နောက်တခါလက်ထပ်ဖို့ဆိုတာမဖြစ်နိုင်ဘူး

အပိုင်း(၄၁)

'မကြာခင်ရမှာဟုတ်လား...'ပိုင်ချီရွေ့ငိုနေရင်းရယ်လိုက်ကာ: 'ရမှာမဟုတ်တော့ပါဘူး..."

ပိုင်ချီရွေ့ကျန်းမာရေးကသိပ်မကောင်းဘူး။အဲ့ဒီနှစ်တုန်းကသူမနဲ့စုန့်ထင်ယွီတို့ကိုမဒမ်စုန့်တို့ကန့်ကွက်တုန်းက သူမစုန့်ထင်ယွီကလေးကိုလိုချင်ခဲ့တယ်။သူမမှာသာကလေးရှိသွားရင် မဒမ်စုန့်လဲကန့်ကွက်တော့မှာမဟုတ်ဘူး။ကလေးမျက်နှာကိုထောက်ပြီး သူမကိုလက်ခံလိမ့်မယ်လို့ထင်နေခဲ့တာ။

ဒါပေမယ့်လဲအဲ့ဒီတုန်းကသူမကလေးမရလို့ ဆရာဝန်ဆီသွားပြီးဆေးစစ်ကြည့်တော့ သူမရဲ့သားအိမ်ကအားနည်း‌‌ေနတယ်ဆိုတာကိုသိလိုက်ရတယ်။ဒါကြောင့်ဆရာဝန်ကသူမကလေးရမရဆိုတာကိုမဆုံးဖြတ်နိုင်ဘဲ ရဖို့ကလဲတော်တော်ကိုမျှော်လင့်ချက်နည်းတယိ။

အဲ့ဒီတုန်းကသူမလက်မခံချင်ပေမယ့်လဲ ဘာမှမတတ်နိုင်ခဲ့ဘူး။

သူမကိုယ်ဝန်ဆောင်ဖို့ခက်ခဲတာကိုသိလိုက်ရတဲ့အချိန်မှာဘဲ စုရန်ကိုယ်ဝန်ရှိနေတဲ့သတင်းကိုကြားလိုက်ရတယ်။သူမရဲ့လူနဲ့သူမပိုင်ဆိုင်ရမယ့်နေရာကိုလုယူခံရမှာကိုသူမကြောက်လန့်သွားမိတယ်။

ဒါပေမယ့်ကြောက်နေလို့ရောဘာထူးမှာလဲ?

သူမပိုင်ဆိုင်တာတွေအားလုံးကိုစုရန်ယူသွားတာကိုသူမဒီအတိုင်းဘဲကြည့်နေလိုက်ရတယ်။

သူမအပေါ်ကိုစုန့်ထင်ယွီအပြစ်ရှိသလိုခံစားနေရတော့ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ဆက်ဆံပေးတယ်။သူစိတ်မရှုပ်ရအောင်သူမကလဲသဘောထားကြီးသလိုမျိုးဟန်ဆောင်ပေးနေခဲ့တယ်။ဒါပေမယ့်သူမရင်နာနေရတာကိုတော့ဘယ်သူမှသိမှာမဟုတ်ဘူး။

နိုင်ငံခြားမှာနေတဲ့လေးနှစ်လုံးသူမကျန်းမာရေးအခြေအနေကိုလျှို့ဝှက်ထားပြီး လက်မလျှော့ခဲ့ဘူး။ဘယ်ကုသနည်းနဲ့မဆိုနည်းလမ်းပေါင်းစုံသုံးပြီးရုခဲ့‌ေပမယ့်သတင်းကောင်းတော့မကြားခဲ့ရဘူး။

သူမရာသီလာတာကလဲအမြဲမမှန်ခဲ့တော့ ကိုယ်ဝန်ရှိနေတာကိုသတိမထားမိခဲ့ဘူး။

သူမသာကိုယ်ဝန်ရှိမှန်းသိခဲ့ရင်စုန့်ထင်ယွီကိုပြောပြခဲ့မှာ။အဲ့ဒါဆိုရင်စုန့်ထင်ယွီလဲ သူမဆီကိုလာချင်လာခဲ့မှာ။