Like a child Deel1 #Voltooid

60

Wat vooraf ging... 'Je zegt al deze dingen, en ik wil het zo graag geloven, maar waarom behandelde je me als een vreemde een paar weken geleden?' 'Omdat ik niet anders ben gewend. Ik wilde wel, maar ik wist niet hoe. Het was het moeilijkst dat ik ooit heb moeten doen Dalila, jou laten opnemen.' 'Dat vertelt yemma ook in haar brief.' 'Geloof het maar, want het is de waarheid.' 'Jullie waren er echt van overtuigd dat ik gek was.' 'We wilden het niet geloven Dalila, maar we konden er niet om heen.' 'Hoezo niet? Ik begrijp het nog steeds niet.' 'Je zag dingen die er niet waren.' 'Wat voor dingen?' 'Er was geen touw aan vast te knopen. Je had het vaak over een schietpartij en drie mannen.' Dalila had het gevoel geen lucht meer te krijgen. 'Kun je je nog herinneren hoe het begon?' vroeg ze. 'Het was er van de één op de ander dag. Je was ook een paar dagen niet thuis geweest.' Met grote ogen keek ze hem aan. 'Ik was een paar dagen niet thuis geweest? Maar dat deed ik nooit.' 'Dat is wat je moeder en ik ook dachten. We waren doodongerust. De politie had geen reden naar je op zoek te gaan. Je was niet onder verdachte omstandigheden verdwenen. Je was volwassen zeiden ze. Het maakt me nog altijd woest als ik aan hun slordigheid denk.' 'Hoelang was ik weg?' 'Een week.' Ze wist niet wat ze hoorde. 'Een week, waar zat ik?' 'Dat is als de dag van vandaag nog niet duidelijk Dalila. Vanaf het moment dat je thuis kwam was je anders.' Er ging een koude rilling door haar heen. 'Maar dat klopt toch niet.' 'Nee, er klopt helemaal niks van. We hebben gehandeld naar wat we zagen Dalila, en dat is dat jij in de war was.' Ze keek hem recht in de ogen aan en wist dat hij de waarheid sprak. Haar ouders hadden in haar eigen voordeel gehandeld, althans, dat hadden ze gedacht. 'Ik heb me jaren afgevraagd waarom jullie dat besluit hebben genomen. Nu begin ik langzaam in te zien dat jullie dat hebben gedaan omdat jullie dachten dat dat echt het beste voor me was.' 'Maar dat was het niet?' vroeg Jamal voorzichtig. 'Nee, ik ben niet gek, ben ik nooit geweest ook.' Smekend keek ze hem aan. 'In de inrichting... Ik hoorde daar helemaal niet. Ik had ze allemaal op een rijtje, maar niemand geloofde dat. Ik hoorde daar echt niet!' Haar stem schoot over. Jamal legde voorzichtig zijn hand op haar schouder. Dit was het meisje dat hij had opgevoed. Deze sterke jonge vrouw. Ze kwam ze krachtig over, zo overtuigd. En na al die jaren zag hij dan eindelijk in dat hij en zijn vrouw een fout hadden gemaakt, de grootste fout van hun leven. 'Als je dat echt zeker weet... Dan moet je ervoor zorgen dat niemand je van het tegendeel kan bewijzen, zelfs ik niet.' Hoopvol keek ze hem aan. 'Ik weet niet wat er met je is gebeurd Dalila, maar als ik je zo hoor... Wie ben ik om je woorden in twijfel te nemen.' Hoopvol keek ze hem aan. 'Dus je gelooft me?' 'Ja, dat doe ik,' zei hij zacht. 'Dat betekent dat je moeder en ik de grootste fout van onze leven hebben gemaakt...' Hij balde zijn handen tot vuisten. 'Hoe kun je me hier ooit voor vergeven? Ik heb je je leven ontnomen.' Ze had jarenlang zoveel woede in zich gehad, maar het was tijd om te helen, tijd om te vergeven. 'Dat heb ik jaren ook gedacht, maar nu zie ik in dat jullie het hebben gedaan omdat jullie het beste met me voor hadden. Hoe kan ik boos blijven op iemand die eigenlijk alleen het beste met me voor had?' 'Wat bedoel je te zeggen Dalila.' 'Dat ik je niks verwijt, niet meer in ieder geval.' Tranen schoten in zijn ogen. Hij sloeg toen geëmotioneerd zijn armen om haar heen. Dalila wist niet wat haar overkwam, ze wist wel dat het prettig was. Na een tijdje lieten ze elkaar los. 'Het spijt me voor alles Dalila.' 'Het spijt mij ook.' Hij schudde zijn hoofd. 'Er is niks waar jij je voor moet spijten. Ik heb veel fouten gemaakt. Je hebt alle recht woedend op me te zijn.' 'Dat was ik ook. Ik kwam hier vandaag met het idee dat je me met één of andere vage excuus zou weg wimpelen. Ik had niet verwacht dat je zo open zou zijn.' 'Je hebt recht op de waarheid. Ik had je vele jaren eerder moeten vertellen dat ik je vader eigenlijk niet ben... Maar op het moment dat je werd geboren... Ik was gelijk verliefd op je. Een klein meisje, met de mooiste ogen die ooit had gezien. Je staarde me aan en ik was meteen verkocht. En toch heb ik het niet in me kunnen vinden je de liefde te geven die je zo verdiende.' Hij boog zijn hoofd. Dalila legde een hand op zijn schouder. 'We maken allemaal fouten.' 'Dat is waar, maar wat ik heb gedaan ging een stuk verder. Ik kan het niet meer terug draaien. Ik wil wel dat je weet, hoe afstandelijk ik misschien ik ook was, ik houd wel van je. Ik had niet meer van je kunnen houden dan als je mijn eigen dochter was geweest, sterker nog, je bent mijn dochter. Misschien niet in bloed, maar je bent wel mijn dochter.' Dalila slikte haar tranen weg. Het was door dit vreselijke nieuws dat hij nu zo open was. Het nieuws dat hij haar biologische vader niet is maakt het zo dat hij nu zo open is, dat ze nu voor het eerst zo open tegen elkaar waren. Soms lag het grootste cadeau in de meest vreselijke nieuws. Ze had niet gedacht dat er iets goeds uit zou komen, maar dat was wel gebeurd. Hij behandelde haar als zijn gelijken. Hij toonde haar dat hij van haar hield. 'Dit verandert niks aan mijn gevoel,' begon ze met zachte stem. 'Je bent nog altijd mijn vader, een klein beetje bloed kan hier geen verandering in brengen.' Zijn ogen stonden vol tranen. 'Je zou eens moeten weten hoe blij ik ben dat je dit zegt.' Dalila glimlachte. 'Net zo blij als ik ben. Ik was zo bang, bang dat alles wat me vertrouwd was me was ontnomen.' Er verscheen een tedere blik in zijn ogen. 'Je bent net je moeder, je hebt een groot hart. Het plaatje zou compleet zijn als ook Marwan hier was geweest.' Dalila knikte. 'Je hebt nooit meer iets van hem gehoord?' 'Nee, niet sinds die dag. Ook hem heb ik teleurgesteld. Ook hem heb ik in de steek gelaten. Hij moest ook boeten voor mijn woede.' 'Marwan heeft altijd gedacht dat het aan hem lag,' zei ze zacht. Jamal schudde spijtig zijn hoofd. 'Nee, het heeft nooit aan hem gelegen, net zo min als het aan jou lag. Ik heb tekortgeschoten. Ik ben de persoon die mijn kinderen niet de liefde heb kunnen geven die ze verdiende. Marwan is net als jij het slachtoffer geworden van mijn woede. Van mij woede en gebrek aan affectie kunnen tonen. Ik heb het nooit geleerd. En zelf nu, nu ik probeer uit te leggen wat er in me op gaat, voel ik me er onwennig bij.' 'Je doet het anders heel goed.' Hij glimlachte. 'Ik wil je niet kwijt. Je verdiend het te weten hoeveel je voor me betekent, ook al heb ik dit zo slecht getoond.' 'Wat zou je doen als Marwan voor je neus zou staan?' 'Ik zou hem zeggen dat ik van hem houdt, hoeveel het me spijt.' Er viel een stilte. 'Hoe is het met Anouar?' Niet begrijpend keek Dalila hem aan. 'Wie?' 'Anouar.' 'Wie is dat?' Jamal keek haar vreemd aan. 'Weet je niet wie Anouar is?' 'Nee, ik heb nooit van hem gehoord. Over wie hebben we het nu beba?' 'Over je verloofde lieverd.' Alle kleur trok weg uit haar gezicht. 'Wat? Waar heb je het over?' 'Je weet dus echt niet wie Anouar is?' Dalila schudde haar hoofd. 'Je was verloofd met die jongen.' Ze wist niet wat ze hoorde. Het leek net een grap. 'Ben ik verloofd geweest?' vroeg ze met een bibbering in haar stem. 'Weet je dat zeker?' Jamal knikte. 'Jullie waren maar kort verloofd, al snel daarna moest jij de inrichting in. Anouar was er kapot van, maar net als je moeder en ik leek het hem ook het beste dat je hulp zou krijgen.' 'Ik herinner het me niet beba,' fluisterde ze. 'Net zoals ik me ook niet herinner waardoor ik schijnbaar 'gek' ben geworden. Ik weet het niet. Ik weet dit ook niet.' Jamal gaf een kneepje in haar hand. 'Waarom kan ik het me niet herinneren? Ik zou me de jongen waar ik verloofd mee was toch moeten herinneren? Wat is zijn achternaam?' 'Dat weet ik niet meer. Nadat jij in de inrichting kwam hield het contact op. Wij herinnerde hem teveel aan jou, hij kon het niet. Hij kon niet met ons contact blijven houden.' Dalila staarde voor zich uit. Ze wist dat ze een trauma was opgelopen, dat was ook de reden waarom ze zich niet herinnerde wat ze in het pakhuis had gezien? Maar waarom herinnerde ze haar zogenaamde verloofde niet? Hoorde hij ook bij haar trauma? Hoorde hij ook bij de leugens? Ze kreeg het koud van binnen. 'Ik begrijp er helemaal niks meer van beba. Ik kan me mijn verleden niet herinneren. Het wordt steeds ingewikkelder.' Jamal sloeg zijn armen om haar heen. 'Het komt echt goed lieverd.' 'Ik hoop het, ik hoop het echt.' Fatiha kwam binnen en trof ze in een innige omhelzing aan. Op dat moment lieten ze elkaar ook los. 'Wat doet zij hier?' klonk haar scherpe stem. Jamal legde zijn handen op Dalila's schouder en keek haar recht in de ogen aan. 'Dit is mijn dochter Fatiha, ze hoort erbij.' Fatiha knikte langzaam. 'Ik zal niet tussen jullie in komen,' zei ze zacht. Dalila wist niet wat ze hoorde. Wat gebeurde er? Fatiha die een aardige kant toonde? Vandaag was een dag vol verassingen. 'Het lijkt me het beste als jullie een manier vinden om met elkaar om te gaan,' zei Jamal. Dalila en Fatiha keken elkaar aan. 'Er zit niks anders op,' zei Dalila. 'Ik doe mijn best.' 'Ik ook,' zei Fatiha. Het werd gekker en gekker dacht Dalila, maar goed. Ze stond toen op. 'Ik ga naar huis.' 'Heb je het daar fijn lieverd?' vroeg haar vader. 'Het zijn aardige mensen beba.' Het had nog nooit zo natuurlijk, zo goed, gevoeld het woord 'beba' uit te spreken. 'We zien elkaar snel weer Dalila.' 'Absoluut.' Ze omhelsden elkaar voor een laatste keer stevig. 'Tot de volgende keer Dalila,' zei Fatiha tegen haar. Dalila knikte. In de deuropening hield haar stem haar tegen. 'Jij rouwt om je moeder Dalila, ik rouw om mijn zus.' Dalila draaide zich naar haar om. Er was een oprechte blik in haar ogen te lezen. 'Dan hebben we iets gemeens Fatiha.' Ze ging toen weg. 'Hoe ging het?' vroeg Remco haar in de auto. Glimlachend keek ze hem aan. 'Veel beter dan verwacht.' Ze ging op de achterbank zitten en moest aan de woorden van haar vader denken. Een verloofde... Wie was deze Anouar in vredesnaam. Had ze van hem gehouden? Als ze dit had gedaan moest ze hem toch wel herinneren... Ze hield van Rayan en wat er ook mocht gebeuren, ze zou haar gevoelens voor hem nooit vergeten, dat was onmogelijk. Ze wist wat ze voelde. En ze wist ook dat ze niks voor deze Anouar persoon voelde, wie het ook was. Maar toch, ze moet toch iets in hem hebben gezien, anders verloof je je toch niet met iemand? Maar waarom kon ze hem niet herinneren? 'Hoe ging het?' vroeg Yasmin toen ze thuis kwam. Dalila vertelde haar het hele verhaal. 'Door dit nieuws dacht ik mijn vader te zijn kwijt geraakt Yasmin, maar ik heb hem er juist door gekregen.' Yasmin ogen straalde. Ze was zo blij voor haar. 'Er is nog iets Yasmin,' begon Dalila. 'En dat is?' 'Volgens mijn vader was ik verloofd.' Met grote ogen staarde Yasmin haar aan. 'Ik herinner het me niet. Als ik van die jongen heb gehouden moet ik het me toch herinneren. Ik moet iets voelen bij het horen van zijn naam, maar dat doe ik niet. Het klopt niet!' 'Ik weet het niet, maar ik ben het met je eens wanneer je zegt dat als je van deze Anouar zou hebben houden je dan ook iets zou moeten voelen, hoe klein beetje ook.' Dalila streek door haar haar. 'Het frustreert me. Ik wil het me gewoon herinneren. Wat houdt me tegen? Waarom kan ik me het niet herinneren?' 'Blijkbaar is het zo heftig.' 'Blijkbaar,' zei Dalila zacht. 'Ik voel me zo raar Yasmin. Ik ben verloofd geweest...' 'Ik begrijp wat je bedoeld,' zei Yasmin zacht. Hoe zal die broer van haar reageren dacht ze toen. Wat zou hij doen? Na het eten liet Yasmin ze bewust alleen. Zo kon Dalila hem rustig het nieuws vertellen. Nu maar hopen dat hij niet ontploft...