Like a child Deel1 #Voltooid

134

Wat vooraf ging...'Ik voel me al veel geruster,' zei Laila met een diepe zucht. 'Wij gaan de ouders van Rediouan op de hoogte brengen,' voegde Adil eraan toe. Er viel een stilte. Wat moest je in zo'n geval zeggen? Rediouan had voor zoveel ellende gezorgd, maar niemand wenste hem dit toe. Niemand wenste zijn ouders dit toe.Thuis liet Dalila zich op de bank vallen. Ze verborg haar hoofd in haar handen. Yasmin kwam naast haar zitten.'Het komt goed Dalila. Je hebt gehoord wat de dokter zei. Hij zal helemaal herstellen.' Met betraande ogen keek Dalila naar haar op. 'Ik weet het. Ik kan het beeld alleen niet uit mijn hoofd krijgen. Stel dat het anders was gelopen. Stel dat hij wel dood zou zijn gegaan... Ik zou het mezelf nooit hebben vergeven.' 'Wat een onzin!' zei Yasmin verhit.'Ik weet het,' piepte Dalila. 'Maar ik kan er niets aan doen. Ik heb het gevoel dat hij daar vanwege mij ligt...' Met fonkelende ogen keek Yasmin haar aan. 'En nu ga je ophouden Dalila! Dit heeft geen enkele zin. Het heeft geen enkele zin jezelf op deze manier gek te maken.' Dalila wende haar blik af. Hulpeloos keek Yasmin naar Issam en Marwan op.De bel ging. Het was rechercheur Alexander. Hij had een spijtige blik in zijn ogen. 'Het spijt me dat het zo heeft moeten lopen,' zei hij. 'Wat gaat er nu gebeuren?' vroeg Issam. 'Er gaat een proces komen,' antwoordde Alexander. 'Ik ben er zeker van dat Roger wordt vervolgd. We hebben genoeg bewijzen tegen hem.' Issam knikte.'Ik ben blij dat Rayan het heeft overleefd,' zei Alexander. 'Jordan en Rediouan helaas niet.' Er viel een stilte in de kamer. Dalila deed zwijgend haar zendertje af. Alexander nam deze van haar over en keek haar in de ogen aan.'Jouw getuigenis zal in deze zaak erg belangrijk zijn.' Dalila knikte. 'Je kunt er ook op rekenen dat ik mijn zegje ga doen.' Alexander knikte en keek om zich heen. 'Dat was het mensen. Als er iets is hoor ik het graag.' Yasmin liep met hem mee naar de deur. Dalila stond op. 'Ik ga een douche nemen.' Zonder nog iets te zeggen liep ze de kamer uit. Bezorgd werd ze nagekeken. Onder de douche liet ze haar tranen de vrije loop. Verslagen liet ze zich op de grond zakken. Het was een slechte man geweest. De laatste weken had ze hem zelfs gehaat vanwege alles wat hij Rayan had aangedaan. Maar in die paar laatste ogenblikken had ze gezien dat het ook een andere man kon zijn. In de laatste momenten van zijn leven had Jordan Schot haar bewezen dat hij van haar had gehouden. Haar vader had van haar gehouden.Dalila sloeg beschermend haar armen om zich heen. Nu was hij dood. Hij was dood omdat hij haar had beschermd en dan Rediouan... Nog een persoon die het niet had overleefd. Kleefde hun bloed aan haar handen? Ergens diep van binnen wist ze best dat dit niet het geval was, maar op dit moment speelden schuldgevoelens parten met haar.Rediouan was een vreselijke persoon geweest. Hij had zoveel mensen verdriet gedaan. En toch, ondanks dat had ze niet gewild dat hij dood zou gaan, dat had niemand gewild. Dan was er nog Rayan... De man van wie ze hield. Als hij het niet had overleefd zou ze het zichzelf nooit hebben vergeven. Hij had zijn eigen leven voor haar op het spel gezet. Dalila beet op haar trillende onderlip. Met moeite stond ze op en draaide de kraan dicht. Nadat ze zich had aangekleed liep ze haar kamer uit. Aarzelend stond ze in de deuropening van zijn slaapkamer. Dalila haalde diep adem en liep toen naar binnen. Ze ging op het bed zitten. Het besef dat het goed met hem zou komen drong op dat moment goed tot haar door. Ze hapte naar adem. Dalila pakte zijn kussen en hield deze tegen zich aan en snoof zijn geur op. Er kwam iets van rust om haar heen.Ze keek op en zag Yasmin in de deuropening staan. Hun blikken vonden elkaar. Yasmin kwam naast haar zitten. 'Ik ben zo blij dat het goed met hem komt,' fluisterde Dalila. Yasmin glimlachte. 'Je haalt me de woorden uit de mond. Hoe gaat het met jou Dalila?' Bevreemd keek Dalila haar aan.'Met mij?' 'Ja, met jou. Jij was erbij lieverd. Jij hebt het allemaal zien gebeuren.' Dalila haalde haar schouders op. 'Ik ben nu niet belangrijk.' 'Natuurlijk wel,' zei Yasmin. 'Jij bent zeker belangrijk. Je hebt twee personen dood zien gaan...' Dalila kon zich niet langer meer groot houden.'Ik voel me zo afschuwelijk,' snikte ze. Yasmin sloeg haar armen om haar heen. 'Ik heb het gevoel dat ik verantwoordelijk ben.' Yasmin schudde haar hoofd. 'Nee, dat ben je niet. Jij hebt deze situatie niet veroorzaakt. Je mag er best pijn om hebben, vanwege je vader,' verduidelijkte Yasmin. Dalila boog haar hoofd.'Ik heb nooit echt geloofd dat hij van mij hield, tot vandaag...' Ze fluisterde. Yasmin knikte. 'Natuurlijk, als hij niet van je had gehouden zou hij nooit hebben gedaan wat hij heeft gedaan. Je mag er verdrietig om zijn Dalila. Je mag verdriet om je vader hebben.' Een traande rolde over haar wang.'Dank je. Ik dank je voor het feit dat je er begrip voor hebt.' Yasmin schudde haar hoofd. 'Dat is gewoon eerlijk Dalila. Jij kunt hier ook niets aan doen. Het is je vader, dat kan niemand ongedaan maken.' 'En jij Yasmin? Je neef is overleden.' Yasmin staarde een tijdje voor zich uit.'Ik ga hem missen, is dat vreemd?' Dalila schudde haar hoofd. 'Jij hebt Rediouan altijd als je liefhebbende neef gekend. Je hebt de andere kant van hem nooit gezien.' 'Ergens ben ik daar heel blij om,' zei Yasmin zacht. 'Ik weet niet... Ik sluit mijn ogen niet voor wat hij heeft gedaan. Het is alleen... Het is een stuk gemakkelijker hem te herinneren als de neef die van mij hield, niet de neef die ons allemaal zoveel pijn heeft gedaan, al kan ik hier natuurlijk niet om heen. Het is allemaal zo dubbel.' 'Daar begrijp ik alles van,' zei Dalila.'Ik ben blij dat Marwan's naam niet is genoemd, maak dat mij egoïstisch?' vroeg ze voorzichtig. Recht in de ogen keek Dalila haar beste vriendin aan. Yasmin schudde haar hoofd. 'Natuurlijk niet. Niemand hoeft te weten dat Marwan er ooit iets mee te maken heeft gehad, dat ligt achter ons. Het is nergens voor nodig om dat terug te halen.' Marwan stond als versteend in de deuropening.'Meen je dat?' Yasmin keek met grote ogen naar hem op en knikte toen. 'Ik zie geen reden om jouw naam te noemen,' zei ze zacht. 'Misschien omdat ik mijn straf verdien,' opperde Marwan. 'Die heb je al gehad,' zei Yasmin. Marwan was even stil. Hij zou nooit weten waaraan hij zoveel geluk te danken had, maar hij was wel dankbaar.