Like a child Deel1 #Voltooid

17

Wat vooraf ging... 'Ik vind het mooi, erg mooi zelfs.' Terwijl hij deze woorden uitsprak keek hij Dalila recht in de ogen aan. Ze wist zich geen houding te geven. Ze had dan ook geen idee hoe ze op zijn compliment moest reageren. Die weekend kwamen zijn ouders op bezoek. Rayan stond niet bepaald te popelen ze over Dalila in te lichten, maar hij wist ook dat hij geen keus had. Ze hadden het recht het te weten.Zijn ouders installeerde zich in de woonkamer. Zijn moeder wenkte hem toe naast haar te komen zitten. Glimlachend drukte Rayan een kus op haar voorhoofd. 'Wat heb je allemaal uitgespookt boef?' Hij lachte. 'Werken yemma.' Yasmin kwam op dat moment de kamer binnen. Bij alle drie verscheen er een glimlach op het gezicht. Yasmin werd af en toe gek door hun overdreven beschermend gedrag, maar ze zouden anders ook haar familie niet zijn. Ze hield niet voor niks zoveel van ze.Nadat Yasmin was gaan zitten keek ze Rayan aan. Ze wisselden een blik van verstandshouding die door hun ouders niet werd gemist. Deze keken elkaar op hun beurt aan.'Wat is er?' vroeg Adil Ranislanski, hun vader. Het moment van de waarheid dacht Rayan. Hij haalde diep adem voordat hij begon te spreken.'Jullie weten dat ik als de dag van vandaag nog bezig ben met de ontvoeringszaak van Yasmin.' Ze knikten beiden. 'Ik heb de persoon gevonden die ons hierbij kan helpen.' Hoop en verbazing verscheen bij beiden op het gezicht.'Hoe bedoel je?' vroeg zijn moeder met trillende stem. 'Dalila Yasrin heeft de informatie die wij nodig hebben.' 'Hoe weet je dat zeker?' 'Ik heb het één en ander laten onderzoeken, en daarnaast woont ze hier al drie maanden.' Ongelovig staarde ze hem aan.'Wat?' zei zijn vader. 'Ze woont hier al drie maanden beba,' herhaalde Rayan kalm. 'Je moet bij het begin beginnen jongen. Je moeder en ik volgen het niet.' Rayan wisselde een blik met Yasmin en sprak verder.'Ze heeft drie jaar lang in een inrichting gezeten.' 'Een inrichting,' herhaalde zijn moeder. 'Als ze gek is kun je er toch niet vanuit gaan dat ze je kan helpen?' 'Maar dat kan ik wel.' Hij vertelde de rest van het verhaal en sloeg niks over. 'Hoe weet je zo zeker dat ze niet gek is?' vroeg zijn moeder. Rayan lachte. 'Geloof me yemma, dat weet je zodra je haar ziet.' 'Is ze hier nu?' vroeg zijn vader. Rayan knikte.'Het is de bedoeling dat zo weinig mogelijk mensen weten dat ze hier is,' zei Yasmin. 'Op ons na, weten alleen Richard, Nick en een verpleegster dat ze hier woont, het is de bedoeling dat dit zo ook blijft.' 'Dus zij weet wie mijn kleine meid zoveel pijn hebben gedaan...' zei Adil. 'Kunnen we haar ontmoeten?' Yasmin stond op. 'Ik ga haar halen, en... Onthoudt gewoon dat zij net zo goed een slachtoffer is.' Na die woorden liep ze de kamer uit.'Ze is op haar gesteld geraakt, is het niet?' vroeg zijn moeder hem. 'Inderdaad.' 'En jij Rayan?' 'Ach, Dalila en ik hebben het niet zo met elkaar, laten we het daarop houden.'Hij wist niet hoe zijn ouders op haar zouden reageren, en hij wist ook niet hoe Dalila op hen zou reageren. Hij hoopte er het beste van besefte hij. Ondanks alles wilde hij haar niet in één of ander vuurlinie werpen.Als een brok zenuwen liep Dalila de kamer binnen. Voor deze gelegenheid had ze haar pyjama's in de kast gelaten. Ze droeg een groen jurkje dat haar figuur beter dan ooit liet uitkomen. Haar haar hingen als een glanzende massa over haar schouders. Bewust had ze iets moois uit de kast gehaald, in de hoop dat dit iets aan haar zelfvertrouwen zou doen. Nerveus stond ze in de deuropening. Rayan had het gevoel een stomp in zijn maag te hebben gekregen. Gretig nam hij haar verschijning in zich op. Alle ogen waren op haar gericht. Yasmin kwam naast haar staan. Dalila voelde zich opeens een stuk minder hulpeloos. Ze zond Yasmin een dankbare blik toe en richtte haar aandacht toen op de twee onbekenden die haar nieuwsgierig opnamen. Ze stelden zichzelf voor als Adil Ranislanski en Laila Ranislanski.Iedereen ging daarna zitten. Dalila ving zijn blik op. Hier stond tot haar verbazing geen ongeduld in te lezen. Hij knikte haar toe. En vreemd genoeg was het dat gebaartje waardoor ze de kracht had te spreken.'Ik neem aan dat jullie zoon jullie heeft ingelicht, het enige wat ik hier aan wil toegeven is dat ik mijn uiterste best doe me alles te herinneren, zo snel mogelijk.''Weet jij net zo zeker als mijn zoon dat je de waarheid kent?' vroeg Laila. 'Want als dit niet het geval is willen we dit graag nu weten.' Dalila voelde dat ze verstijfde. Laila Ranislanski had het niet zo met haar, dit voelde ze gelijk. Ze kon zich bij haar zoon toevoegen dacht Dalila. Die had ook geen hoge pet van haar.'Laila,' zei Adil met een klemtoon in zijn toon. 'Gun dat meisje het voordeel van de twijfel.' Dalila richtte haar blik op hem. Van hem heeft Yasmin haar vriendelijke karakter dacht ze.'Ik weet het zeker mevrouw, anders zou ik hier niet zitten. Als ik het niet zeker zou weten zou ik mijn tijd hier niet verspillen. Ik heb drie jaar van mijn leven gemist door in die inrichting te zitten, ik wil dan ook niets liever dan verder gaan met mijn leven. Als ik niet zeker wist dat ik de antwoorden had zou ik in de avond niet wakker liggen door nachtmerries. Angst zou me anders niet in zijn greep hebben, dus ja mevrouw, ik weet het zeker.'Rayan slikte en keek toe terwijl Dalila zijn moeder recht in de ogen aankeek. Hij had het niet geweten. Hij had niet geweten dat het zo diep zat...Laila wilde wat zeggen. Yasmin zond haar moeder een waarschuwende blik toe waarin te lezen stond dat ze beter op haar woorden kon letten.'In dat geval hebben we heel wat werk te doen,' zei Laila. 'Nee mevrouw, ik moet het me herinneren, dan kunnen we allemaal verder met onze levens.' Adil Ranislanski bewonderde haar net als zijn zoon om haar moed.'Wij hebben geduld meisje, forceer het niet,' zei hij. Dalila glimlachte hem voorzichtig toe. Hij knipoogde naar haar. Laila Ranislanski vernauwde haar ogen. Dit meisje kende dus de waarheid... Het meisje met de groenste ogen die ze ooit had gezien kende de waarheid. Dalila keek op en ontdekte dat Rayan haar peinzend zat aan te kijken. Net als zijn moeder kon hij niet wachten van haar af te komen. Ach ja, dat hadden ze dan gemeen. Zij kon net zo goed niet wachten om van hen af te komen.Het eten was een stijve gebeurtenis. Niemand wist zo goed wat hij of zij moest zeggen. Yasmin waagde een paar pogingen, maar gaf het ook op. Het had geen zin. Dit was geen alledaagse gebeurtenis. Het gebeurde niet iedere dag dat je samen met ouders, je broer, en het meisje die je ontvoerders had gezien, aan tafel zat...

stem 30

comment 35