Like a child Deel1 #Voltooid

115

Wat vooraf ging... Want was het het waard? Was het het waard als hij haar hierdoor zou verliezen? Er volgde nog een stoot tegen de muur. Niks was hem dat waard. Maar hoe zorgde hoe voor balans? Hoe beschermde hij haar zonder haar te kwetsen? Alle partijen die bovenaan zijn lijstje stonden hadden met haar te maken. Hoe beschermde hij haar tegen haar vader zonder haar te kwetsen? Hoe beschermde hij haar tegen haar broer zonder haar te kwetsen? Maar moest ze tegen haar broer beschermd worden? Was dit echt nodig? Hoe vond hij in al deze zaken een balans? Alle kleur trok uit haar gezicht weg. Haar handen trilden toen ze het fotoalbum dichtsloeg. Koel, alsof er helemaal niets aan de hand was stond Dalila op en legde het fotoalbum terug op zijn plek. De paniek sloeg toen in volle vaart toe. Dit was onmogelijk hield ze zichzelf voor. Het kon niet, het kon gewoon niet! Trillend over haar lichaam dacht ze dat het lot wreed was. Het komt goed, zei ze tegen zichzelf. Het komt allemaal goed. Een gevoel van wanhoop nam bezit van haar. Het kwam niet goed, nooit meer. Het zou nooit goed komen. Hysterie stond om de hoek om bezit van haar te nemen. Misschien zou ze er zich aan overgeven. Misschien dat het iets kon doen aan de waanzin waarin ze verkeerde. Misschien kon hysterie een eind maken aan dit pijnlijke gevoel. Wild schudde ze haar hoofd, wetend dat er niks of niemand was die dit ongedaan kon maken. Er zat ook niks anders op dan hem de waarheid te vertellen. En misschien, heel misschien, zou hij haar niet haten. Natuurlijk zal hij dat wel doen zei een stemmetje tegen haar. Hij zal je verafschuwen. Ze verborg in een wanhopig gebaar haar gezicht in haar handen. Wat ze ook deed of zei, in welke situatie ze zich ook verkeerden, ze zou nooit immuun voor hem zijn, dat was onmogelijk. Blijf sterk, blijf vechten. Er is niks waar jij je voor hoeft te schamen. Jij kunt hier niets aan doen. Ironisch dacht ze. Ironisch hoe zij hem deze afgelopen dagen zeer bewust had vermeden, zij nu degene zou zijn die tegen hem zou spreken. Ondanks hun bar slechte situatie verdween het gevoel niet. In welke situatie ze zich ook verkeerden, zelfs in een situatie als deze, kon ze het niet aanzien als hij haar onpersoonlijk en koel zou behandelen. Je had er toch een punt achter gezegd. Weer dat stemmetje. Je had er toch een punt achter gezegd, dus waarom is het zo belangrijk voor je wat hij vindt? Omdat het niet is afgelopen, omdat het nooit afgelopen zal zijn. Dalila liet haar schouders hangen. Het volgende moment sprak ze zichzelf streng toe. Je kunt dit niet uitstellen. Ze trof hem in de fitnessruimte aan, woest tekeer gaan. Het was maar goed dat de hangmat geen echte persoon was, er zou anders helemaal niets van deze persoon heel blijven. Alsof hij haar aanwezigheid voelde deelde, hij zijn laatste stoot uit en richtte zijn blik naar haar op. Ze keken elkaar in de ogen aan. Hun oogcontact was altijd als hete vuur. Zijn ogen namen haar verlangend op. Ze keek hem met net zo'n vurige blik aan. Elke centimeter, elke hoekje, van zijn gezicht sloeg ze voor altijd op. Wat hield ze van deze man. Wat hield ze van deze trotse, sterke man. 'We moeten praten,' verbrak Dalila de stilte. Ze haalde diep adem. 'Ik heb een belangrijke ontdekking gedaan.' Rayan knikte. 'Ik ga even douche, dan voeg ik me bij je.' Ze knikte en draaide zich om. 'Dalila,' zei hij zacht. Ze draaide zich naar hem om en ontmoette zijn blik. Rayan liep op haar af en bleef voor haar staan. Hij hief zijn hand op en streek over haar gezicht. Er ging een rilling door haar heen. Ze miste zijn aanraking. 'Ik houd van je,' fluisterde hij. Hij boog zich toen naar haar toe en drukte een kus op haar voorhoofd. 'Ik houd meer van je dan van dit leven zelf. Ik wil dat je dat nooit vergeet.' Voordat ze de kans kreeg daarop te reageren was hij vertrokken. Tranen brandden achter haar oogleden. Met die woorden zou ze het doen. Uit die woorden zou ze kracht putten wanneer ze hem het vreselijke nieuws zou vertellen. In de woonkamer wachtte ze op hem. Een halfuur later voegde hij zich bij haar. Afwachtend keek hij haar aan. Of ze dit nu uitstelde of niet, ze moest het hem toch vertellen. 'Het gaat over Anouar,' begon ze. Rayan knikte. 'Ik weet wie hij is. Ik...' Zenuwachtig stond ze op. Fronsend nam Rayan haar op. 'Wat is er met je aan de hand?' Ze wierp hem een wanhopige blik toe. 'Anouar is...' Ze haalde beverig adem en haalde het fotoalbum tevoorschijn. 'Kijk zelf maar.' Zijn frons werd dieper. 'Wat heeft een familiealbum in vredesnaam met hem te maken?' 'Dat dacht ik ook,' zei ze op fluistertoon. 'Kijk zelf maar.' Met bonkend hart zag ze dat hij het album opensloeg. 'Is er een specifieke foto die ik moet zien?' Ze knikte en sloeg de juiste pagina voor hem open. 'Ik begrijp er steeds minder van,' zei hij. 'Dit is een foto van mij, Issam en Rediouan. Wat heeft Anouar hier in vredesnaam mee te maken?' Haar onderlip trilde. 'Ik bekeek het album vandaag en...' De woorden kwamen er met moeite uit. 'Op het moment dat ik deze foto zag vroeg ik Yasmin wie die andere jongeman was.' Rayan keek naar haar op. 'Het is Rediouan, mijn neefje, je hebt hem nooit ontmoet.' Haar hart kromp pijnlijk in elkaar. 'Dat is niet waar,' zei ze met een piepstemmetje. 'Wat is niet waar?' 'Dat ik Rediouan nooit heb ontmoet, dat is niet waar.' Haar keel voelde net schuurpapier aan. 'Waar heb je het in vredesnaam over? Hoe kun jij Rediouan in vredesnaam hebben ontmoet?' Met moeite slikte ze een brok weg. 'Je had gelijk toen je zei dat Anouar waarschijnlijk een ander identiteit had aangenomen.' Weer de hysterie die naar de oppervlakte dreigde te komen. 'Anouar en Rediouan zijn eenzelfde persoon.' Zo, ze had het gezegd. Ze had de vreselijke woorden dan uitgesproken. De waarheid die ze vandaag had ontdekt had ze dan uitgesproken. Na haar woorden volgde er een stilte, een angstaanjagend stilte die haar de stuipen op het lijf bracht. Een stilte dat haar werkelijk doodsbang maakte. Rayan was lijkbleek geworden. Hij zei niks, helemaal niks. Hij staarde haar slechts aan, met een geschokte blik in zijn ogen.
Anouar, haar ex verloofde, was zijn neefje. Zijn neefje die ook achter de ontvoering van Yasmin zit, zijn eigen nichtje, zijn eigen bloed. En weer, weer was het een persoon met wie zij te maken had. Was dit dan het laatste vroeg ze zich af. Zou deze vreselijke ontdekking het einde van deze nachtmerrie zijn? Nee, de nachtmerrie begon nu juist echt dacht ze. Zijn eigen neefje zat namelijk achter de ontvoering van zijn zusje. Zijn neefje die hij vertrouwde, blind vertrouwde, zijn neefje van wie hij hield, zijn neefje van wie hij meende ook om hem en de familie te geven had zijn zusje ontvoerd. Wat deed dit met hem? Wat deed dit met Rayan Ranislanski, de man die uit was op wraak. De man die had gezworen op al zijn vijanden wraak te nemen, wat deed dit met hem? 'Rayan,' zei ze zachtjes. 'Zeg iets, alsjeblieft.' Met een lege blik keek hij naar haar op. 'Weet je dit absoluut zeker? Weet je zeker dat Anouar en Rediouan dezelfde persoon zijn?' Hij had moeite de woorden uit te spreken. Het maakte het namelijk net reëler. 'Ik weet het zeker. Ik heb het album nog nooit eerder bekeken, tot vandaag. Ik denk ook niet dat het iets zou hebben uitgehaald als ik deze een paar maanden terug zou hebben gezien. Mijn geheugen is zoals je weet niet zo heel lang geleden volledig terug gekeerd. Ik wist niet wat ik zag toen ik het album opensloeg. Ik had Yasmin erbij gehaald om te vragen wie hij was.' Ze bleef praten, uit angst straks niet meer de moed te hebben het allemaal uit te leggen. 'Ze vertelde hetzelfde als jij. De jongen op de foto die ik als Anouar ken, kent zij als Rediouan, jullie neefje. Het was alsof de grond onder mijn voeten werd weg geveegd. Ik heb het nooit geweten Rayan. Ik wist het echt niet.' Het leek allemaal zo onwerkelijk, net een goed bedachte grap, zo ver gezocht was het, maar helaas, het was hun leven. 'Ik wist het echt niet Rayan.' Haar stem klonk radeloos. Ze had het gevoel dat ze zichzelf moest vrijpleiten, volkomen onzin natuurlijk. Zij kon helemaal niets aan deze situatie doen. Wellicht was zij de persoon die deze hele situatie het meest betreurde. Want hoe je het ook wende of keerde, ze kwamen altijd op haar uit. Het had altijd met haar te maken. Het waren altijd personen die zij kende wie hier te maken mee hadden. Maar dit was niet een persoon die alleen zij kende, het was zijn neefje. Zijn neefje met wie ze verloofd is geweest, zijn neefje die samen met haar broer zijn zusje had ontvoerd. Kon het nog gekker? Ze kon hun levens als een voorbeeld script voor een film kunnen gebruiken dacht ze droevig. Ze vreselijk, zo onrealistisch leek het allemaal. 'Weet Yasmin het?' vroeg Rayan. Dalila schudde haar hoofd. 'Nee, ik wilde het eerst met jou bespreken.' Haar stem trilde. 'Ik wist het echt niet Rayan,' zei ze zacht. 'Ik wist echt niet dat Anouar en Rediouan dezelfde persoon waren. Ik wist het echt.' Waarom zei hij niks? Waarom bleef hij haar met die lege blik aanstaren? 'Ik wil de persoon zijn die het Yasmin verteld,' zei Dalila. Rayan keek naar haar op. 'Nee, ik doe het. Ik wil alleen zijn,' zei hij toen kortaf. 'Niet doen,' zei ze op fluistertoon. 'Ik kan hier niets aan doen. Ik betreur dit net als jij.' Hij keek haar met een lege blik aan. Er zat niets anders voor haar op dan weg te gaan. Wat nu dacht ze. Hoe verder? Dalila zocht na een uur Yasmin's gezelschap op. Ze zat op haar kamer. Dalila sloot de deur achter zich dicht en bleef midden in de kamer staan. Yasmin keek haar met betraande ogen aan. 'Waarom heeft hij dat in vredesnaam gedaan?' Haar stem klonk gebroken. Dalila knielde naast haar neer. 'Ik weet het niet, ik weet het echt niet. Ik... Het spijt mij zo.' Yasmin schudde haar hoofd. 'Het hoeft jou voor niets te spijten. Jij kunt hier helemaal niets aan doen.' Dalila sloeg haar armen om haar heen. 'Je bent niet alleen Yasmin. Je staat hier niet alleen in.' Yasmin snikte. Dalila sloeg steviger haar armen om haar heen. In stilte hielden ze elkaar vast, troost bij elkaar zoekend. Nadat Dalila zich ervan had verzekerd dat Yasmin sliep ging ze terug naar haar eigen kamer. Het was stil in huis. Rayan had ze niet meer gesproken of gezien. In stilte smeekte ze om begrip, om zijn begrip. Met een brandend gevoel in haar hart ging ze naar beneden, op zoek naar hem.