ဗျူဟာခင်းတဲ့ အမကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)

96

၉၆။ ဒုတိယအကြိမ် သက်သာခြင်း

လင်းချင်းသည် နွယ်ပင်များက ဇွန်ဘီမကို အလောင်းကောင်အဖြစ် ပြောင်းလိုက်သည်ကို မြင်သည့်အခါ သူမကိုရစ်ပတ်လာသည်နှင့် သူမ၏အစွမ်းများကိုလည်း စုပ်ယူတော့မလားဟူ၍ လန့်သွားတော့သည်။ သို့သော်လည်း မရှောင်နိုင်အောင်ကို နောက်ကျနေပြီ။

အရင်တစ်ခါလို သူမ၏ကိုယ်ကို ရစ်ပတ်လာသည့် နူးညံသည့်စွမ်းအားကို ခံစားရသည့်အခါ သူမ၏စိတ်သည် ငြိမ်သက်လို့သွားသည်။ ထိုအခိုက်အတန့်တွင် သူမ၏စွမ်းအားများကို စုပ်ယူသလို မခံစားရဘဲ ရင်းနှီးသ့် ထုံကျင်ခြင်းတို့က ခြေထောက်မှနေ ရောက်လာသည်။ ထိုနွယ်များသည် အရင်တစ်ခါကလို သူမ၏ကိုယ်ကို ပြန်လည်ကုသပေးနေတာ ဖြစ်သည်။

သူမထင်သလိုပင် နွယ်များသည် မျက်နှာကလွဲ၍ တစ်ကိုယ်လုံးကို ရစ်ပတ်လာသည့်အခါ သူမ၏စိတ်သည် မကြည်လင်တော့ပေ။ သို့သော်လည်း သူမသည် ထုံကျဉ်ကိုက်ခဲမှုတို့ကြောင့် နိုးနေသေးသည်။ ထို့နောက်တွင် သူမ၏ခေါင်းသည် ဖြည်းဖြည်းချင်းကိုက်လာသည်။ အစက ခေါင်းနောက်ရုံလောက် ဖြစ်သော်လည်း နောက်တော့ ခေါင်းပေါက်မလို ကိုက်ခဲခြင်းက ပိုပြင်းလာသည်။

ဒီတစ်ခါတော့ လင်းချင်းသည် အံကြိတ်ကာ မျက်လုံးကိုမှိတ်ထားရင်း နာကျင်မှုကို သည်းခံနေသည်။ သေတော့မသွားဘူးဆိုသည်ကို သိသော်လည်း နာကျင်မှုက ဆိုးဝါးလွန်းသည်။ အရင်တစ်ခါနှင့်ယှဉ်လျှင် ဒီတစ်ခါတော့ သူမစိတ်မာနေပြီ။ အရင်က နာကျင်လွန်းသဖြင့် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိပေ။ အခုတော့ အကျိုးရှိမှာသိနေသဖြင့် ပျော်ရွှင်စွာဖြင့် အနာခံနေသည်။ ဒီလိုနည်းဖြင့် နာကျင်မှုသည် လက်ခံနိုင်စရာ ဖြစ်လာသည်။

သူမ၏ပျက်စီးနေသည့်ကိုယ်က ပြန်ကောင်းတော့မည်ကို တွေးမိသည့်အခါ လင်းချင်းသည် နာကျင်မှုကို ဂရုမစိုက်တော့ပေ။ နာကျင်မှုကို သည်းခံရင်းဖြင့် အချိန်များကုန်သွားသည်။ လင်းချင်းသည် ခေါင်းပေါက်မလို ဖြစ်နေသဖြင့် စက္ကန့်တိုင်းက ကြာလွန်းနေသလိုပင်။ သို့သော်လည်း သူမမေ့မျောနေချင်ရင်တောင် မရသဖြင့် ဒီလိုတစ်ချိန်လုံး အသိစိတ်က ကပ်လို့နေသည်။