de lucht als stop teken. Zijn mobieltje houdt hij tegen zijn oor aan. 'Zestig. Half uur. Kantoor.' En hij hangt op. 'Nee. Ik red me prima. En ik heb geen tijd te verliezen.' Hij negeert me volkomen en stapt op me af. Zonder pardon drukt hij me tegen zich aan en snuift mijn geur op. 'Blijf.' Fluistert hij in mijn nek. Ook ik leg nu mijn handen op hem, rond zijn brede nek en sla mijn benen om zijn middel. 'Safouane. Stop hiermee.' 'Dat zeg je nu je, je benen om me heen hebt geslagen.' Hij haalt zijn gezicht uit mijn nek en kijkt me aan waardoor onze neuzen elkaar aanraken. Hij zucht diep en bijt dan op mijn onderlip. Op het zelfde moment wordt er op de deur geklopt. Even zie ik dat hij twijfelt maar als ik mijn benen om zijn middel ontkracht laat hij me los. Ik neem plaats op een stoel terwijl hij zijn overhemd recht strijkt. 'Binnen.'

Hij duwt het koffertje in mijn richting. 'Zestig kop is wat ik binnen een halfuur kon krijgen. Ik knik en sluit het koffertje. 'Bedankt.' Hij knikt op zijn beurt en volgt de handelingen die ik maak bij het dichtklikken van de koffer en bij het aantrekken van mijn jas. 'Zoek je contact met me op als je ergens gesetteld bent?' 'Safouane. Hier scheiden onze wegens. Je was een prima partner betreft zaken doen. Bedankt voor alle dekkingen en steun. Het gaat je goed.' Hij blijft me roerloos aankijken. Als ik in de deuropening sta hoor ik hem de woorden 'ik zal je missen' fluisteren. Even sluit ik mijn ogen maar algauw verman ik me door ze te openen en de deur achter me te sluiten. Ik zou zoveel missen.

Op het strand besluit ik haar toch maar te schrijven. Ik heb een jaar lang niets van me laten horen. Mijn moeder, mijn zusjes, mijn broertje. Ik had ze gemist. Als ik de gelukkige families op het strand zie genieten weet ik het zeker. Ik moet haar een teken van leven geven.

'Mama,

Hoe is het met je? Ik weet niet of je blij of boos bent als je ziet van wie deze brief afkomstig is. Misschien ben ik te laat en wil je me nooit meer zien of horen. En je ongelijk geven kan ik niet. Je hebt het altijd geroepen. Ik deug niet. True. Je noemde me een monster. Een afschuwelijk wezen en hoe vaak had je me geslagen? God mama wat mis ik het. Jouw bemoeizucht. Jouw liefde. Jouw aanwezigheid. Als je vanonder de trap riep dat ik aan de tafel moest komen zitten. Hoe vaak trof ik je verslagen op de bank naar de televisie starend. Hoe vaak heb ik je laten huilen en hoe vaak heb ik het goed proberen te maken doormiddel van geld. En te allen tijde was je jezelf gebleven. Toen ik je de sleutels van de villa gaf die ik voor je heb gebouwd in het gebied waar je van houdt. Toen ik je de sleutels gaf van verschillende auto's en ook als je ontelbaar hoeveelheden geld in je handen kreeg gedrukt bleef je jezelf. Daar heb ik altijd oprecht respect voor gehad. Graag had je gewild dat ik een bijbaan zou hebben gehad in een supermarkt. Na mijn hbo een normale baan had aangenomen en nu een normaal bestaan zou hebben gehad. En het spijt me dat ik die droom van je nooit heb kunnen waarmaken.

Hoe maakt de tweeling het? Geniet Dounya al oprecht van alle vrijheid en hoe doet Khalid het op het veld? Doe je ze de groeten van me? Vertel ze dat ik van ze houd. Oprecht.

Met mij gaat het goed. Ik mis jullie. Ik mis de buurt. Maar het is beter zo. Voor mij maar ook voor jullie. Er staat geld op de bank. Opa weet hiervan en alleen jij hebt toegang tot het geld. Mam, gebruik het alleen als je het nodig hebt.

Mam, het spijt me. Maar ik heb er bewust voor gekozen dat de brief geen afzend gegevens bevat. Een brief naar mij toe zal je niet kunnen maken. Je zult me niet op de hoogte kunnen brengen van hoe het met je gaat. Dus beloof me gelukkig te zijn. Maak je niet druk om mij. Ik houd van je.

Nora.'

In de envelop stop ik een foto van mezelf die ik afgelopen week heb laten schieten. Een teken van leven.