Like a child Deel1 #Voltooid

4

Wat vooraf ging… ‘Ik draag haar wel.’ Hij voegde het woord bij de daad en liep met haar in zijn armen weg. Hij moest een boosaardige grijns onderdrukken. In zijn armen hield hij het ultieme wapen vast. Hij zou zijn vijanden het nakeken geven. Niemand bedonderde Rayan Ranislanski en kwam hiermee weg, niemand. Rayan zette haar op de achterbank en klikte de gordel in. Hij nam toen plaats achter het stuur en reed in hoog tempo weg. Via de binnenspiegel keek hij naar haar. Ze zat als een soort zombie op de achterbank. De lege blik was niet uit haar ogen verdwenen. Rayan moest zijn geduld bewaren. Hij had gehoopt dat ze op hem zou reageren. Het is toch niet normaal dat ze zich door een wildvreemde liet meenemen, om hier vervolgens helemaal niet op te reageren? Maar heeft hij niet in deze afgelopen paar minuten gezien dat ze alles behalve normaal is? Hij wilde de antwoorden uit haar trekken. Hij had geen tijd voor deze onzin. De dame mocht dan gek zijn, maar hierdoor zou hij zich niet laten tegenhouden. Al moest hij hemel en aarde bewegen, hij zou zijn doel bereiken! Tevreden parkeerde hij drie kwartier later zijn auto. Hij stapte uit en hield de autoportier voor haar open. Ze staarde voor zich uit en was geheel in haar eigen wereld. ‘Stap uit,’ kwam het geïrriteerd over zijn lippen. ‘Ik heb geen tijd voor deze idiote acties.’ Haar reactie bleef uit. Hij kon net zo goed tegen een muur staan praten! Rayan voelde zijn irritatie naar de oppervlakte drijven. Hij probeerde het nogmaals. ‘Stap uit, doof ben je niet.’ Hij kon zijn energie liever voor iets anders bewaren, ze reageerde niet. Hier kon hij niet mee omgaan. Hij heeft jaren op dit moment gewacht. Deze gekke dame, met haar ongelofelijke groene ogen, zou hem niet tegen houden, niemand zou hem tegenhouden. Ze zou hem zijn wraak niet ontnemen! Ruw trok hij haar uit de auto. Ze gaf geen kik. Met de seconden raakte hij er meer en meer van overtuigd dat ze knettergek was. ‘Lopen.’ Ze nam niet eens de moeite hem aan te kijken. Was ze zich überhaupt wel van hem bewust? Zou ze weten dat ze zich niet langer meer in het gesticht bevond? Rayan betwijfelde het. Al hield de wereld op met bestaan, zij zou het niet merken. Voordat hij zijn sleutels tevoorschijn kon halen vloog de deur open. Yasmin Ranislanski verscheen in de deuropening. Ze nam haar broer en zijn bezoekster belangstellend op. Yasmin kende haar broer als geen ander. Ze was zich heel goed bekend met zijn heetgebakerde en meedogenloze karakter. Maar Yasmin wist ook als geen ander dat achter die karaktertrekken een hartstochtelijke man schuil ging. Rayan hield van haar, adoreerde haar zelf. Yasmin was net zo gek op hem. Ze wist dat hij net zolang door zou gaan totdat hij haar ontvoerders had gevonden. Het was drie jaar geleden, maar dat nam niet weg dat hij alles op alles zette. In die drie jaar had Yasmin er alles aan gedaan haar leven op rails te krijgen, dit was haar aardig gelukt. Het kwam vaak voor dat men haar verkeerd beoordeelde. Zo op het eerste gezicht leek ze hooghartig te zijn. In feite was het een hartelijke en open vrouw. Ze was lang en slank. Haar ogen die een lichtere kleur hadden dan die van haar broer straalden warmte uit. Ze had een mooie gezicht. Haar haren hadden een diepbruine kleur. Yasmin keek hun bezoekster met hernieuwde belangstelling aan. Ze had nog geen woord gesproken. De lichaamstaal van haar broer vertelde haar dat hij op het punt stond om uit te barsten. De jonge vrouw staarde bewegingsloos voor zich uit. ‘Ga toch zitten!’ Rayan was zijn geduld aan het verliezen. Yasmin keek de jonge vrouw met grote ogen aan toen deze helemaal niet reageerde. Dit was nieuw voor haar. Iedereen deed immers wat Rayan wilde, zeker wanneer hij dié toon aansloeg. Deze dame vervoerde zich niet. Wie was ze eigenlijk vroeg Yasmin zich toen af. Het was absoluut niet één van zijn aanbidsters, en Yasmin wist als geen ander dat haar broer er genoeg had. Ze nam Dalila van top tot teen op. Ze was beeldschoon schoot het door haar heen. Ze droeg geen enkele vorm van make-up, haar gezicht was in feite lijkbleek, haar ogen toonde geen enkele emoties, en toch, ze was beeldschoon. Onder de kleurloze kleren die ze droeg ging een prachtig lichaam schuil. Haar broer had geen van dit opgemerkt, wat Yasmin’s argwaan opwekte. Rayan had normaal een radar voor mooie vrouwen. Vrouwen betekende echter jammer genoeg weinig voor hem. Hij behandelde ze absoluut met respect, dit was hem immers door hun ouders geleerd, maar niemand die het voor elkaar had kregen iets aan zijn cynisme te doen. Hij geloofde niet in al de mooie praatjes over liefde. Hij zag liefde als iets waar men zich door liet strikken omdat ze bang waren alleen te eindigen. Rayan vond het niet erg om alleen te zijn, dit stelde hij juist op prijs. Niemand die aan mijn hoofd zeurt zegt hij altijd. Yasmin had er dan ook van opgekeken toen hij erop had gestaan dat ze bij hem kwam wonen, maar aan de andere hand was hij na haar ontvoeringszaak voorzichtiger dan ooit geworden. Hij vond dat hij haar betere bescherming kon bieden dan hun ouders. Ze was niet verbaasd geweest toen haar ouders hier in hadden toegestemd. Ze waren misschien niet het typische Marokkaanse gezin, maar onder al de rijkdom en macht zijn ze gewoon zichzelf gebleven. De Ranislanski’s zouden hun afkomst en religie nooit de rug toekeren. Ze blijven trouw aan zichzelf. Rayan zag hoe zijn zusje hem aankeek. Ze hield zich nu nog op de achtergrond, maar hij wist dat zodra ze alleen zouden zijn, ze hem met vragen zou bestoken. Zijn blik werd naar Dalila getrokken die nog altijd geen enkele beweging had gemaakt. Hij beende op haar af. ‘Ga toch zitten.’ In net als al de voorgaande pogingen gebeurde er ook dit keer niets. Het begon hem op dat moment te dagen dat hij nog méér geduld moest hebben. Hij had zin om met iets te smijten. Hij heeft drie jaar lang op dit moment gewacht en nu moest hij nog lánger wachten! Maar hij wist ook dat hij geen keus had. Ze sprak geen woord, en dat was nou net wat hij wilde dat ze zou doen: praten, hem antwoorden op zijn vragen geven. Hij was niet zover gekomen om nu nog te falen, en hij zou ook niet falen. Hij wilde het liefst nu actie, maar hij was gelukkig ook realistisch genoeg. De dame zou niks zeggen, althans, nog niet. Hij gaf haar een duwtje zodat ze op de bank terecht zou komen. Je zou nu toch op z’n minst verwachten dat ze hem zou aankijken? Maar nee, niet deze dame. Rayan hield zijn kiezen op elkaar geklemd. Hij wist heel goed hoe ze er aan toe was. Hij had ervoor gezorgd dat hij alle informatie over haar had gekregen. Haar toestand kon alleen niks aan zijn ongeduld doen. De walging die hij voor haar voelde liet zich ook niet de kop indrukken. Dalila was voor hem niks anders dan een middel om zijn doel te bereiken. Wat er hierna met haar gebeurde kon hem weinig schelen. Hij zag haar niet als een persoon van vlees en bloed, maar als een ding, een gestoord ding dat hem zou helpen.
Stem 20
Comnent 30