Like a child Deel1 #Voltooid

105

Wat vooraf ging... Vader en zoon vielen elkaar in de armen. Jaren van pijn en verwijten kwamen bijeen. Jaren van liefde kwam bijeen. 'Echt?' Dalila's stem klonk hoopvol. 'Echt waar,' zei Marwan. Met een stralende blik keek ze hem aan. 'Dit is geweldig!' Marwan glimlachte. 'Dat vind ik nu ook.' Marwan was blij dat hij de kracht had gehad het verleden los te laten. Er was een hele last van hem afgevallen. Dalila was zo blij. Zo blij dat haar broer en vader het hadden bijgelegd. 'Ik heb hier op gehoopt, maar ik had het niet verwacht,' zei ze. 'Ik ook niet zusje, ik ook niet. Hoe gaat het hier?' Met hier werd op haar en Rayan gedoeld. 'Nog hetzelfde,' antwoordde ze. 'Hij heeft je verteld over Anouar?' vroeg Marwan. Dalila knikte. 'Rayan denkt dat Anouar over zijn identiteit heeft gelogen.' Marwan die Anouar als geen ander kende, knikte. 'Dat denk ik ook.' De gedachte aan Anouar liet een golf van haat door hem heen gaan. Marwan had nog het één en ander met hem recht te zetten. 'Jullie praten dus nog altijd niet met elkaar?' 'Jawel.' 'Alleen wanneer het nodig is zeker?' Dalila knikte. 'Ik wil niet de indruk wekken dat het allemaal in orde is, want dat is het niet.' 'Wat wil je eigenlijk precies Dalila?' 'Ik wil geen oorlog meer. Ik verwacht niet dat Rayan en Jordan beste vrienden worden, maar een wapenstilstand zou geen kwaad kunnen.' 'En als dat niet gebeurt? Wat als Rayan dit helemaal niet wil, wat dan? Stel jij hem dan een ultimatum?' Dalila trok bleek weg. 'Dat wil ik helemaal niet.' 'Maar door niet met hem te spreken wil je hem wel degelijk iets duidelijk maken, toch? Als je niet stopt met je wraak ben ik weg, wil je hem dat duidelijk maken?' Dalila's hart begon sneller te slaan. 'Ik houd van hem,' piepte ze. 'Dat weet ik, maar wat als hij niet aan jouw wens kan voldoen, dat heeft hij eigenlijk al aangegeven. Hij kan het niet. Hij kan geen wapenstilstand met Jordan en Roger sluiten. Waar laat dat jullie, zou je zeggen.' 'Ik weet het niet,' kwam het met moeite over haar lippen. 'Ik weet het echt niet.' 'Dan moet je daar over nadenken zusje. Het is namelijk het één of het ander. Het is Jordan of Rayan, beiden kan niet.' Tranen verschenen in haar ogen. 'Ik wil helemaal niet kiezen.' 'Maar dat moet wel zusje, je hebt namelijk geen keus. Rayan zal Jordan nooit accepteren, omgekeerd waarschijnlijk ook niet.' 'Jordan en Roger willen een wapenstilstand.' 'En dat geloof jij?' 'Ik wil het geloven.' 'Maar geloof je het ook?' 'Ik weet het niet. Het zou natuurlijk ook zo kunnen zijn dat Jordan Rayan zwart wil maken.' Met opgetrokken wenkbrauwen keek Marwan haar aan. 'Ik denk dat dat je antwoord is.' Dat wilde ze helemaal niet. Ze wilde dat alles weer gewoon werd. Ze wilde dat Rayan haar in zijn armen zou nemen en beloven dat alles goed zou komen. Ze wilde weer ruzie met hem kunnen maken. Ze wilde hem weer kunnen uitschelden. Ze wilde tegen hem kunnen zeggen dat ze van hem hield. Ze wilde tegen hem aankruipen. Ze wilde zoveel. Ze wilde ook haar geheugen terug. Met een radeloze blik keek ze Marwan aan. Alles ging opeens door elkaar, het ging allemaal zo snel. Het was alsof ze haar leven in film aan zich voorbij zag gaan. Het volgende moment moest ze zich vastgrijpen. Alles werd zwart voor haar ogen. Met harde klap kwam ze op de grond terecht. Rayan die op dat moment in de deuropening verscheen zag het gebeuren. Paniek schoot door hem heen. Als een bezetene rende hij op haar af. Hij pakte haar pols vast en voelde een zwakke polsslag. Angst schoot door zijn lichaam. 'Bel een ambulance!' riep hij uit. Marwan ontwaakte uit zijn verlamde staat en gaf gehoor Rayan's zijn woorden. 'Dalila, schatje, wordt wakker.' Angst klonk door zijn stem heen. Er ging van alles door hem heen. Het voornaamste was dat hij haar niet kwijt wilde, dat hij van haar hield, dat hij haar voor altijd bij zich wilde houden. Met trillende hand streek hij het haar uit haar gezicht. Zijn hart miste een slag toen ze met haar ogen knipperde. Ze opende haar ogen en wilde opstaan. 'Ho, rustig aan.' Yasmin die inmiddels ook in de kamer stond draaide zich vliegensvlug om. Marwan volgde haar voorbeeld. 'Blijf liggen, er is een ambulance op weg,' zei Rayan. Dalila's ogen toonde paniek. 'Geen ziekenhuis, alsjeblieft Rayan, geen ziekenhuis.' Haar ogen vulde zich met tranen. 'Ik zal het mezelf nooit vergeven als jou iets overkwam.' Rauwe emotie klonk in zijn stem. Gekweld drukte hij haar tegen zich aan. Marwan en Yasmin maakten zich stilletjes uit de voeten. 'Iemand moet naar je kijken.' 'Geen ziekenhuis Rayan. Een dokter, maar niet het ziekenhuis.' Smekend keek ze hem aan. 'Je vraagt het onmogelijke van mij.' Hij haalde echter zijn mobiel tevoorschijn en belde de ambulance af. Zijn volgende telefoontje was naar de dokter. Hij borg zijn mobiel op en keek naar haar. Ze wilde opstaan. Hij schudde zijn hoofd en tilde haar op en legde haar op de bank. Hij keek op haar neer en draaide zich toen abrupt om en liep de kamer uit. Dalila voelde zich gekwetst. Ze maakte zichzelf zo klein mogelijk en sloot haar ogen. Een traan rolde over haar wang. Rayan spaarde al zijn krachten bij elkaar en liep met een deken in zijn hand terug. Het was een sterke persoon, maar wanneer hij haar zo zag, zo kwetsbaar, voelde hij zich helemaal niet sterk. Hij was doodsbang dat haar iets zou overkomen. Hij was doodsbang dat hij haar niet zou kunnen beschermen. In de deuropening bleef hij staan. Haar lichaam schokte van de tranen. Een gevoel van machteloosheid ging door hem. Dat wilde hij niet, hij wilde niet dat ze pijn had. Verman je Ranislanski, ze heeft er niks aan als jij zwak bent. Je moet voor haar sterk zijn. Maar zelfs de sterke Rayan Ranislanski had zijn zwakke momenten. Ze merkte pas dat hij in de kamer stond toen hij de deken over haar heen legde en naast haar neer knielde. 'Niet huilen schatje, alsjeblieft niet huilen.' 'Vind je het dan zo moeilijk? Vind je het dan zo moeilijk om voor even te vergeten dat ik zijn dochter ben?' 'Waar heb je het over?' Met betraande ogen keek ze naar hem op. 'Zeg het gewoon als jij me niet los van hem kunt zien. Zeg het gewoon als je mij niet meer wilt.' Het koste haar moeite de woorden uit te spreken, maar ze moest wel. Hij was zomaar weglopen, juist toen ze hem zo nodig had.

Rayan moest bekomen van haar woorden. Waar haalde ze dat idee in vredesnaam vandaan? 'Waarom denk je dat?' dwong hij zichzelf tenslotte te vragen. 'Kijk mij aan Dalila.' Haar groene ogen toonde pijn, die van hem toonde precies dezelfde emotie. 'Denk je dat echt?' vroeg hij zacht. 'Denk je echt dat ik je niet meer wil?' 'Ik wil het niet denken,' zei ze op fluistertoon. Hij wist dat hij volkomen open kaart met haar moest spelen. 'Hoe leg ik dit aan je uit,' zei hij, en haalde gefrustreerd zijn hand door zijn haar. 'Hoe leg ik je uit dat ik niet sterk ben als jij in het spel bent. Ik ben doodsbang. Ik ben doodsbang dat jou iets overkomt, dat ik je niet zal kunnen beschermen. Als jij pijn hebt, dan heb ik ook pijn. Dan voel ik mij niet stek en machtig, dan voel ik mij machteloos omdat ik je niet voor die pijn heb kunnen behoeden. Net bijvoorbeeld, allemaal schijn, ik was doodsbang. Ik was niet kalm, ik was bang. Daar lag je dan en er was niets dat ik kon doen, helemaal niets.' Hij moest diep ademhalen om verder te kunnen spreken. 'Begrijp je dan niet dat ik niet weet hoe ik ermee om moet gaan. Weet je dan niet dat ik me dan machteloos voel. Ik wil zoveel doen, zoveel zeggen. Ik heb net de indruk gewekt dat ik dit allemaal niet wilde, maar de waarheid is dat ik het niet aan kon zien jou zo te zien. Maar dat deert niet, want aan het eind van de dag kan ik het wel. Ik kies er namelijk voor ervoor je te zijn. Ik loop niet weg. De vraag is alleen of jij wilt dat ik ervoor je ben.' Hij stelde zichzelf kwetsbaar op door zijn hand naar haar uit te steken. De tranen stroomde inmiddels rijkelijk over haar wangen. 'Af en toe ben je toch ook zo'n sukkel,' snikte ze. 'Natuurlijk wil ik dat jij er bent, ik wil niets liever.' Meer aanmoediging had hij niet nodig. Hij pakte haar handen vast. Dalila liet zich van de bank zakken en kwam op haar knieën terecht. Met hun voorhoofden leunde ze tegen elkaar aan. 'Sukkel,' zei ze nogmaals. 'De liefde van mijn leven,' zei hij. 'Wil je me soms weer aan het huilen krijgen Ranislanski?' zei ze met schorre stem. 'Nee, ik wil alleen dat je weet hoeveel ik van jou houdt.' Stevig sloeg hij zijn armen om haar heen. Yasmin kwam de kamer binnen en trof ze in een innige omhelzing aan. 'Ehh, de dokter is er.' 'Laat hem maar verder komen,' zei Rayan. Hij zorgde ervoor dat Dalila grondig werd onderzocht. 'En?' vroeg hij toen de dokter klaar was met zijn onderzoek. 'Alles is in orde,' zei hij tegen Dalila. 'Je zult wellicht last van je hoofd krijge, maar alles is in orde. Wel is het een vereiste goed uit te rusten. Kun je misschien zelf verklaren waarom je bent flauwgevallen.' Dalila ontweek zowel de blik van dokter als die van Rayan. 'Stress,' antwoordde ze gelijk. De dokter knikte. 'Genoeg rust houden is jouw medicijn.' 'Dat is echt alles?' vroeg Rayan. De dokter die Rayan al jaren kende was geamuseerd. Geamuseerd en aangenaam verrast. 'Ik zou jou absoluut niet op mijn dak willen hebben, dus ja, de dame is echt in orde.' Rayan liet zijn ingehouden adem ontsnappen. De dokter wenste ze een fijne dag verder en vertrok. Rayan ging naast Dalila zitten. 'Je hebt de dokter gehoord,' zei Rayan. 'Je moet rusten.' Dalila rolde met haar ogen. 'Jij hebt de dokter ook gehoord. Ik mankeer niets.' 'Ik neem geen enkele risico.' 'Wat had je dus in gedachte?' 'Je gaat je bed in.' Dalila trok haar wenkbrauw op. 'Is dat niet een beetje overdreven?' Dreigend keek Rayan haar aan. Zonder er nog verder woorden aan vuil te maken tilde hij haar op en bracht haar naar haar kamer. 'Ik ben blij dat jij geen dokter bent,' snoof Dalila. Rayan lachte. 'Je kunt mopperen wat je wilt, maar jij gaat lekker rusten.' 'Je bent een onmogelijke vent Ranislanski.' Hij nam haar gezicht in zijn handen. 'Ik houd waanzinnig veel van je,' zei hij met schorre stem. Dalila was geraakt door zijn woorden. 'Ik ook van jou.' Hij streelde haar gezicht en hief zichzelf op. 'Ik ga Marwan en Yasmin inlichten.' Dalila was blij dat hij zich had omgedraaid en de kamer was uitgelopen. De blik in haar ogen zou haar namelijk verraden. Hoe zou hij reageren als ze hem vertelde dat ze zich alles weer herinnerde? Wat zou zijn reactie zijn als hij wist wie ermee te maken had?