Good girls, do bad things

Bedank me niet

"Moeten we de koffers niet pakken?" Nee, ga maar alvast die halen Marcel en ik er wel uit later. Katieba gaat naast me lopen en pakt mijn hand vast, "ik heb het gemist." Zegt ze op een rustgevende toon. Glimlachend kijk ik haar aan, je vriendinnetjes hebben naar je gevraagd, elke dag. "Mag ik morgen buiten spelen?" Daar praten we morgen dan wel weer verder over. Nouhaila rent de trappen op naar boven "wie het eerst boven is!" Roept ze uitdagend. Ook Katieba en Dounya rennen de trappen op. Mijn moeder, Khalid en ik nemen de lift, kan ook niet anders met de kinderwagen.

Als we dan eindelijk op de galerij lopen staan mijn zusjes met de buren te praten, de buurvrouw komt er ook bij en verwelkomt me moeder. Gauw geef ik haar een sein niks te vertellen over het huis.

Al gauw roept de buurvrouw haar kinderen binnen en steek ik de sleutel in het gat. Alsof iemand een mes in mijn buik stak, de spanning nam met de seconde toe. Als we dan eindelijk binnen zijn en Dounya het licht aandoet geeft me moeder een gil. De meiden krijgen spontaan een lachbui en zo blij ik maar kan gil ik op mijn beurt 'surprise!'

Alsof ze nog nooit eerder hier zijn geweest, geef ik ze een rond leiding. "Noor, is dat ingebouwde keuken? Nee Nora dit ga je me niet menen?!" Schreeuwt mijn moeder vol ongeloof uit.

Ondertussen springen Katieba en Nouhaila op de banken terwijl Dounya aandachtig de TV onderzoekt. Mijn moeder loopt naar de gordijnen en strijkt er met haar handen over, even krijg ik een terugblik. Ik deed precies het zelfde toen ze er pas hingen. "Nora dit heb je zo goed weten te combineren! Alles klopt, zelfs de decoraties, de tapijten. De tegels zijn prachtig!" Ze blijft door ratelen en ik knik alleen maar met een grijns van oor tot oor. Kom we gaan boven kijken, roep ik. Met z'n alle lopen we de trappen op, mijn moeder laat haar hand over de muur heen glijden, "je hebt echt alles geverfd en opnieuw gedaan, zelfs de trappen en de trapleuning, jeetje!" Haar stem geeft aan dat ze zeer onder de indruk en verast is.

Boven aangekomen rent iedereen naar zijn eigen kamer, ook mijn moeder.

Als ik bij de meiden ben gaan kijken en ik ze druk bezig zie met al hun nieuwe spullen loop ik naar de kamer van mijn moeder. Ze zit op het bed met tranen die over haar wangen heen glijden.
Bij de deuropening blijf ik staan, leun op de opening en laat me zelf naar beneden glijden, met mijn benen gespreid zit ik op de grond en slaak vervolgens een diepe zucht. Tot mijn verbazing kwam ze naast me zitten en glimlachte ze, "bedankt." Bedank me niet, dit is ook mijn huis. Kom op, opstaan, heb je de binnen kant van je dressoir al gezien en je kast? Met een glimlach maakte ze deze open, ze sloeg haar hand voor haar mond en streek over de kleding. In de la van dressoir vond ze parfum en andere cosmetische spullen.

We besloten de tweeling in hun kamer op te zoeken, die waren druk bezig met TV kijken. Ik liep naar de kast toe en haalde hier een doos vanaf, "wat is dat?" Kom maar uitpakken. De tweeling stormde op het pakketje af en begonnen het papier ervan af te scheuren, mijn moeder maakte een gebaar met haar hand als teken 'wat is dat?' Ik seinde haar met mijn ogen 'let op'. "We hebben een Wii mama, zie je dat, zie je dat!" Hun stem duidde enthousiasme aan, nu was ook ik tevreden.

Nadat ik deze voor ze had geïnstalleerd en enkele spelletjes had voorgedaan gingen we Dounya opzoeken. Zij had de sieraden al gauw ontdekt en ook haar kledingkast was haar zeker niet on-opgevallen gebleven. Ze was zich druk aan het omkleden en deed allerlei sieraden om. Onder haar kast haalde ik twee pakketjes te voorschijn. Zonder dat ze deze had opengemaakt gaf ze al een gil. De eerste was een laptop en het tweede pakketje was een smartphone, al haar klasgenoten hadden er een, mijn zusje mocht zeker niet achterblijven!

Later die avond lag ik in mijn bed naar het plafond te staren, iedereen was gelukkig, iedereen was tevreden. Beter dan dit kon ik de slaap niet vatten.

Dagen, weken en maanden verstreken. Dingen vergeet je, doordat ze worden vervangen of vervult worden door andere gedachtes, maar vergeten die dingen jou ook?