နောက်တခါလက်ထပ်ဖို့ဆိုတာမဖြစ်နိုင်ဘူး

အပိုင်း(၆၅)

သူမအရှေ့မှာ ဓါတ်ပုံဘောင်ကိုတစ်ယောက်ကလာကိုင်လိုက်တယ်။သူမလဲလန့်သွားပြီး ဆိုဖာကနေထလိုက်တယ်။သူမတစ်ခုခုကိုတိုက်မိသွားတယ်လို့ခံစားလိုက်ရပြီး တစ်ခုခုပြုတ်ကျသွားတဲ့အသံကိုကြားလိုက်ရတယ်။သူမလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ စုန့်ထင်ယွီ သူ့မေးစေ့ကိုကိုင်ပြီး သူမကိုမျက်မှောင်ကြုတ်ပြီးကြည့်နေတာကိုတွေ့သွားတယ်။

'ရှင်ဘာလုပ်နေတာလဲ?' စုရန်မေးလိုက်တယ်။

သူမေးစေ့ကိုပွတ်နေပြီး ဘာမှပြန်မပြောဘူး။ပြီး‌တော့ သူ့ရဲ့နက်မှောင်နေတဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့သူမကိုဘဲစိုက်ကြည့်နေလိုက်တယ်။

သူကြည့်နေတာကြောင့်စုရန်လဲမနေတတ်တော့ဘဲမျက်နှာလွှဲလိုက်တယ်။သူမထွက်သွားမလို့လုပ်လိုက်တော့ သူမပုခုံးကိုကိုင်ပြီး သူနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ရအောင်လုပ်လိုက်ပြီး စောစောကလိုဘဲကြည့်လိုက်ကာ: 'မင်းစောစောကငိုထားတာလား?'

စုရန်မျက်လုံးတွေကိုပွတ်လိုက်ပြီးဝန်မခံဘဲ: 'မဟုတ်ပါဘူး'

သူမလက်ထဲကဓါတ်ပုံကိုစုန့်ထင်ယွီယူပြီး သေချာကြည့်လိုက်ကာ: 'မင်းcelloတီးတတ်တာကိုယ်မသိပါလား?'

'အရင်တုန်းကကျွန်မအမေကcelloပညာရှင်လေ။ကျွန်မကတော့ ကောင်းကောင်းမတီးနိုင်ခဲ့ပါဘူး။ကျွန်မကတော်တော်တုံးတာ။ကျွန်မအချိန်အကြာကြီးသင်ခဲ့တာတောင်ကောင်းကောင်းမတီးတတ်ခဲ့ဘူး'

သူမစကားတွေကိုစုန့်ထင်ယွီဂရုတစိုက်နဲ့နားထောင်ပေးနေတယ်။သူမကိုယ်သူမရယ်လိုက်နေပြီး ရင်နာနေတဲ့ပုံ‌နဲ့ပြောနေတယ်။

သူ့နှလုံးသားတွေကိုထိုးနှက်နေသလိုမျိုးခံစားလိုက်ရတယ်။

သူဆိုဖာပေါ်မှာထိုင်လိုက်ပြီးသူမကိုလဲဆွဲလိုက်တယ်။သူမကမတ်တပ်ရပ်နေပြီ သူကထိုင်နေတယ်။သူမရဲ့မျက်နှာလေးကိုပွတ်ပေးလိုက်ပြီး: 'လူတိုင်းမှာသူကျွမ်းကျင်တဲ့အရာကရှိပါတယ်'

ဒါကသူမကိုနှစ်သိမ့်ပေးနေတာလား?

စုရန်ပြုံးပြီးခေါင်းညိတ်ပြလိုက်တယ်။

ပြီးတော့စုန့်ထင်ယွီ သူမကိုလွှတ်ပေးလိုက်တယ်။နောက်ပြီးသူ့ရဲ့နက်ခတိုင်ကိုချွတ်ပြီးဆိုဖာပေါ်ကိုပစ်တင်လိုက်တယ်။သူ့လက်ကြယ်သီးတွေကိုဖြုတ်ရင်းသူမကိုမေးလိုက်တယ်: 'ဒီနေ့ဝမ်ရှီကိုမင်းဘယ်ခေါ်သွားတာလဲ?'