Like a child Deel1 #Voltooid

40

Wat vooraf ging... 'Nee, daar heeft mijn grote broer wel voor gezorgd.' Rayan onthield zich van commentaar, hoeveel moeite hem dit ook koste. In zulke gevallen wilde hij Issam het liefst het bewijs tonen waarmee zijn onschuld zou worden bewezen, maar nee, daar zou niks mee zijn opgelost. Het vertrouwen, het gebrek hier, bleef nog altijd een punt. Het was een vermoeiende dag. Rayan was dan ook erg blij thuis te zijn. Yasmin was tv aan het kijken. Haar zien maakt hem iedere dag gelukkig. Het was zijn doel ervoor te zorgen dat ze ongedeerd bleef. Op het moment dat hij Dalila zag was zijn dag compleet. Hij kwam haar boven in de hal tegen. Ze was net van plan naar beneden te gaan. 'Hoi,' zei ze haast verlegen toen ze hem zag staan. Rayan vond het aandoenlijk. Hij nam haar in zijn armen en hield haar stevig vast. Hij voelde de woede die hij de hele dag in zich had gehad langzaam uit zich verdwijnen. Fronsend keek ze hem aan toen hij haar losliet. 'Alles in orde?' 'Nu weer wel, maak dat je wegkomt Dalila, ik sta niet voor mezelf in.' Ze deed een stap achteruit. 'Ik ehh, ga naar beneden.' Hij keek haar na. Hij wist ook niet wat hem bezielde. Hij had de hele dag aan haar gedacht. De kus die ze gisteren in de regen hadden gedeeld had zich honderden keren in zijn hoofd herhaald. Hij was met haar in zijn gedachten wakker geworden. En zelf tijdens de zenuwslopende uurtjes met Issam was de gedachte aan haar die hem er door heen had gespeeld. Hij had alleen maar aan die glimlach en prachtige ogen hoeven denken en het was allemaal weer in orde geweest. Maar hij had nog iets anders waar hij aan had kunnen denken, de kus, die waanzinnige kus van gisteren. Nee, dat zei hij verkeerd, de twee waanzinnige kussen. Hij had niet door dat er een glimlach op zijn gezicht speelde toen hij onder de douche stapte. Haar hart begon sneller te slaan toen hij de keuken binnen kwam. Ze had de hele dag aan hem gedacht. Ze had de hele dag aan de kus gedacht. En nu stond hij tegenover haar en keek hij haar aan met die donkere ogen van hem. Die donkere ogen die haar vertelden dat hij aan hetzelfde dacht... 'Hoe ging het met Issam?' De stem van Yasmin deed hun beiden opkijken. 'We hebben het overleefd. Rediouan was er gelukkig bij om als scheidsrechter op te treden.' 'En wat als hij niet in de buurt is?' Hier gaf Rayan niet graag antwoord op. Issam vond het juist heerlijk dwars te liggen wanneer anderen er bij waren. Hij wilde hem in het zwart dag lichten werpen. Rayan vond het alleen niet prettig dit aan Yasmin te melden. Hij besloot het dan ook niet te doen. 'We hebben afgesproken dat we zaken en privé gescheiden houden.' 'En lukt dat een beetje?' 'Het gaat, geen van ons die beba, yemma en jou willen kwetsen.' 'Maar het zou niet alleen daarom moeten zijn. Het zou gewoon zo moeten zijn dat jullie het goed met elkaar zouden kunnen vinden.' Rayan sloeg een arm om haar heen. 'We houden van je, dat is nog belangrijker.' Nadat ze hadden gegeten liep Yasmin de keuken uit. 'Het gaat helemaal niet goed,' zei Dalila toen ze alleen waren. Rayan zuchtte. 'Nee, helaas niet.' 'Yasmin vroeg je hoe Issam is als niemand in de buurt is, je reageerde hier terughoudend op.' 'Je bent erg opmerkzaam Dalila. En ja, Issam vindt het juist heerlijk dwars te liggen wanneer er anderen bij zijn.' 'Waarom?' 'Hij wil mij zoveel mogelijk benadelen.' 'En wat doet dit met je?' vroeg ze voorzichtig. 'Je hoeft niet zo voorzichtig te zijn,' zei hij glimlachend. 'Misschien, maar ik zie dat je het er moeilijk mee hebt.' 'Issam en ik gaan nu al jaren op deze manier met elkaar om, maar het schijnt niet te wennen.' 'Jullie band was vroeger hecht.' Hij lachte. 'We waren broers en beste vrienden. Issam heeft het gevoel dat ik hem behandel als een lastig klein kind, als mijn onderdanige. Misschien heb ik hem in het verleden af en toe ook wel als een kleine jongetje behandeld, maar verdomme, het is mijn broertje! Ik wil alleen het beste voor hem, maar hij ziet dat niet. Hij denkt dat ik tegen hem ben en erop uit ben zijn leven zuur te maken.' Rayan ging zitten en staarde voor zich uit. Dalila bleef staan en keek naar hem. Hij had gelijk. Waarom zag Issam niet wat zijn echte doel was? Waarom zag Issam niet dat zijn broer zielsveel van hem hield? Ze ging naast hem zitten. 'Het klinkt misschien heel cliché, maar je moet de moed vooral niet verliezen.' Hij keek naar haar op. 'Je weet precies de juiste dingen te zeggen mevrouw Yasrin.' 'Dat hoop ik maar. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet doen of zeggen.' Hij lachte. 'Je doet het anders verdomd goed. Wie had dat ooit gedacht.' Niet begrijpend keek ze hem aan. 'Jij die mij probeert op te vrolijken.' Ze glimlachte. 'Ik had ook nooit gedacht dat jij dat bij mij zou doen.' Hij pakte haar hand vast. 'Ik ook niet. Je vader Dalila, wanneer was je van plan die te bezoeken?' Ze voelde zich gelijk zenuwachtig worden. 'Ik wilde morgen gaan.' Hij wilde haar dit niet in haar eentje laten doen. Ze moest het gesprek zelf voeren. Ze moest zelf haar vader confronteren, maar dat betekende niet dat hij haar niet kon proberen te helpen. Al ging hij mee voor morele steun... Hij wilde haar beschermen... 'Ik ga met je mee,' zei hij. Met grote ogen staarde ze hem aan. Had ze dat nou goed gehoord? Had hij nou gezegd dat hij mee ging? 'Hoe bedoel je?' 'Ik wil graag met je mee.' 'Dat is niet nodig.' 'Misschien, maar ik wil graag mee. Voor net zo goed blijf ik in de auto op je wachten. Ik wil mezelf er alleen van verzekeren dat het goed met je gaat...' Ze wist niet wat ze hoorde. 'Ik ben niet altijd even aardig Dalila, maar ik heb je al eerder gezegd dat ik echt alleen maar het beste voor je wil.' Ze slikte. 'Dank je.' 'Nee, je moet me niet bedanken. Ik weet dat je sterk genoeg bent, maar ik wil met je mee voor het geval dat... Ik wil er zijn voor het geval je iemand nodig hebt...' Hij deed het weer. Hij zorgde er weer voor dat ze van binnen week werd. Hij zorgde ervoor dat ze geen raad met hem wist. Ze wist niet zo goed hoe ze met hem om moest gaan als deze kant van hem naar boven kwam. Deze tedere, hartstochtelijke kant, waardoor ze in de avond wakker lag. 'Wil je echt mee?' vroeg ze zacht. Ook haar andere hand verdween in de zijne. 'Reken maar.' 'In dat geval neem ik je aanbod graag aan.' Ze voelde zich opeens een stuk minder zorgelijk. Ze voelde zich opeens een stuk sterker. Met hem aan haar zijde had ze wel het gevoel dat ze dit aankon. Met hem aan haar zijde was ze sterk genoeg. 'Je maakt me in de war Ranislanski,' zei ze fluisterend. 'Ik raak anders ook in de war van mezelf,' zei hij zacht. 'Ik weet niet zo goed wat ik met je aan moet wanneer je laat blijken dat je niet alleen een klootzak kunt zijn,' zei ze. Hij glimlachte en streelde haar wang. Ze drukte haar gezicht tegen zijn handpalm. 'Wat moet ik in vredesnaam met je beginnen,' zei hij. 'Ik weet het niet,' zei ze zacht. Hij lachte. 'Je blijft een even groot mysterie voor me,' zei hij, en drukte een kus op haar voorhoofd. 'Hoe moet het morgen met je werk?' vroeg ze. 'Ik ben de grote baas, ik kan heus wel een dag vrij nemen.' 'Jij die vrij neemt?' 'Ja, wat is daar mis mee?' 'Dat ik deze dag mee mag maken.' Ze plaagde hem, maar van binnen waren haar gevoelens een grote chaos. Hij hield van zijn werk. Hij was toegewijd. De man nam nooit vrij! En dan te bedenken dat hij speciaal voor haar vrij nam... Deze gedachte was niet goed voor haar gemoedsrust. 'Het lijkt me een goed idee als je een goede nachtrust neem.' Verbaasd keek ze hem aan. Hij lachte zacht. 'Ik wil je kussen, en dat is echt niet het enige dat ik wil. Ik bescherm je tegen deze rotvent.' Ze moest lachen. 'Af en toe heb je ook nog eens gevoel voor humor Ranislanski, toe maar.' 'Ik zei toch dat er nog veel meer was dat je over mij moest ontdekken.' 'Ik begin te begrijpen wat je had bedoeld. En ja, het lijkt mij inderdaad ook verstandig dat ik ga slapen.' Hij grijnsde naar haar. Ze liep lachend de keuken uit.