Like a child Deel1 #Voltooid

91

Wat vooraf ging...Zoals Yasmin had gezegd trof ze hem in de fitnessruimte aan. Als een bezetene beukte hij op de hangmat, er was geen houden aan. Dalila stond in deuropening naar hem te kijken. Ze kon zich niet vervoeren, durfde het misschien ook niet. Ze was bang voor zijn reactie.Alsof hij haar aanwezigheid voelde stopte hij. Langzaam draaide hij zich om. Als in slow motion hief hij zijn blik naar haar op. Zijn ogen stonden ijskoud. Dalila slikte. 'Ik wilde graag met je praten,' zei ze, en verbrak op deze manier de pijnlijke stilte. Zijn ogen werden mogelijk nog koeler. 'Je wilde met me praten,' spotte hij. 'En wat is het dat mevrouw te melden heeft?' Zijn stem klonk kil.'Doe niet zo,' zei ze, haast smekend. Hij lachte gemaakt. Het lachje bezorgde haar een koude rilling. 'Je wilt niet dat ik zo tegen je praat. Wat wil je wel, hoe wil je dat ik dan tegen je praat?' 'Moet je echt zo doen?' 'Je wilde toch praten, ik luister. Wat is het waar je het over wilde hebben?' Haar keel was net schuurpapier.'Dat weet je best. Je hoeft niet zo neerbuigend te doen.' Weer zo'n gemaakt lachje. 'Hoe wil je dat ik me opstel, kom maar op, jij mag het zeggen. Het is aan jou.' Hij gedroeg zich onmogelijk!'Doe eens toch gewoon!' sprak ze fel. Zijn ogen namen haar van top tot teen met een koele blik op. Op het moment dat ze elkaar weer in de ogen aankeken, loste de vulkaan los.'Ik moet gewoon doen! Weet je, waarom trek je niet bij hem in, want dat wil je toch zo graag, contact met pappie lief.' Ze moest tegen haar tranen vechten.'Waarom kun je niet gewoon praten.' 'O, nu ligt het weer aan mij.' 'Dat zeg ik niet. Je zou toch je best kunnen doen op een normale toon te praten.' Hij pakte haar ruw bij de kin vast. 'Geloof me, ik houd me nog in.' Hij sprak langzaam, ervoor zorgend dat ze elke woord wel moest volgen. En dat deed ze, ze wist het ook. Hij hield zich in, althans, dat probeerde hij. 'Als ik me niet inhoudt zal...' Zijn ogen stonden vurig. 'Wat dan? Wat gebeurt er als je je niet inhoudt.' 'Ik zou heel onaardig kunnen worden.' Wat bespottelijk! Alsof hij nu aardig was. 'Dus ik moet nu eigenlijk blij zijn.' 'Ik ben blij dat je dat zelf ziet.' 'Wie denk je dat je bent?' Met die woorden had ze de vulkaan volledig op gang gezet. Hoe hij het ook probeerde, hij kon het niet. Hij kon zich niet inhouden.'Is dat ook wat je dacht toen je naar hem toe ging?' Met een koele blik keek hij haar aan. Waarom kon ze toch niet bij die klootzak vandaan blijven? Hij maakte hem woest dat zij naar hem toe was geweest, en als hij eerlijk was moest hij ook toegeven dat het hem had gekwetst. En bovendien zag hij het aan gebrek aan loyaliteit, als verraad...'Toen je besloot naar hem toe te gaan, dacht je toen ook, Rayan, wie is dat? Is dat wat er door je heen ging? Want dat zou alles verklaren.' 'En wat zou het volgens jou dan verklaren?' 'Wat denk je zelf.' 'Ik vraag het jou.' 'Verraad,' zei hij, en hij deed niet zijn best zich hierbij mild op te stellen.Wat vooraf ging...'Toen je besloot naar hem toe te gaan, dacht je toen ook, Rayan, wie is dat? Is dat wat er door je heen ging? Want dat zou alles verklaren.' 'En wat zou het volgens jou dan verklaren?' 'Wat denk je zelf.' 'Ik vraag het jou.' 'Verraad,' zei hij, en hij deed niet zijn best zich hierbij mild op te stellen.'Voor jou is het dus zo simpel.' 'Natuurlijk, ik heb niet voor de oplossing gekozen, dat heb jij zelf gedaan.' 'En wat bedoel je daar precies mee?' 'Je weet zelf wel wat ik ermee bedoel. Je wilde zo graag Jordan zien, dat heb je gedaan, hierbij heb je voor jezelf gekozen.' 'En jij, als het om je wraak gaat kies je zeker niet voor jezelf?' Zijn blik werd donker.'Mijn wraak is bedoeld voor degene van wie ik houd. Hen is onterecht aangedaan en het is aan mij om dat recht te zetten.' 'En dat kan alleen door zo wraakzuchtig te zijn?' 'Ik zal net zo hard handelen als zij hebben gedaan, nee, dat zeg ik verkeerd, ik zal nog harder handelen.' 'Jij vindt dat je alles mag maken, maar als ik iets doe is dat gelijk niet goed.' 'Probeer dit niet op mij af te schuiven,' zei hij. Zijn ogen stonden op onweer.'Pappie lief is blijkbaar belangrijk.' 'Daar gaat het niet om! Het gaat er niet om wie belangrijker is. Ik vind dit ook moeilijk.' 'Dus toen heb je de knoop maar doorgehakt. Vertel me eens, wat hebben jullie nu besproken? Hebben jullie al een strategie bedacht hoe jullie de wraakzuchtige Rayan gaan terug pakken?' Hij ging te ver.'Heb je nu samen met pappie lief besproken hoe vreselijk ik wel niet ben. Vertel, wat voor gesprek was het? Heb je er veel voldoening door gekregen? Heb je ervan genoten om iets gemeens te hebben met pappie lief? Jullie hebben vast en zeker een vervolgafspraak gemaakt.' Dalila luisterde al deze tijd met woede naar hem. Woede die zich meer en meer opstapelde. Ze haatte het als hij zo was. Ze haatte het als hij zo onredelijk was.'Misschien hebben we dat ook wel gedaan?' Dreigend keek hij haar aan. Uitdagend hief ze haar kin in de lucht. Ze wilde hem net zozeer kwetsen als hij haar had gekwetst. 'Wat is er? Bevalt mijn antwoord je niet? Je wilde het toch zo graag weten, nou, hier is mijn antwoord, geniet ervan.' Ze had hier geen zin in. Ze had geen zin om naar zijn onredelijke woorden te luisteren en wilde weglopen.'Nee, nu moet je niet weggaan. Het wordt juist zo interessant. De aap komt nu uit de mouw, nu krijgen we het echt te horen. Houd je vooral niet in. Ga los zou ik zeggen.' Haar ogen fonkelden. De klootzak maakte het alleen maar erger. Hij kwetste haar alleen maar. Ze had geweten dat hij boos zou zijn, maar niet dit. Niet deze kilheid, niet het totale gebrek aan begrip. 'O, je vindt het dus interessant worden,' zei ze. 'Je bent een schoft, maar daar vertel ik niks nieuws. Eigenlijk vallen we in herhaling. Je denkt slechts aan jezelf.' 'Dat is gemakkelijk, schuif het maar allemaal op mij af. Blijf dat vooral tegen jezelf zeggen, dat ik de schuldige ben. Maar wie verraad wie?' Dalila's ogen spuwde vuur.'Jij en je verraad!' 'Hoe wil je dan dat ik dit zie?' 'Dat ik in de war ben! Dat ik ook niet weet hoe ik hiermee om moet gaan!' 'Dat doe ik niet, je schijnt het namelijk heel goed te weten. Je schijnt juist heel goed te weten wat je wilt.' 'Nu ben je onredelijk?' 'O, ik ben onredelijk. Mevrouw doet niks verkeerd, ik ben de schuldige hier, maar zal ik je eens wat vertellen, jij doet het, niet ik, maar jij.''Dit is geen kwestie van wie er wel of niet gelijk heeft.' 'O, daar ben ik het absoluut mee eens. Dit gaat over jouw verraad.' Ze wilde hem slaan!'Probeer hier niks anders van te maken Dalila. Je hebt er zelf voor gekozen naar Jordan te gaan.' 'Je hebt niet eens naar mijn verhaal geluisterd!' 'Dat is ook niet nodig, ik weet genoeg.' 'Dat is onzin! Je kunt niet alles weten, want je kent het hele verhaal niet.' 'Wat je ook zegt, het zal niks veranderen.' 'Ook niet als ik zeg dat ik daar was om hem duidelijk te maken dat hij niet over mijn leven bepaalt?' Er verscheen iets van verbazing in zijn ogen.'En wat is er gebeurd waarom jij hem dit persoonlijk wilde melden?' 'Hij is naar Jamal geweest om hem te vertellen dat hij mijn vader niet is, hij wilde het inwrijven dat hij dat is. Jamal moest het vooral niet wagen te denken dat hij mijn vader is. Achteraf schijnt dat Jordan dat expres heeft gedaan. Het bezoekje aan Jamal was als lokaas voor mij bedoeld.' Rayan's ogen stonden ijskoud. 'Dat had je moeten weten,' zei hij. Ze kon haar eigen oren niet geloven. Zei hij dat nou echt? Was hij nu echt zó onredelijk.'Herhaal dat nog eens. Vind je echt dat dit mijn schuld is?' Zijn ogen stonden nog even koud. 'Dat heb je goed opgemerkt.' 'Je bent gestoord weet je dat!' 'Ik dacht dat wij dat woord in dit huis niet gebruikten.' Zijn woorden kwamen hard aan. Haar hart kromp pijnlijk in elkaar. 'Dat was gemeen Rayan.' Ze vocht tegen haar tranen. 'Het is maar hoe jij het interpreteert. Als jij het slechtste van mij wilt denken kan ik je niet tegenhouden.' 'Je bent wreed.' 'Waarom? Omdat ik het niet met je eens ben? Omdat ik je niet steun met je vader? Ben ik daarom wreed? Ben ik wreed omdat ik je hier niet in tegemoet kom?' 'Nee, zo oppervlakkig zit ik niet in elkaar. Je bent een schoft omdat je slechts aan jezelf denkt. Je bent een schoft omdat dit in jouw ogen alleen om jou draait. Er zijn veel dingen veranderd.''O ja, natuurlijk, Jordan is je vader.' Zijn stem klonk spottend. De pijn die aan haar vrat gebruikte ze in haar woede. 'Wat ben je toch ook een afschuwelijk mannetje. Je bent echt zielig weet je dat. Ik begrijp niet hoe ik...' Ze klapte dicht. Hij greep haar ruw vast. 'Wat begrijp je niet? Dat je bent gevallen voor de wrede en gevoelloze Rayan Ranislanski? Is dat wat je niet begrijpt? Helaas schatje, je bent nu eenmaal wél voor hem gevallen.' Haar ademhaling versnelde zich. Wat een ellendeling was het toch ook!'En jij denkt dat je alles kunt maken.' Zijn greep om haar arm verstevigde zich. 'En wat bedoel je daar mee te zeggen?' Ze glimlachte gemaakt. 'Maak jij de berekening maar, ik schat je slim genoeg in. Of nee, meneer denkt dat de wereld van hem is en dat hij alles kan maken.' Aan de donkere blik die in zijn ogen verscheen kon ze zien dat ze te ver ging in haar woorden. Het kon haar alleen maar niks schelen. Hij was ook veels te ver gegaan. 'Je wilt dus dat ik het zelf bedenk...' Hij glimlachte sluw. 'Hoe je het ook went of keer, jij houdt van me.' Ze sloeg tegen zijn borstkast. Hij had gelijk: ze hield ondanks alles van hem. Het maakte haar alleen maar razend dat hij deze liefde als voor vanzelfsprekend nam. Hij kon niet van alles doen en zeggen en van haar verwachten dat ze dit allemaal maar van hem pikte. Omdat ze van hem hield betekende dit niet dat ze alles van hem zou slikken.'Ga vooral niet op je gemakje achterover leunen,' zei ze. Hij trok haar tegen zich aan. Ze keek naar hem op. 'En wat is het dat je me dit keer duidelijk wil maken?' 'Je zou nog eens kunnen opkijken als je merkt dat niet alles gaat zoals jij dat wil.' Ze doelde op hun, dat wist hij heel goed. Ze doelde op het feit dat haar liefde voor hem haar niet blind maakte. Dat ze het op een dag wellicht gehad zou hebben met deze houding van hem, dat ze er wellicht helemaal niet mee kon leven, dat ze niet met hem kon leven...Haar woorden maakten hem misselijk. Ze maakten hem bang, boos. Zij was degene die zo nodig naar Jordan moest, niet andersom! Ze wist hoe hij over hem dacht. Waarom kon ze gewoon niet inzien dat Jordan haar niks anders dan ellende zou brengen? Hij moest zijn krachten bij elkaar sparen om de pijnlijke vraag te stellen.'Probeer je me te vertellen dat je me gaat verlaten?' Ze gaf geen antwoord op zijn vraag. 'Ik kan hier niet meer tegen,' zei ze. Hij had haar stevig vast. In zijn ogen stond angst en woede te lezen. 'Zeg geen dingen die het alleen maar erger maken,' zei hij. 'Misschien meen ik het wel.' Die woorden deden nog een vulkaan uitbarsten.'Denk je nu echt dat je hier straks zomaar kunt wegwandelen? Denk je nu echt dat je zomaar uit mijn leven kunt verdwijnen?!' 'Het zou niet zomaar zijn. Het zou zijn omdat jij mij daartoe dwong.' 'Ik zal je nooit dwingen weg te gaan. Ik zal je eerder dwingen voor altijd te blijven!' Zijn ademhaling ging gejaagd. 'Denk je nu echt dat je straks kunt weglopen?' 'Je kunt me moeilijk dwingen te blijven.' 'Stel me vooral niet op de proef, daag me vooral niet uit.' 'Laten we vooral niet de grote Rayan Ranislanski boos maken,' zei ze sarcastisch. Hij mocht misschien woedend zijn, maar dat was zij ook.'Je bent soms onmogelijk,' zei ze. 'Ik laat me nergens toe dwingen, ook niet door jou.' Hij was echt bang. Hij wist echter niet hoe hij met deze angst om moest gaan, dus reageerde hij op een manier die hij wel kende: hij viel weer tegen haar uit.'Laten we vooral niet vergeten waarover dit gesprek is begonnen. Jij bent de persoon die zo nodig naar Jordan moest.' 'Het is mijn vader!' 'Je moet uit de buurt van die man blijven!' 'Ik moet helemaal niks. Jij gaat mij niet vertellen wat ik wel of niet moet doen!' 'Ik zal alles doen om ervoor te zorgen dat jullie geen contact hebben.' Ze kon moeilijk geloven dat hij dat zei. Deden haar gevoelens er dan echt niet toe? Ging dit hem echt alleen om hem zelf en zijn wraak? Dit keer was het aan haar de beurt een pijnlijke vraag te stellen.'Vertel me eens Rayan, wat is belangrijker voor jou, ik of je wraak?' Ze keken elkaar recht in de ogen aan. Ze had de vraag dan echt gesteld. De greep om haar arm verminderde. Het volgende moment liet hij haar los. Zijn ogen stonden afstandelijk. Ze slikte haar tranen in en deed een stap bij hem vandaan. 'Weet je, laat maar. Als je er zolang over moet nadenken is het antwoord mij wel duidelijk.' Ze stormde toen de kamer uit. In haar ogen was zijn stilzwijgen een bevestiging. Een bevestiging dat zijn wraak wél belangrijker was dan zij. Was ze hier niet altijd bang voor geweest? Was ze er niet altijd bang voor geweest dat dit tussen hun in zou komen? Blijkbaar was haar angst niet ongegrond geweest. Intuïtief had ze de dingen heel goed aangevoeld.