Like a child Deel1 #Voltooid

29

Wat vooraf ging... 'Ik heb iets bedacht,' begon hij rustig. Ze was gelijk alert door de toon in zijn stem. 'Wat heb je bedacht?' vroeg ze wantrouwend. Rayan vouwde zijn handen ineen. Hoe bracht hij dit zonder haar tegen zich in het harnas te jagen? Hij haalde diep adem. 'Wat zou je ervan vinden met een psycholoog te gaan praten?' Ze trok bleek weg. Hier was hij bang voor geweest. Hij was er bang voor geweest dat ze het verkeerd zou opvatten. 'Nee,' zei ze met trillende stem. 'Dat wil ik niet.' 'Waarom niet?' vroeg hij rustig. Ze voelde zich niet rustig. En de toon in zijn stem hielp hier absoluut niet bij. 'Omdat ik dat niet wil. Ik ben niet gek.' Ze bracht de woorden krachtig over, maar hij hoorde de angst in haar stem. 'Ik zeg ook niet dat je gek bent, dat weet je immers wel. Ik wil dat je met een psycholoog gaat praten om het een plek te geven.' Ze was blind voor zijn pogingen. Het enige dat zij zag was wéér een persoon die dacht dat ze wel professionele hulp nodig had. 'Nee, dat wil ik niet.' 'Als je heel even naar mij luistert, dan kan ik het uitleggen.' 'Je mag het van mij part aan de muren uitleggen, maar ik doe het niet, ik doe het niet, hoor je me!' Haar stem schoot over. Ze stormde toen zijn kantoor uit. Hij wreef vermoeid over zijn slapen. Misschien had hij het op een ander moment moeten voorleggen? Misschien had hij het anders moeten overbrengen...? Hij wist alleen niet hoe hij het anders had kunnen doen. Hij had gehoopt dat ze hem in ieder geval de kans zou geven zijn verhaal te doen. Ze kwam overstuur thuis. Yasmin keek haar fronsend na toen ze haar de trap op zag stormen. De douche die haar had moeten helpen ontspannen, had zijn werk niet gedaan. In driftige gebaren droogde zichzelf af. De rotzak toch ook. Een psycholoog... Alleen het idee... Het idee dat weer iemand wilde dat ze professionele hulp zou nemen... Het bracht haar angst alleen maar terug. Dat hij dat niet zag! Dat hij hier geen begrip voor haar! Hij kon naar de maan lopen met z'n psycholoog! Ze stelde het moment dat ze naar benden moest, zolang mogelijk uit. Op het moment dat ze dit dan eindelijk deed, kwam hij thuis. Terwijl zij de trap afliep liep kwam hij binnen. Ze hield haar pas in. Hun ogen ontmoette elkaar. Hij wilde wat zeggen, ze was hem voor. 'Bespaar me.' Ze ging de trap snel af en liep langs hem heen. Oké, hoe legde hij haar uit dat hij niks kwaads met zijn voorstel had bedoeld? Na het nemen van een douche ging hij naar beneden. Yasmin keek hem vragend aan toen hij de kamer in kwam. Dalila ontbrak. 'Wat is er tussen jou en Dalila gebeurt? Ze is overstuur, al wilt ze dit niet laten blijken. Ze wil mij ook niet vertellen wat er aan de hand is.' Rayan ging naast haar zitten. 'Mijn voorstel dat ze met een psycholoog gaat praten viel niet zo goed.' Yasmin keek hem met open mond aan. 'Heb je dat voorgesteld?' vroeg ze ongelovig. 'Ja, dat heb ik.' Yasmin schudde haar hoofd. 'Waarom reageer je zo?' 'Omdat je beter had moeten weten Rayan. Ze heeft een hekel aan alles wat maar met het woord 'gek' te maken heeft. Ik dacht dat dat je nu wel duidelijk was.' 'Dat is het ook. En ik heb het voorstel ook niet gedaan omdat ik denk dat ze gek is, maar omdat het mij handig leek dat ze met iemand zou gaan praten die haar zou kunnen helpen. Iemand onpartijdig, iemand die haar zou helpen de dingen een plekje te geven.' Yasmin werd rustig. Ze zag in wat hij bedoelde. 'En omdat je natuurlijk hoopt dat ze het zich dan sneller herinnert.' 'Natuurlijk, maar dat is niet de voornaamste reden waarom ik dit heb bedacht.' Ze nam hem onderzoekend op en knikte toen. Ze geloofde hem. 'Heb je haar dit ook gezegd?' 'Die kans heb ik niet gekregen. Ze ging ervandoor.' 'Wanneer eigenlijk?' 'Ze was vanmiddag bij mij op kantoor.' 'Zo,' zei Yasmin. 'En wat bedoel je daarmee?' 'Niks, ik vind het alleen grappig. Jullie halen het bloed onder elkaars nagels vandaan.' 'Dat kun je wel stellen.' 'En nu?' vroeg Yasmin. 'Nu probeer ik het haar nogmaals uit te leggen. Of ze gaat, ligt bij haar, maar ik wil het gewoon uitgelegd hebben. Ze moet weten dat ik geen bijbedoelingen heb. Alleen ben ik bang dat het me niet zal lukken door haar door te dringen.' 'Dat weet je pas wanneer je het hebt geprobeerd.' 'Geloof me, dat ben ik absoluut van plan.' Na het eten, wat heel stil was verlopen, besloot Rayan een poging te wagen. Oké, mevrouw met je groene ogen dacht hij, en ging naar boven. Voorzichtig deed hij de deur van haar slaapkamer open. Ze draaide zich naar hem om. Haar ogen stonden woest. Hij deed de deur achter zich dicht. 'Ik wil me je praten.' 'Je kunt zoveel willen. Ik wil niet met jou praten.' 'Dat weet ik.' 'Laat me dan met rust.' 'Niet voordat ik je heb uitgelegd hoe het echt in elkaar zit.' Woest keek ze hem aan. 'Ik weet al hoe het in elkaar zit. Zorg er maar gewoon voor dat Dalila de gek professionele hulp krijgt, dat is het toch?' 'Nee, ik wil ervoor zorgen dat Dalila met iemand kan praten, iemand onpartijdig, iemand die haar zal helpen het een plekje te geven.' Hier was ze stil van. Hij maakte gebruik van het moment verder te praten. 'Ik begrijp dat je bent geschrokken Dalila, en ik begrijp je reactie ook wel. Je moet alleen weten dat ik dit niet doe om je te pesten.' 'Nee, je doet dit zodat ik het me zo snel mogelijk zal herinneren.' 'Ook, maar ik doe het voornamelijk voor jou. Ik weet dat je het moeilijk hebt met je verleden. Je herinnert je dan misschien niet wat het is dat je in het pakhuis hebt gezien, maar je weet voor de rest nog wel hoe je leven in elkaar zat.' Ze slikte. Hij had het bij het recht eind. 'Je herinnert je je ouders, en je weet ook dat zij de beslissing hadden genomen je te laten opsluiten... Wat ik probeer te zeggen is dat geen van dit gemakkelijk is. Het is meer dan normaal dat je er met iemand over praat, dat is juist goed. Het is goed het een plek te geven.' 'Dus je wilt nu zeggen dat je dit voor mij doet?' Hij wist dat ze het niet geloofde, maar het was wel de waarheid. Het was wel hoe de zaken ervoor stonden. Hij wilde inderdaad ontzettend graag dat ze het zich herinnerde, maar hij wilde ook dat het goed met haar ging. 'Volgens mij kan ik me een gesprek van gisteren herinneren waarin wij het eens waren dat we elkaar niet vertrouwen.' Ze wilde hem uittesten. Ze wilde weten in hoeverre hij oprecht was. Ze kon namelijk niet geloven dat zij er voor hem toe deed. Ze keek naar hem en zag zijn ogen donker worden. Ze voelde zich gelijk minder op haar gemak. Ze voelde ook gelijk de gebruikelijke spanning. Ze wist wat de blik in zijn ogen betekende... 'Je weet best wat ik daarmee had bedoeld Dalila.' 'Dat weet ik niet.' Hij wilde haar dit het liefst tonen, maar hij wilde ook erg graag dat ze hem geloofde, en op dit moment had dit zijn prioriteit. 'Ik kan het gewoon moeilijk geloven.' 'Geloof het maar wel, als ik een ander agenda had zou ik je dit gewoon heb laten blijken, net zoals ik altijd heb gedaan. Ik heb me nooit anders voorgedaan dan ik ben. Ik heb je nooit een rad voor ogen gespeeld. Ik heb het je altijd gegeven zoals het was. Ik heb nooit iets anders gedaan.' Ze wist dat hij gelijk had. Vanaf het eerste moment had ze geweten wat ze aan hem had gehad. Hij had zich nooit anders voorgedaan dan hij was. Hij had vanaf het begin open kaart met haar gespeeld. 'Ik vind het gewoon moeilijk,' fluisterde ze. 'Alles wat te maken heeft met 'zorg' schrikt me af. Die verpleegster die je maanden geleden in huis had gehaald... Ik...Ik was bang.' Hij knikte. 'Je hoeft nu niet bang te zijn. Je hoeft je ook aan niks te verplichten. Je moet dit voor jezelf doen, niet voor mij, niet voor Yasmin, of wie dan ook, je moet dit voor jezelf doen.' 'Ik zal erover nadenken.' Hij glimlachte. Dit was meer dan hij had durven hopen. 'Doet dat maar, ik zal je verder met rust laten.' 'Wat ga je doen?' 'Ik heb nog wat werk liggen.' Ze rolde met haar ogen. 'Kun je niet voor een keertje je werk laten liggen. Kantooruren zijn om, je bent nu thuis.' Hij grijnsde. 'Is dat een hint.' Ze grijnsde. 'Dat heb je goed gezien Ranislanski. Je moet wat minder hard werken, zeker wanneer je thuis bent.' 'Dus wat nu?' vroeg hij grijnzend. 'Nou, ik stel voor dat je vandaag een avondje vrij neemt. Nee, ik stel voor dat je dat vaker doet.' Hij moest lachen. Hij vond het heerlijk dat ze hem de les durfde te lezen.Je bent wel erg streng.' Ze glimlachte ondeugend. 'Dat je dat maar weet. Wat houdt je plan precies in?' vroeg ze plotseling. Hij had niet op deze vraag gerekend. 'Wat is het dat je van plan bent? Je gaat toch niet...' Ze kon de woorden niet over haar lippen krijgen. Was hij in staat ze te vermoorden, vroeg hij zichzelf af. Ja, als het erop zou aankomen zou hij hier niet bang voor zijn. Hij las de angst in haar ogen. 'Nee, dat ben ik niet van plan, niet omdat ik hier bang voor ben, het zou veels te simpel zijn.' Er ging een huivering door haar heen. Velen zouden wellicht alleen roepen dat ze het zouden doen zonder dit echt door te zetten, maar van hem wist ze dat het er anders voor stond. Het was haar al bij hun eerste ontmoeting duidelijk geworden dat Rayan Ranislanski niet was zoals alle anderen, hij was anders. Zijn reputatie van hard en meedogenloos, deed hij eer aan. Met hem zou je nooit weten wat morgen je zou brengen. Je kon nooit weten wie het dit keer was die hem uit de weg wilde ruimen. Het leven met hem zou nooit rustig en voorspel verlopen. Hij was er de persoon niet voor. Je kon hem niet opsluiten en verwachten dat hij zou loslaten. Hij zou het gevaar nooit loslaten, het hoorde bij hem, sterker nog, het vormde hem tot de persoon die hij was. Zelfs de personen van wie hij het meest hield hadden hem er niet van kunnen overtuigen het allemaal los te laten. Hij nam haar al die tijd aandachtig op. Hij wilde weten wat er door haar heen ging. 'Waar denk je aan Dalila? Heb ik je bang gemaakt?' 'Ik...' Ze schudde haar hoofd. 'Nee, je hebt me niet bang gemaakt. Als je niet van plan bent ze te vermoorden... Wat ben je dan van plan?' 'Zoals ik net zal zei, ze vermoorden zou te gemakkelijk zijn. Ik wil dat ze echt gaan lijden.' 'Hoe wil je dit voor elkaar krijgen?' 'Simpel, ik ontneem ze alles wat hun lief. Ik zorg ervoor dat ze beroofd en alleen achter blijven, zonder iemand die om ze geeft. Op deze manier raak ik ze het best. En het is ook de enige manier waarop ik tevreden zal zijn. Ik wil dat ze de rest van hun levens in angst en onzekerheid zullen leven.' Hij was onverbiddelijk. Ze hoorde hem zo praten en wist dat elke woord was gemeend. Ze wist dat hij het zou doorzetten, hier kon niemand hem van behoeden. 'En, wat vind je ervan mevrouw Yasrin? Ga jij mij ook niet vertellen dat ik het moet loslaten?' Zijn houding veranderde opeens. Op dit moment deed hij haar op en top denken aan de Rayan die ze maanden geleden voor het eerst had ontmoet. Hij had diezelfde wantrouwende en afstandelijke blik in zijn ogen. 'Wie ben ik Rayan? Ik kan je moeilijk tegenhouden.' 'Dat heb je goed gezien.' Ze voelde dat hij zich van haar afsloot. Hij zonderde zich in zijn eigen wereld af. In de wereld waarin hij zichzelf als de beste begreep. 'Ik ga naar benden.' Ze wist niet wat het precies met haar deed dat hij opeens zo was. Net had hij hier gestaan en had hij haar ervan proberen te overtuigen dat hij het beste met haar voorhad, nu was hij op en top de Rayan waar ze zo'n hekel aan had. De Rayan die ze verafschuwde. De Rayan die haar zonder enig vorm van respect en fatsoen had behandeld. Ze begreep niet zo goed waarom hij opeens weer zo was, nee, dat zei ze verkeerd, het was niet opeens, het was namelijk nooit verdwenen. Deze afgelopen weken had het wel geleken alsof dit het geval was. Ze hadden op de één of ander manier toch een manier gevonden met elkaar om te gaan. Het wantrouwen was echter nooit helemaal verdwenen. De Rayan die haar zo kil behandelde was niet verdwenen. En zij... De deel die hem verafschuwde was er nog altijd... 'Kijk niet zo geschokt,' klonk zijn stem spottend. Dit zou ze niet over zich heen laten gaan dacht ze. Ze zou zich niet zo door hem laten behandelen. 'Rot toch op zwijn.' Hij vernauwde zijn ogen en pakte haar ruw bij de kin vast. Haar groene ogen spuwde vuur. 'Ga toch weg en bespaar mij je zielige persoontje.' 'Je hebt een scherpe tong dame.' Ze glimlachte poeslief. 'En jij bent een klootzak die alleen aan zichzelf denkt. Haal je handen van me af, en rot op' Ze rukte zich van hem los en ging met haar rug naar hem staan. Ze haalde opgelucht adem toen ze hem de deur dicht hoorde doen. Ze begreep het zelf niet zo goed. Hoe kon je eerst ruzie maken, om het vervolgens min of meer goed te maken, en dan elkaar weer te willen wurgen...? Zijn hele houding was veranderd toen ze over zijn plan was begonnen. Het was haar toen maar al te duidelijk geworden dat hij haar nog altijd verantwoordelijk hield... Als een bezetene beukte hij met zijn vuisten tegen de hangmat. Al zijn opgekropte frustraties kwamen tot uiting. Ze waren zoveel maanden verder, en er was nog geen enkele verandering. Ze had hem nog op geen enkele front kunnen helpen. Op het moment dat ze over zijn plan was begonnen, was dit door hem doorgedrongen. En dan die ogen die hem zo geschokt hadden aangekeken toen hij haar eenmaal op de hoogte had gebracht... Hij had naar haar gekeken en had zich herinnerd waarom hij haar in huis had gehaald. Dat was omdat ze de antwoorden had die hij nodig had, niet omdat hij haar wanhopig graag wilde kussen. Hij had haar niet in huis gehaald om iedere dag naar haar te verlangen... Hij was voornamelijk boos op zichzelf. Hij had daar gestaan en had het gevoel gehad dat hij zijn doel uit het oog verloor. Ze leidde hem teveel af. In het begin was zijn enige gedachte geweest dat ze moest gaan praten en hem antwoorden geven. Nu knaagde constant het verlangen aan hem haar in zijn armen te nemen, dicht tegen zich aan, en haar dan kussen. De gedachte dat hij zijn doel door de dame met haar groene ogen uit het oog zou verliezen, maakte hem razend, ten opzichte van zichzelf, en ten opzichte van haar. Hij was niet zover gekomen om nu nog te falen. Hij gaf een laatste krachtige stoot tegen de hangmat en verliet toen de fitnessruimte.