Like a child Deel1 #Voltooid

20

wat vooraf ging... Door de blik in zijn ogen was ze minder bang. Het vertrouwen dat hij had sloeg op haar over. Op dat moment schoot het door haar heen dat hij ze vroeg of laat te pakken zou krijgen. Hij zou niet falen. Hij zou ervoor zorgen dat hun levens weer normaal zouden worden, dit was haar nog nooit zo duidelijk geweest als nu. Als iemand het kon was hij het wel. Wat ze ook van hem vond, Rayan Ranislanski was een sterk persoon. Hij toonde moed en kracht. Alleen achter gebleven liet Yasmin zich op de bank vallen. 'Hij is af en toe zo roekeloos.' Dalila ging naast haar zitten. 'Die broer van jou redt zich echt wel.' 'Zo is hij altijd geweest weet je, hij houdt van het gevaar. Maar hij houdt vooral van zijn familie.' Dalila wist niet zo goed wat ze moest zeggen. Ze vond veel van hem, en het was allemaal niet bepaald positief, maar ze wist wel dat Yasmin gelijk had. 'En daarom zal hij er ook voor zorgen dat hij niet faalt. Hij houdt van je.' Yasmin glimlachte en sloot haar ogen. 'Ik ben me rot geschrokken,' zei ze fluisterend. Dalila voelde haar wanhoop en legde haar hand op haar schouder. Yasmin opende haar ogen en zond haar een dankbare blik toe. 'Misschien is het verstandig dat je even gaat liggen.' Yasmin knikte. 'Ja, dat lijkt me ook verstandig,' zei ze, en stond op. 'Trouwens Dalila, geweldig hoe je hem vandaag hebt aangepakt.' Dalila lachte. 'Ik denk dat die broer van jou er minder enthousiast over was.' Yasmin grinnikte en liep daarna de kamer uit. Na een uur ging Dalila bij Yasmin kijken. Ze sliep. Net toen Dalila de kamer wilde uitlopen opende Yasmin haar ogen. 'Rayan, hoe is het met hem?' 'Ik ehh, heb hem niet meer gezien.' 'Zou je even een kijkje bij hem willen nemen?' Dat was wel het laatste dat ze wilde, maar ze was het haar verschuldigd. 'Dat is goed, maak je geen zorgen, ga nu maar weer slapen.' Yasmin sloot haar ogen. Met lood in haar schoenen liep Dalila naar zijn kamer. Voor de deur bleef ze staan en haalde ze diep adem. Vervolgens opende ze de deur. Het licht in de kamer was gedempt. Hij lag uitgestrekt op het bed en had zijn ogen gesloten. Met moeite rukte ze haar blik los van zijn ontblote bovenlichaam. Oké, ik kan maken dat ik weg kom, dacht ze. Hij slaapt. Ze wilde net de kamer uitlopen toen zijn stem haar tegen hield. 'Je kon het ook niet laten zusje.' Dalila haalde diep adem. 'Nee, ik ben het.' Zijn ogen gingen snel open. 'Ik moest van Yasmin even bij je gaan kijken.' Hij hees zich omhoog. Aan zijn gezicht kon ze zien dat hij pijn had, al probeerde hij dit te verbergen. Ze wilde weglopen, maar kon het niet over haar hart verkrijgen. 'Gaat het wel?' 'Niks dat ik niet overleef.' Ze liep de kamer verder in. 'Waar heb je pijn?' 'Ik red me wel.' Ze rolde met haar ogen. 'Moet je perse de macho man uithangen.' Hij trok zijn wenkbrauw op. 'Ik zie toch dat je pijn hebt.' Ze wierp een blik op zijn arm en zag dat deze bloedde en werd bleek. 'Je bloedt,' zei ze zwakjes. 'Het is niks, doe nou niet alsof ik aan het sterven ben.' Zijn stem klonk geïrriteerd. Ze haalde diep adem en hoopte dat het trillen van haar lichaam minder zou worden. 'Je bent niet helemaal goed bij je hoofd is het niet!' Verwonderd keek hij haar aan bij het horen van haar uitbarsting. 'Je zou je zelf eens moeten horen. Typisch mannen om zichzelf zo stoer voor te doen. Meneer heeft pijn, maar toegeven, ho maar.' Ze bleef door razen. Hij was stil en genoot ervan haar zo uit haar dak te zien gaan. Op een gegeven moment merkte ze dat hij niks zei en hield haar mond. 'Wat is er? Waarom kijk je me zo aan?' 'Zeg jij het me maar mevrouw Yasrin. Ik wist niet dat je zo kon schreeuwen.' Ze wierp hem een dreigende blik toe. 'Je hebt helemaal niks gezien meneer Ranislanski, neem dit meer van mij aan.' Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. 'Je waagt het niet.' Hij hief zijn handen omhoog waardoor haar blik naar het bloed op zijn arm werd getrokken. Ze ging snel op het rand van het bed zitten. 'Laat me die arm eens zien.' 'Het is niks Dalila.' 'Dat wil ik dan zelf zien. Waarom heb je er trouwens geen verband opgedaan? Of nee, laat maar, die vraag hoef je niet te beantwoorden.' Nadat ze zijn arm grondig had geïnspecteerd stond ze op. 'In de keuken heb ik verbanddoos zien liggen, ik ben zo weer terug.' Ze gaf hem niet de kans te reageren en snelde zijn kamer uit. In de keuken liet ze zich tegen de muur zakken. Het begon goed tot haar door te dringen dat het menens was. Wanhopig graag wilde ze dat de dingen weer normaal zouden worden. Ze wist alleen niet meer wat dat was. Normaal? Hoe voelde dat ook al weer aan? Wat was dat? Je moet sterk blijven Dalila, zei ze zichzelf. Je kunt niet in elkaar storten door het zien van een klein beetje bloed, maar dat was het niet. Het was niet zozeer het bloed op zijn arm dat haar zo had geschokt, maar de blik van pijn op zijn gezicht. Pijn die had hij proberen te verbergen. Met de verbanddoos in haar handen liep ze terug naar zijn kamer. Ze had zichzelf weer in de hand. Zachtjes opende ze de deur. 'Dat meen je niet. Wat ben je van plan te doen?' Afkeurend keek ze hem aan. 'Wat denk je zelf? Die wond moet verzorgd worden.' 'Het is maar een schampwond!' 'En toch moet er iets aan gedaan worden!' Woest keken ze elkaar aan. 'Ik wist niet dat je zo bazig was.' Ze glimlachte poeslief. 'En zo zijn er nog meer dingen die je niet van me weet Ranislanski, geef me nu je arm.' Ze ging op het rand van het bed zitten. Hun ogen ontmoeten elkaar toen ze zijn arm vastpakte en de schampwond schoonmaakte. 'Zo,' zei ze een paar minuten later. 'Dat was één.' 'Wat is er dan nog meer?' vroeg hij verontwaardigd. 'Je schouder,' zei ze op een toon die inhield dat ze hem maar stom vond dat hij dat vroeg. 'Met mijn schouder is alles in orde.' 'Dat is niet waar.' Voordat ze het wist gaf ze hem een stomp. Zijn gezicht vertrok. Triomfantelijk keek ze hem aan. 'Wat zei je nou net?' 'Je bent gestoord.' Na zijn woorden viel er een oorverdovende stilte. Ze slikte haar tranen weg. 'Dalila...' Ze hief haar hand op. 'Zeg maar niks.' 'Nee ik...' 'Je hoeft niks te zeggen.' 'Verdomme, maar dat wil ik wel! Ik bedoelde het niet zo. Mijn woorden kwamen er ongelukkig uit, maar zo bedoelde ik het echt niet.' Ze ontweek zijn blik. Hij legde een hand onder haar kin en hief haar gezicht naar hem op. Hun ogen ontmoette elkaar. 'Ik bedoelde het echt niet zo,' zei hij zacht. 'Echt niet.' Langzaam knikte ze. 'Het is goed,' fluisterde ze. 'Weet je dat zeker?' Ze knikte. Al die tijd hielden hun blikken elkaar vast. Hij wierp haar gezicht aan een grondige inspectie. Iets in zijn ogen bezorgde haar een huivering. Ze voelde zich steeds minder op haar gemak. Ze wist niet wat er precies door haar heen ging, maar ze wist wel dat wat het ook was, het haar in de war maakte. 'Ik ehh, je schouder weet je nog.' 'Daar is niks mee aan de hand Dalila.' 'Maar je hebt pijn, en na net kun je er zeker niet omheen.' 'Die stomp bedoel je.' Ze moest haar lach inhouden. 'Zoiets.' 'Je vind dit wel grappig is het niet.' 'Ik zou niet durven.' 'Oké mevrouw de dokter, wat was je plan?' 'Ik wil gewoon even naar je schouder kijken, dat is alles, daarna ben ik weg.' Met zijn ogen hield hij haar blik vast. Aarzelend gingen haar handen naar zijn schouder. Hij sloot zijn ogen om de zoete kwelling tegen te gaan, maar lang hield hij dit niet vol. Hij wilde naar haar kijken. Hij wilde het vuur in die ogen zien. Hij wilde haar vuur zien. Hij merkte op dat ze trilde en fronste zijn voorhoofd. Ze is geschrokken schoot het door hem heen. Al die tijd heeft ze dit proberen te verbergen door hem bazig te woord te staan, iets dat hij een heel interessant gegeven had gevonden, maar ze was wel degelijk geschrokken. Hij had er om moeten lachen toen ze hem eerder die dag had bevolen naar bed te gaan, net een kleine jongetje. Nu zat ze aan de rand van zijn bed en bekommerde ze zich om zijn schouder. Haar kleine, zachte handen op zijn blote huid werden hem bijna te machtig. Ze had geen idee dat ze hem gek maakte met haar aanraking. Ze had geen idee dat het een kwelling was zo naar haar te kijken. Ze had haar gezicht afgewend. Haar haren vielen langs haar gezicht en streken elke keer over hem heen als ze zich bewoog. Verdomme, hij was ook maar mens! En Dalila Yasrin was bezig hem tot het uiterste te brengen! Ze had geen idee dat ze zich op gevaarlijk terrein bevond. In haar onschuld dacht ze dat ze hem kon verzorgen, maar de gedachtes die door hem heen gingen waren alles behalve onschuldig. Het frustreerde hem. Hij mocht haar niet eens. Zij mocht hem niet. 'Zo is het wel goed,' zei hij abrupt. Snel schoot ze overeind. Ze begreep niks van de ommekeer in zijn gedrag dacht hij. Hij moest in zichzelf lachen. Hij beschermde haar tegen hem, dit zou ze nooit te weten komen. 'Het is goed,' voegde hij er zachter aan toe. 'Ik... Je hebt niks gebroken.' Er viel een stilte. Ze wees naar de deur. 'Dan ga ik maar,' zei ze, en liep naar de deur. 'Dalila, dank je.' Ze draaide zich naar hem om. 'Je hoeft me niet te bedanken. Ik doe niks bijzonders.' En met die woorden liet ze hem achter. Hij lachte zacht en liet zich in het kussen zakken. Nee, je doet niks bijzonders dacht hij. Je hebt me alleen bijna tot waanzin gebracht. Ze was te mooi dan goed voor haar was. En dit was niet gunstig voor hem. Die ogen dacht hij. Die ogen en dat gezichtje... Wekenlang had ze geen enkele emotie uitgestaald, maar tegenwoordig hoefde hij maar naar haar te kijken en hij wist wat er met haar aan de hand was. Maar hij wist ook dat dit zo anders kon zijn. Ze kon zo die muur om zichzelf heen trekken, en dat was wel het laatste dat hij wilde besefte hij. De pijn in zijn schouder irriteerde hem mateloos. De klap waarmee hij tegen de grond was gekomen was harder geweest dan hij had gedacht. Maar de klap die hij hen zou toedienen zal veel en veel harder zijn dacht hij vastbesloten

stem 30

comment 35